Mijn diabetes is vermist

Vrijdag (vorige week) hadden we opnieuw controle. In het academisch ziekenhuis hebben ze een team voor echo's en een team voor gynaecologie. Deze keer werd ik gezien door mijn vaste gynaecoloog (je bent echt een geluksvogel).

Na me te vertellen dat ze hoopt en denkt dat de te korte armen en benen bij de bouw van dit kindje horen, mochten we snel nog even naar de baby kijken. Onze dochter mocht gel in mijn buik gooien, en onze zoon mocht van alles in de prullenbak gooien. Deze gynaecoloog is echt geweldig.

Ze betrekt beide kindjes bij de afspraak, en we zien een actief baby'tje op de echo.

Op de terugreis krijg ik wat weeën. Ze heeft me misschien te hard geduwd, en ik krijg harde buiken. Ze zijn korter dan normale weeën, maar wel met een op- en afbouw.

Het hele weekend zit ik aan de maximale dosering pijnstillers, met homeopathie ernaast, in een warm bad om de weeën weg te puffen. Mijn man wil dat ik bel, maar de weeën worden niet intenser en ook niet langer. Toch bel ik op zondagochtend als ik weer last krijg.

In het ziekenhuis denken ze aan een blaasontsteking en schrijven ze antibiotica voor. In eerste instantie weiger ik, omdat het niet uit de dipstick kwam. Laten we eerst de kweek afwachten voordat ik met antibiotica begin. De gynaecoloog vindt dit onverstandig, want dankzij de weeën kan er een vroeggeboorte optreden.

Op donderdag (nadat ik 4 volle dagen antibiotica heb geslikt) lees ik in mijn medisch dossier dat er geen bacteriën zijn gevonden. Ik bel de assistente en vertel haar dat ik zelf het dossier heb gelezen en geen antibiotica meer ga slikken. Ze willen me toch even zien, omdat de klachten niet verdwijnen.

In het ziekenhuis word ik aan de CTG (cardiotocografie) gelegd. Ik geef aan dat dit echt onnodig is, ik voel de baby goed en heb rugweeën. Ik ben al twee keer eerder bevallen, en deze zijn niet goed te zien op een CTG (pas vanaf persweeën zijn ze zichtbaar).

Ze kunnen het hartje niet vinden, en na 10 minuten word ik bijna rennend naar de echo gebracht. De gynaecoloog stelt me vier keer gerust dat het hartje klopt, en ik moet hard lachen. De baby heeft tijdens het zoeken twee keer hard tegen de CTG aan getrapt en draaide steeds mee met de CTG-kop. Dit spelletje doe ik namelijk elke dag met de baby.

Ik was dus niet ongerust...

De coassistent mag de anamnese doen, en ik vertel dat ik de dag ervoor een deel van de slijmprop ben verloren. Wanneer hij me vragend aankijkt, vraagt hij me de ondenkbare vraag: "Wat is een slijmprop?" Ik leg uit dat ik weeën heb en in eerste instantie dacht dat het indalingsweeën waren, maar de baby kan zich nog vrij bewegen, dus dat is niet logisch. Mijn harde buik ontspant zich helemaal niet meer, tenzij ik zit, en het wordt nu toch wel vervelend na een kleine week.

Wanneer hij vraagt of ik iets heb gemist, zeg ik: "Oh ja, ik ben diabetespatiënt!"

"Maar sinds een week of 4 ben ik genezen!"

Bij mijn eerste kindje moest ik regelmatig insuline spuiten. Ik kon geen volkoren broodje meer eten en moest al het fruit laten staan.

Bij mijn tweede kindje was het nog erger, en een stukje stokbrood zorgde al voor flink wat insuline-injecties. Na een nacho-schotel zat ik gerust op 18 eenheden en nog steeg mijn bloedsuiker nauwelijks.

Nu heb ik een halve pizza, een stokbroodje kruidenboter en een heel pak koekjes als toetje opgegeten. Ik hoefde niets bij te spuiten, ik ben amper boven de 7,8 geweest (hierboven mag ik maximaal tot de 10 en niet langer dan een uur).

"Waardoor denk je dat dat komt?" vraagt de coassistent.

"Ehmm.. Geen idee? Mijn hormonen gaan duidelijk niet goed," antwoord ik.

Misschien heb ik wel alvleesklierkanker en heeft de chemotherapie de tumor in de alvleesklier gedood. Heb ik daarom nu geen diabetes meer?

Misschien heb ik placenta-insufficiëntie en geeft de placenta te weinig hormonen af waar een diabetespatiënt op reageert.

Misschien ben ik überhaupt geen diabetespatiënt en had ik een ontstoken alvleesklier die nu niet meer ontstoken is door de antibiotica.

Misschien zou je mij deze vraag niet moeten stellen! Want ik Google me suf op dit onderwerp en ik heb echt geen idee!

"Welke medicijnen gebruik je nu? Metformine?" vraagt hij nog als afsluiter.

Ik kijk hem vragend aan, mijn zwangerschapshormonen willen nu echt heel lelijk tegen hem doen.

"Je mag geen Metformine tijdens de zwangerschap," antwoord ik redelijk neutraal.

"Ik vergeet nog één ding. Ik heb 4 maanden voor conceptie chemo gehad."

Je ziet het hem duizelen, en hij vertelt alles met zijn collega te gaan bespreken.

Niet verwacht, komt hij met een samenvatting die volledig juist is, en hij heeft gegoogled wat een slijmprop is. Keurig heeft hij dus, ondanks de raadsels die ik in zijn schoot werp, wel goed geluisterd!

Ik zucht tijdens het uurtje CTG 2 weeën weg. Ze worden niet geregistreerd op de CTG. Aan het einde van de zwangerschap zou me dat niet zoveel kunnen schelen, maar deze baby moet nog even blijven zitten, en ik baal dat niemand ze ziet.

Ik mag meelopen voor een echo, en op de stoel schiet er weer een wee door mijn lijf. Godzijdank, denk ik bij mezelf.

Ze voelt mijn gespannen buik tijdens de wee.

De gynaecoloog kijkt me nadien met grote ogen aan. Dit was geen indalingswee, zegt ze. Dit zijn serieuze weeën.

Opgelucht haal ik adem. Er is er 1 gezien.

De cervixlengte wordt gemeten en hoe serieus ze er ook uit mogen zien, ze veroorzaken geen ontsluiting.

"Ik wil dat je eerder belt," zegt ze.

"Niet pas op zondag, als het op vrijdag begint. Niet een dag nadat je de slijmprop verliest, maar direct." Ondertussen kijkt ze bezorgd.

Ik stem hiermee in.

Je mag ondertussen niet te veel doen. Laat de huishoudelijke taken maar aan je man over.

Ik glimlach en vertel haar dat ik de dag ervoor de vloer van mijn huis heb geëgaliseerd en dat dit nog een tweede keer moet gebeuren voor het andere stuk, en ik dit echt wel zelf ging afmaken.

Ik beloof dat ik de rest van de tijd kalm aan doe.

Ik schrijf dit dan ook vanuit een warm (niet heet) bad, nadat ik de rest van de vloer heb geëgaliseerd. Beweging heeft niets met de weeënactiviteit gedaan. Het heeft het zelfs misschien wel verminderd!