Met andere ogen - ADOPTIE

Je hebt wel eens van die weken dat alles tegelijk komt. Mijn oma lag in het ziekenhuis, waardoor alles op z’n kop stond, er kwam een babyshower voor mijn nichtje en de babykamer werd geleverd.

Vooral dat laatste had nogal impact op mij. Niet alleen omdat er een grote vrachtwagen voor de deur stond van de babywinkel (die ik al heel vaak bij anderen had zien staan) of omdat ze net kwamen leveren terwijl ik de arts van mijn oma aan de telefoon had en ik al serieus pratend voor de heren uit moest lopen naar de kamer noch omdat ik ineens tussen de dozen zat. Sterker nog…. Ik kon er niet helemaal de vinger op leggen. Natuurlijk was ik van slag omdat de kamer er nu was, maar ik zat mezelf behoorlijk in de weg.

Afgelopen zaterdag was de babyshower van mijn nichtje bij ons thuis. Aangezien ze een meisje krijgen was roze de kleur van de dag. We hebben thuis alles aan de kant geschoven, de eettafel een prominente plek gegeven en aan de slag gegaan met versiering. Slingers, helium ballonnen, hapjes, pioenrozen, alcoholvrije bubbels met een framboosje en een 2 laags taart met een kroontje maakten het helemaal af. Mijn nichtje was super verrast toen ze nietsvermoedend naar binnen liep en er 25 vrouwen op haar stonden te wachten. Wat was het leuk om haar in het zonnetje te zetten. We kunnen niet wachten totdat hun kleine meisje er is en we haar kunnen knuffelen.

Zondag was ik gesloopt; het op en neer rijden van en naar het ziekenhuis, de zorgen om oma, het logistieke proces er omheen, mijn perfectionisme met betrekking tot de babyshower (I admit, ik ben een decoratie snob) en het weinig slapen; alles kwam eruit.

Na het ontbijt en een kopje koffie ben ik naar boven gelopen. De kamer die normaal helemaal leeg was, staat ineens vol met dozen. Ik stap de kamer in ga met mijn hand over een doos; ‘ledikant deel 1’ staat erop en weer voel ik dat ene vreemde gevoel wat ik al een tijdje heb.
Een hele dappere moeder van 1 (bijna 2) kindjes via adoptie zei tegen me dat ik een doos uit moest pakken. Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest.
Mijn man is inmiddels ook boven gekomen en vraagt: ‘zullen we wat in elkaar zetten?’. Met trillende vingers maak ik een doos open. We gaan voor het ledikantje. Mijn man klikt de zijden alvast in elkaar zodat hij de boel aan kan draaien en ik slik en voel de tranen komen. Ineens staat er een kinderbedje in de kamer; deze kamer… De kamer die al jarenlang leeg is… De kamer die gevuld was met hoop en wanhoop…
Ineens staat daar een bedje, als een soort belofte te pronken.
Naast het ledikantje zetten we ook de kast in elkaar. We schuiven de spullen vast op de plek. Ik stofzuig en neem alles af, leg het kleedje op de grond en zet de schommelstoel op haar plek. Ik ga in de schommelstoel zitten en kijk door de kamer. Aankomend weekend zetten we de commode in elkaar en hangen we het wandrekje en de lamp op. De kamer is nu gevuld met wat meubels en nog een paar dozen.
Ik voel de rust in de kamer en diezelfde rust valt over me heen. Ik weet nu waarom ik zo van slag was… Ik begin er eindelijk in te geloven… Stukje bij beetje merk ik dat ik mezelf toe laat om weer hoop te hebben en uit te kijken naar ons gezin… Ergens gaandeweg ons pad heb ik dat deurtje weer open gezet.
Het is een fijn gevoel, maar tegelijk zo enorm surrealistisch en angstaanjagend. Ik vind het oké; al mijn gevoelens zijn oké, het is een deel van mijn proces.
Elke keer als ik nu langs de kamer loop, vertraag ik even mijn pas en kijk ik naar binnen, met andere ogen en een open hart…