Mijn bumpy road

Waar ik tijdens mijn vorige zwangerschap energie voor 10 had was dit vanaf moment 1 heel anders. 

Vanaf het moment dat ik zwanger was had last van misselijkheid waardoor ik geen hap door mijn keel kreeg, jeuk over mijn hele lichaam zo erg dat ik tot bloedens toe bleef krabben en de ene na de andere ontsteking had .   Na 13 weken kwamen daar de harde buiken bij. Bijna de hele dag stond mijn buik vervelend hard en steeds vaker ervaarde ik flinke krampen. Stil zitten is niet een van mijn beste kanten dus wellicht had ik dit zelf in de hand en moest ik het toch maar wat rustiger aan gaan doen. 

Extra tussentijdse controles waren tot 26 weken gelukkig altijd goed. 

Mijn ongemakken en onzekerheden kon ik gelukkig met 4 vriendinnen delen die in dezelfde maand waren uitgerekend als mij. Maar hierdoor ga je ook vergelijken . En tijdens het vergelijken van onze buiken viel direct op dat mijn buik wel heeel erg groot was in verhouding met die van mijn vriendinnen.  Qua kilo’s was er maar 1kg bij wat mijn grote buik dus niet verklaarde. 

Bij de verloskundige besprak ik mijn zorgen over mijn grote buik en ook zij vond dat de buik wel erg groot was voor de termijn dat ik was . 

Ze wilde de echo er wel even op zetten om te zien of het kindje gewoon heel groot was .. toen ze de echo deed vroeg ze ineens ; jullie hadden toch een NIPT test gedaan ? Was deze in orde ? . 

Toen ze dit vroeg wist ik meteen dat ze iets afwijkends had gezien.  Ik had veel te veel vruchtwater en de femurlengte was erg klein. Deze combinatie kan duiden op grote afwijkingen (typerend voor bijv het down syndroom).  

Ondanks een goede NIPT test blijft er een kans bestaan dat je kindje toch grote afwijkingen heeft. Iets waar ik me tot op dat moment nooit bewust van ben geweest. 

We worden doorgestuurd en 1 week later zitten we bij de gynaecoloog waar ze de bevindingen van de verloskundige bevestigen. Ook hier komt er uit dat er te veel vruchtwater is en dat de femurlengte nog kleiner is dan de week ervoor . 

We worden nu naar het Erasmus MC Rotterdam gestuurd  voor een GUO. Die week wachten tot aan de afspraak lijkt een jaar te duren. 

27 weken weken betekend dat mocht er een grote afwijking gevonden worden we niet meer terug kunnen. Dat we wellicht een kindje krijgen wat de rest van zijn leven afhankelijk is van andere. Dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Die gedachten maken me zo verdrietig en gek tegelijkertijd. 

Maar ik geloof oprecht dat mensen op hun pad krijgen wat ze kunnen dragen. Als dit ons pad is dan worden we hier ook weer sterker en beter van.

Na een hele lange week wachten hebben we gelukkig goed nieuws uit het Erasmus. Ja er is te veel vruchtwater maar nog niet zo veel dat er gepuncteerd moet worden. En ja ons kindje heeft erg kleine beentjes, p2/p0 meting om precies te zijn maar omdat wij beide niet groot zijn is dat ook een logische verklaring . Er lijkt niks te duiden op down syndroom of andere hele grote afwijkingen . Het enige wat de tijd zal uit moeten wijzen is of dat de slokdarm wel helemaal goed op het maagje zit aangesloten. Dat kan een oorzaak zijn van het vele vruchtwater maar dat is na de geboorte op te lossen met een operatie . Niet het meeste ideale scenario maar al beter dan alles waar we hier voor bang voor waren. 

We krijgen iedere 2 weken een echo om de groei te beoordelen en te bekijken of het vruchtwater zo danig is dat er een aantal liters weggehaald moeten worden. Er zijn strenge richtlijnen vanaf wanneer er actie ondernomen moet worden en of ik zou kunnen bevallen in mijn eigen ziekenhuis of toch in het Erasmus. 

Met deze uitslag hopen we de zorgen wat achter ons te laten en nu eindelijk echt te kunnen gaan genieten van de zwangerschap .

 Of toch niet…