Mijn 2e zwangerschap tot nu toe

Ik ben nu 27 weken. Dat betekend dat ik in de 3e trimester zit van mijn zwangerschap. De laatste en 'zwaarste' lootjes. Bij het woord zwaarste krijg ik al de zenuwen. Als het aan mij ligt is het morgen voorbij.

De zwangerschap van Senna was ideaal als ik er nu aan terug denk. Toen had ik wel wat te zeuren maar nu denk ik ging deze zwangerschap maar net zo. Had wat rugpijn, hield wat vocht vast hij warm weer en was het met 37 weken wel echt zat omdat ik niet mn houding in bed goed kon vinden met mn dikke buik maar verder heb ik heerlijk kunnen genieten.

Nu verlang ik daarnaar. Het genieten. Niet dat ik helemaal niet geniet. Tuurlijk zijn er kleine momenten dat ik geniet en trots ben dat ik weer mama mag worden maar er zijn geen langere periodes dat ik geniet. Ik heb niet de zwangerschaps glow. Dit had ik bij Senna wel. Nee deze zwangerschap gaat niet van de lije dakje.

1e trimester

Misselijk. Echt verschrikkelijk. Kan het niet beter omschrijven. Eerst waren we natuurlijk ik de 7e hemel toen we erachter kwamen dat ik zwanger was. Zo blij! We kwamen er vrij vroeg achter dus voelde aan lichaam nog niks. Heb zelfs 2 weken nadat we erachter kwamen nog een test gedaan om het echt zeker te weten. Maar daarna kwamen al snel de kwaaltjes. Vooral misselijk. Het werd met de dag erger. Op een gegeven moment heb ik me zelfs ziekgemeld op werk omdat ik niet kon opstaan zonder naar de wc te rennen. Ik leefde weken op appels, crackers en cola. Maar hey, dit hoort erbij! Ik had bij Senna gewoon geluk gehad dat ik nergens last van had. Dit moet ik voor lief nemen dacht ik toen.

2e trimester 

De misselijkheid zakt gelukkig met de week af. Ik kan wat meer eten al blijven er dingen waarvan ik de geur echt niet van kan verdragen zoals erwtensoep of ruitenvloeistof. Ik dacht nog de 2e trimester gaat in, de periode waar je de minste kwaaltjes hebt en echt kan genieten van het zwanger zijn. Waar je meer gaat showen en dit met trots kan laten zien. Dat showen dat ging snel! Mijn buik groeide als een speer. Kon al vrij snel mijn broeken niet meer normaal aan en was er trots op! Tot vanaf 16 weken ik steeds meer last kreeg van mn bekken. Ik had door de bevalling van Senna behoorlijk wat problemen opgelopen met mn stuitje waar ik nog steeds voor in behandeling ben dus ik wist dat op een dag mn bekken zouden zeuren, maar zo snel?! Ik was nog maar 16 weken en heb nog een hele zwangerschap voor me. Het begon met zeurende pijn. Daarna kreeg ik erge bilpijn. Lopen was verschrikkelijk. En toen begon corona waardoor ik niet meer naar de bekkentherapeut kon. Nou zit je dan. Na ong 3 weken zoveel mogelijk rust en massages van manlief werd het gelukkig minder en zakte de pijn weg. Yes, we kunnen weer genieten dacht ik. Maar toen begon het volgende. De pijn verplaatste naar de binnenkant van mijn bovenbeen en achter mn schaamstreek. Ook dit is verschrikkelijk. Met liggen heb ik het meeste last. Draaien of bewegen als ik lig is bijna niet te doen. Te lang in dezelfde positief staan, zitten of liggen is ook niet te doen. Gelukkig begonnen mn behandelingen weer. Ik hoopte dat dit zou de pijn dragelijk zou maken. Tot het volgende begon. Ik werd ziek. Doodziek. Had op een gegeven moment 40.3 graden koorts en werd opgenomen in het ziekenhuis. Nierbekkenontsteking en positief getest op streptokokken b. 1 lichtpuntje, mijn bekkenpijn was (ik denk door alle antibiotica en paracetamol) weg! Ik mocht weer naar huis om te herstellen. Mn lichaam had best een klap gehad. Nog 9 dagen rust nemen en antibiotica slikken en dan was het voorbij. Ik had immers ook geen last meer van mn bekken. Maar niks is minder waar. Hoe langer ik weer thuis was, des te erger mijn bekkenpijn werd. Ik kreeg zelfs een brandend gevoel. Met de dag kreeg ik meer last. Weet soms gewoon niet hoe ik moet zitten of liggen. Zelfs lopen doe ik liever niet. Elke stap die ik zet voel ik een lichte pijnscheut in mn onderbuik. 

3e trimester 

Zit ik dan. De pijn voel ik 24/7. Het zeurt enorm en bepaalde bewegingen gaan niet zonder gekreun. Ik voel me schuldig dat ik niet optimaal kan genieten van dit wondertje dat groeit in mijn buik. Ik maak me ook zorgen. Dit is nou eenmaal de periode dat je echt meer gaat groeien en zwaarder wordt. Kan mijn lichaam dit wel aan? Trek ik dit zelf wel? En de bevalling dan? Wat als de pijn nog erger wordt? Is het weg na de bevalling? Of hou ik dit voor altijd? Hoe nu verder?