Mijn eerste 12 weken van de zwangerschap

2 uur na de positieve test stond ik al voor mijn baas. Ik had geen idee hoe ik hem dit nu moest vertellen. Ik was zelf nog te verbaasd en in shock er over. Ik moest het hem wel zo snel mogelijk vertellen, dit omdat ik met röntgenstralen en gasnarcose werkt. Mijn baaIk kwam er bij staan en zei dat ze mij hopelijk over een poosje wel dik mogen noemen. het gesprek viel even stil en mijn baas keek mij lachend aan en moest mij direct knuffelen en feliciteren. Mijn collega die er bij stond snapte hem nog niet duurde even voordat ze het door had maar toen vloog ze mij ook om de hals om mij te feliciteren. We hebben mij z`n alle een klein vreugde dansje gedaan.

Toen ik ongeveer 6 weken was kickte de vermoeidheid in. Gelukkig had ik toen net vakantie en zouden we thuis blijven en de tuin op knappen. Tuin opknappen is niet gelukt die 2 weken ik heb alleen maar de bank en mijn bed gezien en zeer zorgzame papa in spe. Mijn zin in eten ging weg maar misselijk werd ik niet.

Met 7 weken waren we 1 jaar getrouw en zouden we gezellig uiteten gaan. Ik mocht van manlief het restaurant uitkiezen ivm mijn trek in eten. Het werd Tapas :D Toen we net zaten kwam de serveerster met de leuke mededeling jullie krijgen het eerste drankje namens je ouders. Super leuk en lief en meteen dacht ik als ze maar niet na gaan vragen wat er gedronken word wantja waar is mijn wijntje dan gebleven. Heerlijk genoten van onze avond en zowaar smaakte mijn eten super.

Met 8 weken hadden wij een echo. Paar dagen daarvoor kreeg ik het gevoel het gaat niet goed. Hartje klopt niet meer. Ik ben nog steeds niet misselijk het zal wel niet goed zijn. Eerste probeerde de verloskundige via mijn buik te kijken maar helaas door mijn vet en het vroege stadium was er niks te zien. Ze zag wel aan mijn baarmoeder dat er iets speelde. Ik mocht dus heel fijn een inwendige echo. Zodra de sonde weer aanstond kwam er een mooi knippert hartje te voorschijn. Grote opluchting alles was goed. Op de terug weg naar huis mijn ouders geappt of ze dat weekend zin hadden voor een bakkie koffie (onder het mom van gezellige afsluiting van onze vakantie) Mijn schoonouders zouden al een week later op bezoek komen en die zouden we dan verrassen. Beide ouders hebben we een fotolijstje gegeven met de tekst:

Je kan me nog niet horen
Je kan me nog niet zien
Maar als ik in mei word geboren,
mag ik dan in dit lijstje misschien?

Mijn moeder snapte het direct maar moest nog wel een stuk of 10 keer vragen of dit echt waar was en vloog mij daarna huilend om de hals. Mijn vader had op dat moment de tekst nog niet gezien dus snapte niet waarom mijn moeder zo raar deed tot dat hij het ook gelezen. Mijn schoonouders reageerde heel koeltjes met dat ze het leuk vonden voor ons en feliciteerde ons.

Het lange wachten was weer tot de 12 weken echo en nog steeds geen last van misselijkheid alleen van erge vermoeidheid (de bank en mijn bed waren mijn grote vrienden) Ik kreeg een paar dagen voor de echo weer een naar gevoel. De dag van de echo, super zenuwachtig als alles maar goed gaat. Ze probeerde eerst weer een uitwendige echo dit lukte, we zagen direct een mini mensje en een kloppend hartje. Grote opluchting. Ze kon ook niks afwijkend vinden. Onze kleine uk was het op een gegeven moment zat en ging er niet meer goed voor liggen, na 20 minuten proberen (ook inwendig) gaf de echoscopiste het op en moesten we na een paar dagen weer terug komen voor de laatste meeting want ze kon door dat onze kleine uk de nekplooi niet goed opmeten en dat wilde ze wel goed hebben. Paar dagen later zaten we weer in de wachtkamer en wie komen de kamer uitlopen onze vrienden die al een paar jaar (met hulp van het ziekenhuis) bezig waren om zwanger te worden. Ze waren een week later uitgerekend dan ons en alles gaat met hun goed. Bij onze echo kon ze nekplooi eindelijk goed opmeten en die zag er ook goed uit.

Eindelijk kon ik blij zijn en gaan genieten van onze zwangerschap