Mijn eerste trimester

In het begin van mijn zwangerschap kon het niet snel genoeg gaan, als ik maar de twaalf weken voorbijkwam. Het kon allemaal niet snel genoeg voor mijn gevoel. Het kroop voor bij de tijd, elke week leek voor mijn gevoel wel een maand. Ik was doodsbang.

Ik hoorde iedereen nog zeggen: voor je het weet ik het voorbij hoor en voel je de kleintjes trappelen. Op dat moment kan ik echt niet wachten. De bevestiging in je buik dat het goed zit, hoe fijn is dat!

Ik weet het nog heel goed met zeven weken kreeg ik pas het besef dat ik zwanger was van een tweeling. Het koste me wel aan aantal echo’s maar ik ben het echt. Ik merkte in de tijd tussen de echo’s dat ik de eerste week makkelijk door kwam, maar de tweede week werd toch wel spannend en was ik gigantisch toe om de kleintjes te kunnen zien.

Dit duurde niet heel lang wan tik kreeg al heel snel vertrouwen. Vertrouwen in mijn mini guppies en in mijn lichaam. Vertrouwen in mijn lichaam hebben is echt heel moeilijk. Hoe kan ik nou vertrouwen hebben in mijn lichaam die mij al die tijd in de steek hebt gelaten.

Ik kan dat tot op heden eigenlijk nog niet voor de volle 100%. Dit vind ik echt lastig!

2e Echo

Na onze eerste echo waren wij er huiverig van overtuigd dat wij een eenling zouden krijgen.

Puur omdat we maar 1 zakje zagen en eigenlijk nooit op door hebben gekeken.

2 weken later mochten we weer terugkomen voor de 7 weken echo. Ook deze echo moesten we net als de 5 weken echo opsturen naar Vivaneo. Ik was zo gigantisch zenuwachtig, echt niet normaal. Ik werd er misselijk van. Lijkwit was ik ook, verloskundige kwam aanlopen en ze zei direct: zo jij bent goed zenuwachtig! Nou zeker weten, Ik had die tijd mega veel last van buikkrampen. Dit was zo eng elke keer met een kramp stond ik krom van de pijn, ik had ze zo 7x per nacht. En dan hebben we het nog niet eens over overdag.

Daar lag ik dan, op het bedje klaar voor mijn inwendige echo. Thierry kwam links van mij zitten zo kon hij goed meekijken. Ik hield zijn hand goed vast. Het bleef maar stil, ik moet zeggen dat het nu na al die jaren best goed lukt om mee te kijken op het schermpje, maar ik zag niks, ik zag geen vruchtzakje niks. Thierry en ik keken elkaar aan.. nee dit kan niet zei ik in gedachten. Verloskundige haalde even iemand anders erbij om mee te helpen.

En ja! Daar was ons kleine garnaaltje met een knipperlichtje! We zien het hartje!!! Zo cool om te zien. Alles zag er goed uit op dat moment, maar ik mijn gedachten zat nog steeds een tweeling. Eigenlijk waren ze klaar maar ik vroeg toch nog even of ze verder wouden kijken. Ik zei: Weten jullie het zeker dat het er 1 is, ik heb het gevoel dat er twee moet zitten. Er zijn er namelijk twee teruggeplaatst.

En ja hoor, iets verder op lag garnaaltje nummer twee! WE KRIJGEN EEN TWEELING WOEEHOEEE!

Wauw! Ons geluk kan niet op. Zo lang gevochten voor 1 kleine baby, en we mogen er nu 2 krijgen. Zo gek, zo onwerkelijk.

Maar niets is minder waar, het moment dat ik de volste vertrouwen kreeg werd dat verstoord door een bloeding. En dat was zeker geen kleintje, ik hoor jullie al denken: ja dat kan vaker voor komen etc etc, maar voor mij was het een hel. Het moment van de bloeding liep ik buiten met de hond, en wat er is gebeurd, ik weet het echt niet. Ik weet wel dat het o veel was dat het door mijn broek heen kwam zetten. Ranzig maar het is zo.

Bailey en ik renden weer naar huis, en ik voelde me nog mega schuldig tegen over haar dat niet verder mocht lopen. Eenmaal thuis heb ik direct alles van ma afgegooid en me jas van me afgeslingerd. En ja hoor mijn gevoel zat goed, helderroodbloed.

Ik was in paniek, ik heb 4x Thierry gebeld maar die nam niet op. Logisch ook want bij is lasser en bij heeft een heel pak aan en een masker. Toen maar over geschakeld naar mijn moeder, ondertussen al een paar keer geappt naar Thier dat hij direct moest komen en dat het niet goed zat. Mij moeder was onderweg en ik was aan het ijsberen om de gynaecoloog aan de telefoon te krijgen. Tegenwoordig word je dus naar de patiënte service geschakeld waar je of nou ja ik ALTIJD 20 minuten in de wacht sta. Echt een ellende. Maar het was gelukt, ik moest direct komen. Ik bedacht me wel ondertussen, ik heb geen pijn. Nergens, ik herinnerde mij nog dat ik met mijn miskraam mega veel pijn had. Fikste krampen en toch wel meer bloed wat maar bleef lopen, en dit was meer een vloed en klaar. Hier hield ik me aan vast, en ik zal geen stolsels of een foetus liggen in mijn ondergoed.

Ondertussen kwamen mijn moeder en Thierry tegelijkertijd aan, en stapte we direct door in de auto. Ik was in paniek, bang, alle scenario’s komen voorbij in je hoofd. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd er gelijk gekeken met het echoapparaat, en daar waren ze dan. Twee kleine guppy’s die aan het bewegen waren. Hartjes klopte mooi en 1 maakte zelfs een mooie salto! We mochten ook even luisteren naar de twins, en wat ik dat toch mooi he, het geluid van een kloppende hartjes. Meer wou je op dat moment eigenlijk niet weten, leven ze nog en bewegen ze natuurlijk. Alles klopte, waar nou de bloeding vandaag kwam weten ze niet. Ik vroeg nog aan ze of ze wouden kijken naar de baarmoedermond, maar dit wouden ze helaas niet op dat moment aangezien het eigenlijk geen meerwaarde heeft. Hier werd ik diep van binnen wel woedend om eigenlijk, ik dacht echt ja hallo dit zijn mijn kindjes en we moeten er alles aan doen dat het goed gaat, en natuurlijk waar de bloeding vandaan komt. Maar nee ik kreeg het niet voor elkaar, en al het toch wat is met mijn baarmoedermond dan doen ze er op dit termijn niks aan. Zoals bijvoorbeeld een ring plaatsen om de mond heen. Oke ik nog bozer worden of er mee dealen dat het goed zit en dat ik mijn lichaam moet gaan vertrouwen dat hij het aan kan. Lastig!! Ik had vertrouwen maar ik ben vandaag letterlijk van mijn bubbel afgesodermietert. Roze wolk? Nee daar geloof ik niet in. Genieten probeer ik zeker weten maar dat ik toch een partijtje lastig zeg.

Nu heb ik 13W1D en ik krijg weer iets vertrouwen, ik heb een aantal keer de twins mogen bekijken met een extra echo en dat geeft echt vertrouwen. Je zou toch denken, je bent de gevarenzonde uit, nou wij zitten er middenin. Nee hoor gekkenwerk, maar het zet je wel met beide benen op de grond! Mijn moeder was er klaar mee, en besloot een echoapparaat te huren voor een maand. Zo kunnen wij elke dag even spieken bij de kleintjes. We kunnen alles niet perfect zien zoals in het ziekenhuis maar we kunnen wel een hartje zien kloppen en dat ze beide aan het bewegen zijn.

Ik hoop dat ik mijn vertrouwen kan vasthouden en dat vanaf nu alles wat beter gaat lopen. Ik zelf ga er niet veel beter oplopen met mijn heupen maar buiten dat ben ik ontzettend blij en gezegend dat ik in verwachting mag zijn van een nu al prachtige tweeling.

Liefs Chantal