Mijn eerste zwangerschap op 18-jarige leeftijd die eindigde in een miskraam.

Als je mijn eerdere blogs hebt gelezen weet je dat ik nu op mijn 26e, vijf kinderen heb mogen krijgen. Mijn oudste dochter Yvah heb ik bewust op mijn 19e gekregen. Nu zul je wellicht denken: ‘Bewust op je 19e zwanger worden? Waarom zo vroeg? Was je daar al klaar voor? En nog vele andere vragen. In deze blog zal ik daar antwoord op geven. Wat in ieder geval voorop staat is dat dit mijn (onze) beste keuze ooit was. Het begin van ons liefdevolle leven samen als gezin.

Als jong meisje hoopte ik altijd jong moeder te mogen worden net als mijn moeder. Mijn moeder was eenentwintig toen ze mij kreeg. Dat leek me ook een mooie leeftijd om moeder te mogen worden. Dat ik op die leeftijd al zwanger zou zijn van de derde, had ik nooit kunnen bedenken.

Toen Laurens en ik verkering kregen was ik vijftien, en Laurens zestien. Eigenlijk al snel waren we niet bij elkaar weg te slaan. Als tieners waren we dan ook best wel serieus en zo ook in onze relatie. We hadden het regelmatig over de toekomst. De verre toekomst dachten we. Ik slikte vanaf mijn 16e de pil en dat ging altijd goed, totdat ik rond mijn 18e een onzuivere huid kreeg. De huisarts adviseerde om op een andere pil over te gaan in de hoop dat de klachten daarmee zouden verdwijnen. Van die klachten kwam ik af... Ik kreeg er alleen een grotere klacht voor terug... Een ongeplande zwangerschap.

Daar stond ik hysterisch met een zwangerschapstest in mijn hand. Ik zou net met mijn opleiding beginnen waarvoor ik was uitgeloot en we stonden net op het punt een huis te huren. Ik hoopte altijd jong moeder te worden, maar dit was wel heel jong. In paniek belde ik mijn tante op en vertelde gelijk het grote nieuws en ook dat ik even niet wist hoe ik dit allemaal moest doen. Ze vroeg me om naar haar toe te komen, om er samen over te praten. Omdat het een paar straten verderop was stond ik een paar minuten later al voor haar deur. Na het gesprek met haar was ik weer wat rustiger en kon ik het wat helderder zien. Gepland of niet, dit kindje zal er komen en zal alle liefde van de wereld krijgen. Ik moest het alleen mijn ouders en Laurens nog vertellen.

Mijn moeder kwam ook naar mijn tante en door de manier waarop mijn tante praatte aan de telefoon en ze mijn huil hoofd zag, wist ze genoeg. Ze reageerde net als mijn tante heel rustig en zei: ‘Als iemand het kan, dan zijn jullie het wel’. Wat een last van mijn schouders. Nu moest ik het alleen Laurens nog vertellen. 

Toen Laurens een paar uur later uit zijn werk kwam en ik al die tijd zenuwachtig op hem heb staan wachten, gooide ik het gelijk eruit: ‘Laurens, ik ben zwanger.’ Laurens trok wit weg en zei: ’Serieus?’ Waarop ik zei: ‘Ja echt!’ Laurens kon niets zeggen en moest dit even verwerken. Hij gaf aan dit zelf te moeten verwerken en dat we de volgende ochtend verder zouden praten. We deden beide die nacht geen oog dicht.

De volgende ochtend was Laurens niet meer in een shock en had hij (net zoals met alles) het helemaal uitgedacht. Dit kindje zal er komen (daar is overigens nooit een twijfel over geweest). Het huis wat we zouden gaan huren zal niet alleen voor ons tweeën zijn, maar ook voor ons kindje. Financieel was dit goed te doen, omdat we allebei werkten (Ik zou na de zomervakantie een dag naar school gaan en vier dagen werken). Mijn moeder en tante zeiden al gelijk op te willen passen op het kindje, de relatie tussen Laurens en ik was toen al sterk en ik had al veel ervaring met kinderen door de komst van mijn broertje en zusje op mijn 12e en 15e. We hadden alles eigenlijk al geregeld. Alleen iets eerder dan verwacht.

We keken uit naar dit kindje, maar toch had ik de hele tijd een soort onrustig gevoel. Ik kon niet goed plaatsen waardoor ik dat gevoel had. Ik probeerde mijn onderbuik gevoel te negeren en net te doen alsof er niets mis was.

Mijn moeder werd veertig en we hadden voor haar een surpriseparty georganiseerd. We zouden eerst met het gezin naar de bioscoop gaan en haar daarna verrassen met een feest. Toen ik nog even naar het toilet ging voordat de film begon, kreeg ik zo’n naar gevoel. Ik deed mijn broek naar beneden, om te gaan plassen en durfde amper in mijn ondergoed te kijken. Toen zag ik het… bloed in mijn ondergoed. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Dat gaf de bevestiging voor wat mijn gevoel al die tijd al zei: deze ongeplande zwangerschap, maar zo gewenste zwangerschap zal eindigen. Ik was kapot, kapot van verdriet. Na mijn toiletbezoek wilde ik niet het feestje voor mijn moeder verpesten hierdoor en probeerde ik zo rustig mogelijk weer terug te lopen. Mislukt! Ik barste in tranen uit. Snikkend zat ik in de bioscoopzaal mijn tijd uit te zitten. Tijdens de surpriseparty ging ik om de vijf minuten naar het toilet om te kijken of het bloeden erger werd. Hoe vervelend ik het ook voor mijn moeder vond, er kwam voor mijn gevoel geen eind aan dat feest. Die nacht heb ik allen maar op het toilet gezeten, omdat ik bang was dat de miskraam door zou zetten.

De volgende ochtend mocht ik naar het ziekenhuis komen voor een echo. Tijdens de echo zagen we een kindje, ons liefdevolle kindje. Met een hartje wat niet snel genoeg klopte voor dit termijn. Ik wist genoeg. Ik schakelde mijn gevoel gelijk uit na het zien van de echo. Ik voelde niets meer. Ik wilde hier weg. Ik kreeg het benauwd. Alles ging langs me heen. Hoorde de gynaecoloog niet praten. Hoorde niet meer dat we over drie dagen terug moesten komen voor een nieuwe echo, maar dat het waarschijnlijk niet goed zou zijn. De hand op mijn schouder van mijn moeder voelde ik niet. Alles ging aan me voorbij. Ik ben naar buiten gelopen en zodra die deur dicht viel, kwam al het gevoel met een stroomversnelling weer terug. Ik brak. Nog nooit heb ik zoveel verdriet gevoeld als toen (en tijdens mijn tweede miskraam). Ik stortte in Laurens zijn armen in. Ik weet niet meer hoe ik dat ziekenhuis uit ben gekomen, of er mensen waren of niet. Ik was alleen, alleen met mijn verdriet.

Drie dagen later (waar geen einde aan kwam voor mijn gevoel), mochten we terug komen voor een echo. Ondanks dat ik echt wel wist dat het niet goed zou zijn hoopte ik toch op een wonder. Dat ik toch minder ver zou zijn als wat ik dacht. Daar probeerde ik me aan vast te houden. Tijdens de tweede echo zagen we opnieuw ons gewenste kindje. Dit keer zonder kloppend hartje. Al die hoop was weg, het was klaar.

Dit keer was ik minder overstuur dan bij de eerste echo en kon ik nog enigszins een gesprek voeren. We hebben toen met de gynaecoloog gepraat over wat nu... We gingen over drie dagen op vakantie en de kans was groot dat op vakantie de miskraam zou doorzetten. De gynaecoloog stelde voor om de volgende dag gelijk een curettage te doen. Dat vond ik erg fijn, omdat ik het niet zag zitten om in het buitenland een miskraam te krijgen. 

De dag van de curettage had ik mijn gevoel weer uitgezet, een soort overlevingsstand. Alles ging weer langs me heen en maakte ik nog een sarcastisch grapje op de operatietafel. Die mensen zullen ook wel gedacht hebben, wat een gevoelloos mens. Uiteindelijk thuis kwam de klap opnieuw. Al het verdriet kwam er weer uit. Ik voelde me leeg.

Twee dagen later stapten we het vliegtuig in om op vakantie te gaan. Een vakantie waarin ik niet kon genieten door al het verdriet. Een vakantie waarin Laurens en ik veel hebben gepraat over wat we wilden met onze toekomst. Een toekomst met een kindje. Dit keer wel een geplande zwangerschap. We wilden zien wat de natuur voor ons in petto had. We wilden er geen druk op leggen.

Een paar weken daarna testte ik opnieuw een positieve zwangerschapstest. Opnieuw hysterisch, maar dit keer van blijdschap en ongeloof dat het al zo snel zou zijn. Mijn zwangerschap van Yvah. Een zwangerschap die net als al mijn andere zwangerschappen niet zonder slag of stoot verliep, maar wat wel zorgde voor een prachtige, gezonde dochter. Mijn lieve Yvah, onze lieve Yvah.

Mijn eerste zwangerschap en miskraam waren heftig om mee te maken. Wat een emoties, stress, pijn en geluk dicht bij en na elkaar. Ik had dit nooit willen missen, want deze ervaring heeft ons sterker gemaakt als persoon en als stel. En het allerbelangrijkste wat het ons gebracht heeft: Onze Yvah. Het begin van onze ouderschap.

In de volgende blog zal ik vertellen over de heftige zwangerschap van Yvah. Voor nu ben ik heel benieuwd wat je van de blog vond? Of je (helaas) ook een miskraam mee hebt gemaakt en/of een ongeplande zwangerschap. Hoe was jouw ervaring?

Tot volgende week!

Liefs,

Ashley