'Mevrouw, uw baby's hebben 40% overlevingskans.'

Op 15 mei 2019 kwamen wij erachter dat ik zwanger was, en op 1 juni hadden wij de eerste echo. “Ik zie nog een verassing” zei de echoscopiste…. “WHAT? Uh oke ja ik zie het” zei ik het zijn er twee!! Het zit bij ons aan beide kanten in de familie dus een enorme shock was het niet maar het is ook niet iets waar je echt rekening mee houd als je zo’n echokamer binnen stapt.

Meteen zat je de echoscopist geconsenteerd kijken, het duurde en het duurde. Ze kon maar 1 placenta vinden en belde direct het nummer van mijn verloskundige en de afspraken in het ziekenhuis werden in gang gezet. Er werd ons vertelt welke complicaties er bij konden komen kijken en wat er allemaal wel niet mis kon gaan. Pfff lekker hoopvol en enthousiast allemaal, ik dacht dat zwanger zijn leuk moest zijn?

Maar goed op veel overgeven na verliep alles best prima en hadden we elke twee weken een echo in het LUMC. Tot 1 oktober. Ik was 25 weken zwanger, ik ging alleen naar deze controle want ja elke twee weken kon Jens mijn partner niet vrij nemen.

Er was een echoscopist in opleiding die mij die wachtkamer binnen riep, stiekem had ik er geen goed gevoel bij. Ze deed het apparaat op me buik en begon enthousiast en het duurde en duurde, ineens zei ze lange tijd niets meer, een enge stilte en bleef een soort zoekend met dat apparaat over mijn buik gaan. Toen zei ze: “ik haal er even iemand bij hoor, blijf rustig liggen”. Uh rustig? Wat denk je zelf! Toen haar collega kwam kijken zag ze meteen wat haar leerling echoscopisch niet kon vinden. Het was er namelijk niet. Baby B (Morris) had geen vruchtwater meer, en baby A (Boaz) daarin tegen had een overvol zwembad om zich heen. Dit was foute boel. Ik moest opstaan en mijn vriend bellen om te komen. Zo gezegd zo gedaan. Trillend, huilend, wanhopig belde ik Jens. 

Toen ik klaar was met bellen werd ik direct bij de gynaecoloog naar binnen geroepen. Ik vroeg nog: ” kunnen we even wachten op mijn vriend?”. Maar nee bam werd het woord op een a4 geschreven. TTS eind stadium 3.. Ze begon meteen aan haar verhaal, en de vooruitzichten waren slecht. Zelf omschreef ze het als een zorgelijke situatie. Normaliter is de overlevingskans van beide kindjes 60% bij dit stadium van tts. Bij ons omschreef ze het als maximaal 40%. Er moesten keuzen gemaakt worden, wat willen we? Voor welke aanpak gaan we? Op dat moment werd er op de deur geklopt. ” uw man is er”. Thank god!! De gynaecoloog vertelde opnieuw alle opties. Dus de vraag wat gaan we doen? Ik was tenslotte 25 weken zwanger dus ik mocht er voor kiezen de bevalling in gang te laten zetten. Ik koos voor een operatie. Een laser ook wel genoemd. 4 chirurgen op de wereld die dit kunnen en 1 daarvan was aanwezig in mijn ziekenhuis, wat een geluk!

Om 15:30 was het zover, ik werd door proffesor Klumper opgehaald. Na ongeveer een uur was de operatie klaar en begonnen de meest vreselijkste 24 uren van mijn leven. Ik verbleef op de triage afdeling van het geboortehuis Leiden waar het personeel geweldig was. Na 24 uur krijg je de eerste echo. Zouden we nog twee kloppende hartjes zien?

JAAAA, o wat geweldig er waren twee kloppende hartjes! Wat een dankbaarheid voel je dan!

De weken erna was RUST het gene wat ik moest doen. En dat deed ik, hoe moeilijk ook. Er werd goed voor mij gezorgd en wekelijks hadden we controles. Dit was natuurlijk ontzettend fijn.

Tegen alle verwachtingen van alle gynaecologen in het LUMC bleven de jongens nog bijna 10 weken zitten. We waren voorbereid op een vroeggeboorte rond de 28 weken,  de gesprekken waren al gevoerd, rondleiding op de NICU wad al gepland, maar gelukkig dachten onze vechters daar anders over. Ze kwamen met 35 weken op 11 december via een sectio (keizersnede) ter wereld.

Inmiddels zijn Boaz en Morris 6 maanden oud en doen ze het super! Tot nu toe is er niets blijvend van de TTS te merken en gaat alles voorspoedig.

Jeetje wat kan een zwangerschap spannend zijn.

Liefs, Melissa

Instagram: @mamavanbm