Mijn eerste korte zwangerschap..

""

"Zwangerschapstest halen ofniet?" Vraag ik mijn beste vriendin op een vrijdagmiddag... "als jij denkt dat je zwanger ben, moet je het doen" hoor ik haar zeggen. Na mn werk naar de drogist, besluit ik in gedachte.

Al trillend plas ik 5 seconden over het staafje... "een- en-twintig, twee-en-twintig, drie-en-twintig, vier-en-twintig, vijf-en-twintig" tel ik hardop. Dat was het makkelijkste, nu 2 a 3 min wachten.. Ojeeeej al heeeel snel komt er een streepje en nee het is niet het controle streepje.. die stond er al!

"Ik ben zwanger!" Al huilend en trillend, bel ik mijn vriend, die binnenkort mijn man wordt, op. "Stoor ik? "Ja, ik heb het erg druk" zegt hij. "Zit je?" ik hoor hem al zuchten... "Jaha" - "Ik ben zwangeerrr!!" (Ik moet even van te voren zeggen dat mijn vriend niet een man van veel woorden is) "oooh, awesome" hoor ik hem zeggen. Als ik daar aan terug denk moet ik lachen... Zijn baas zat toevallig naast hem.... Jaaa wist ik veel...

Die avond heb ik nog 2 testen gedaan, ja inderdaad in totaal 3 testen... allemaal positief.

Toen begon het... het piekeren, "zou het wel goed zijn" "wat als...." heel veel ging er door mn hoofd. Natuurlijk kon ik het tegelijkertijd van de daken schreeuwen, zo gelukkig dat ik was, dat wíj waren!

Dat weekend wilde we het al tegen mijn (schoon) ouders vertellen, dit omdat ik gewoonweg niet wilde wachten. We zijn naar de stad gegaan, we hadden in gedachte om een boek te kopen met de tekst; "Beste oma/opa ever" of zo iets dergelijks. Geslaagd! Thuis ingepakt en hop eerst naar mijn ouders, mijn moeder (een generatie ouder, dus erger dan mij) ging gelijk naar zolder om mijn oude baby spullen te pakken. Sterker nog, de volgende dag, op een zondag, stond de box al in elkaar.. En tegen mij maar zeggen "Je hebt nog even de tijd hoor, om alles te regelen, het hoeft allemaal niet gelijk..."

Gek mens, maar och wat houd ik van haar, van mijn vader ook hoor trouwens, ook hij was rete blij!

Mijn schoonvader kreeg tranen in zn ogen, hij dacht dat we een grapje maakte. HA! Gefopt... Nee geintje, het is echt.. je word opa! Wat een blije bedoeling allemaal.

Maandag... de gynaecoloog bellen om het blije nieuws te vertellen. Tijdens dat telefoon gesprek kreeg ik veel vragen naar mn hoofd. -Wat was je eerste dag van je laatste ongesteldheid? -heb je bloedverlies gehad? -Hoe oud ben je? "Je bent 6 weken nu" wordt me verteld en we maakte over 2,5 weken een afspraak voor het intake gesprek.

Nu kon het wachten beginnen.

Google. Slechtste uitvinding ooit, kan ik je vertellen. Ik kreeg steekjes in mijn onderbuik.. dus ik google; "steekjes in de onderbuik tijdens zwangerschap"

Pagina 1; Baarmoeder rekt uit. (Hmmm oke logisch)

Pagina 2; Zonder bloedverlies is er niks aan de hand.

Moooii! Daar hebben we geen last van dus gerustgesteld.

In de dagen daarna heb ik heel wat af gegoogeld en het ergste wat een overbezorgde toekomstige moeder kan lezen, heb ik gelezen!

Klein stemmetje in mn hoofd; " Zonder bloedverlies is er niks aan de hand!" Dat heeft me iets meer dan een week gerustgesteld.

Nog 5 dagen te gaan tot de echo....

Ik werd op een vrijdagochtend wakker, om naar mijn werk te gaan, met een raar gevoel stond ik naast mn bed. Je kan het instinct noemen of overbezorgd, drama queen etc. maar ik wist dat er iets niet goed was.

Ondertussen op mijn werk, maak ik me erg zorgen.. "zou het niet goed zijn?" "stel ik me aan?" "verbeeld ik het me?"

Weer is het mn beste vriendin die me overhaalt om stappen te ondernemen.. ik bel gelijk om 16:00 (op vrijdag werken wij maar tot 4) de verloskundige. "Als jij denkt dat er iets niet goed zit , mag je gelijk komen.. dan kijken we of het hartje klopt." Thaaaankk goddd!

Als een malle ben ik naar haar toegereden... zweet handjes, zweet oksels.. wat was ik zenuwachtig maar nog meer benieuwd hoe ‘het’ eruit zou zien.

Eenmaal daar aan gekomen, word ik gelijk geholpen, d.m.v. een inwendige echo word er naar mijn baby gezocht.. "hmmm.." zegt ze. "Watt watt??" Gaat er door mn hoofd, maar ik zeg niks, ik wacht rustig af. Plots zegt ze, of je bent nog lang geen ca. 7 weken zwanger of het vruchtje is gestopt met groeien met ongeveer 4 of 5 weken. *Pffffff!!!* echt niet wat ik wilde horen… ze stelt me iets gerust, want het kan nog 2 kanten op gaan.. 50/50 zegt ze. Daar kan ik wat mee toch?! Ze pakt een laboratorium formulier, vinkt “Zwanger” aan. A.s. maandag moet ik bloed laten prikken, om te kijken op mijn HCG waarden overeen komen met mijn zwangerschapsduur. “op woensdag ga je nog een keer, om te zien of het gestegen is in vergelijking met maandag.”

Dat weekend duurde erg lang! Savonds eventjes gehuild maar mijn lieftallige vriend heeft me erg gesteund, opgevrolijkt en afgeleid..

Maandag… bloed prikken whaaa, wat haat ik naalden. Maar ja, je doet het toch hè?! Hup snel naar mn werk, goede afleiding.. half 5…. Verloskundige belt me…. Hartkloppingen zijn van de partij en mijn zweet handjes blijven ook niet achterwege. “Ik heb je bloed uitslag” (joohh, waarom zou je anders bellen?) “Ja, en hoe ziet het eruit?” vraag ik beleefd. “hmmm” (komt ze weer…. Met dr hmmm) “Je HCG waarden zijn over de 23.000” “Oke, is dat goed of niet goed?” vraag ik haar.. ik had het allang gegoogled natuurlijk dus wist eigenlijk al dat het goed was, maar ze zei; “aan de hand van wat ik heb gezien op de echo, komt het niet overeen… het is niet logisch. Je moet er rekening mee houden dat het niet goed kan zijn, maar ik kan je er nog niet heel veel over zeggen. Ook wil ik dat je rekening houd met een eventuele ‘Mola zwangerschap’ “ Er volgt een heel gesprek met de mogelijke uitkomsten en gevaren… We beëindigen het gesprek met een afspraak voor de volgende ochtend gelijk om 09:00, ze wilt met een collega nog een echo maken, we zijn tenslotte al een paar daagjes verder…

Weer een rusteloze avond, achter de laptop om mola zwangerschap te googlen. Jezusss, ik heb nog maar 6 maanden te leven omdat ik dood ga aan de ergste ziekte genaamd kanker (volgens google dan hè). Na een hele nacht slecht geslapen te hebben, is het dan eindelijk zover..

Half 9, 5 over half 9… jaa zo ging het echt… 9 uur!! Daar liggen we weer, weer word er d.m.v. een inwendige echo gezocht naar onze baby.. Ik zelf zie een klein vlekje dat knippert.. “jaaaa!!” zegt de verloskundige. “dat is het hartje” wat viel er een last van mijn schouders zeg…. Onze baby leeeeftt!!

Een vervolg afspraak staat over 2 weken, dan kunnen we precies hoe ver ik ben etc.

Helemaal gerustgesteld en in de wolken gaan de dagen voorbij.. Ik heb zelfs niks meer opgezocht op google, buiten de uitzetlijst voor babys natuurlijk! 2 weken gaan voorbij, zonder een enkel probleem.

Donderdag, de dag van de echo.. Stiekem weer een stemmetje “zal het hartje nog wel kloppen?” snel corrigeer ik mijn gedachte met; “Natuurlijk klopt het hartje!” “Je word mama!”

Niks bleek minder waar…. Tijdens de echo zei de verloskundige dat er geen hartactiviteit meer is en dat het vruchtje zeer waarschijnlijk 2 dagen na dat het hartje begon te kloppen, overleden was. “De natuur heeft zijn werk gedaan” “Je lichaam heeft het goed opgelost zo” dat zijn de enige 2 zinnen wat ik op heb geslagen nadat ze zei dat onze baby overleden is.. Met tranen over mijn wangen loop ik samen met mijn vriend naar de auto. Van alles raast door mijn hoofd. Eerst mijn werk bellen datt ik vandaag niet meer in staat ben om te werken. Ze reageert gelukkig erg begripvol en wenst me veel sterkte. Vervolgens gaat mijn vriend mij rustig uitleggen wat de verloskundige nou eigenlijk allemaal gezegd heeft. “We moeten een afspraak maken bij de gynaecoloog voor een eventuele curettage” met een korte “oke” reageer ik. Ik wilde wel meer zeggen maar ik kon alleen maar huilen… huilend bel ik mijn beste vriendin op, jaaa.. natuurlijk leeft ze erg met me mee. Idem dito met mijn moeder, ook die leeft erg mee.. iedereen trouwens wel, alleen ja… wíj zijn de baby kwijt. Ik weet zelf op dit moment niet hoe ik me moet voelen, laat staan hoe de mensen om me heen moeten weten hoe ik me voel… Thuis aangekomen, huil ik nog steeds. Mijn lieve vriend belt voor mij naar de gynaecoloog om een afspraak te maken. Vandaag om 15:00… dat is erg snel ineens, ik weet het.. maar het is goed zo, onze baby leeft niet meer, de baby bevindt zich dood in mijn lijf. We gaan op bed, een serie kijken.. afleiding tot 14:15. Alsof dit allemaal niet erg genoeg was, gaat de deurbel. De postbode komt mijn eerste zwangerschap box afleveren…. Karma? Toeval? In ieder geval kwam het keihard aan!

Onderweg naar het ziekenhuis staar ik alleen maar uit het raam, kijkend naar de regen buiten..

Na een uur in de wachtruimte te hebben gespendeerd, zijn we eindelijk aan de beurt. De gynaecoloog kijkt nog eenmaal naar onze baby. “Ja dit is echt niet goed”. “verder helemaal geen pijn, geen bloed?” “Nee, geen pijn, geen bloed” reageer ik.. En ik zie hem “Missed Abortion” typen in mijn dossier.

Ik krijg 2 opties; wachten tot het vanzelf eruit komt of een curettage.

We kiezen voor een curettage. De dokter schrijft het op een blaadje waarmee we naar een andere route moeten lopen, laat dit nou net aan de andere kant van het ziekenhuis zijn;

a.s. maandag kan ik al terecht, het gebeurd onder al gehele narcose dus komt heel wat bij kijken.. of ik morgen even terug kan komen om de anesthesie te bespreken… “Pffff ja hoor.” Zeg ik zuchtend, met uitpuilende ogen van het huilen. Ze geeft me een hand en zegt “sterkte hè”.

Wat een rollercoaster aan emoties. Ik kan alleen maar denken aan onze baby.. hoe ze zou zijn, of ze mijn karakter zou hebben gehad. Ja ik noem de baby een zij, omdat ik er van overtuigd was dat het een meisje zou worden.

Thuis… open ik de zwangerschap box, er zit een hangertje in dat bestaat uit 2 hartjes die aan elkaar hangen. Ik ga er een kettinkje bij kopen en ik ga het dragen, om nooit meer af te doen.

Onze baby heeft misschien maar 2 dagen ‘geleefd’ maar het was wel onze baby! Papa en mama houden van je baby, ook al zou je het nooit weten.

""

Dit heb ik geschreven in het weekend voor mijn curettage. Het leek mij nu, 9 maanden later, tijd om het te uiten aan de buitenwereld.. 

Ik ben ook een Facebook pagina begonnen. Like mijn pagina en houd zo mijn blog een updates in de gaten

https://www.facebook.com/byemiliesmolinski/

In mijn volgende blog nog meer over de tijd na de curettage en het 'soort van' verwerken van deze moeilijke periode.