Meisjes, mama moet jullie iets vertellen

Donderdag 12 november, 05.30uur;

Ik word wakker en de eerste paar seconden heb ik nog niet door wat er eigenlijk gebeurd is. En ineens komt het binnen.. En ik begin te schreeuwen, te huilen, de pijn die ik voel in mijn borst is met geen woord te omschrijven. Het besef dat mijn meisje dood in mijn buik zit is niet te bevatten.

Johan probeert mij zo goed en kwaad als hij kan te troosten, ik kalmeer enigszins en kort erna ga ik de meiden uit bed halen. Jaxon laten we liggen omdat hij toch nog te klein is om te begrijpen wat er aan de hand is.

We leggen de meiden bij ons in bed en ik probeer woorden te vinden hoe ik het moet gaan vertellen.

Ik begin met te vragen of ze nog weten dat mama gisteravond met de verloskundige weg moest gaan. Beide reageren ze "ja".

Ik vertel ze dat ze een echo hebben gemaakt bij mama om naar de baby te kijken en dat we toen zagen dat er iets niet goed was. Ik krijg gewoon niet letterlijk uit mijn mond dat Zana is doodgegaan. Hoe moet ik tegen mijn meiden vertellen dat hun zusje er niet meer is. Hoe moet ik het nieuws brengen wat heel hun wereld over hoop gaat gooien.. Hoe doe je dat?

Ik adem diep in, tel tot 3 en probeer mijn tranen in te houden.. "Meisjes, mama moet iets heel verdrietigs vertellen. Jullie zusje is doodgegaan in mama's buik. Dat betekent dat ze binnenkort al geboren wordt maar dat ze niet bij ons kan blijven en dat we afscheid van haar moeten nemen".

Nyla barst in tranen uit en begint onophoudelijk te snikken. Ze kruipt tegen me aan en laat me niet meer los. Viënn lijkt het niet helemaal te snappen maar ziet wel dat papa, mama en Nyla groot verdriet hebben dus begint ook te huilen. Kort erna zegt ze "mama, ik vind dit echt stom dat zusje dood is, nu kan ik niet meer met haar spelen". En ik breek, ik voel letterlijk pijn in mijn hart als ze dit zegt. 

We blijven nog een tijdje met z'n vieren in bed liggen en Nyla blijft maar huilen. Het meisje is niet te troosten. Ik geef aan dat ze gewoon naar school mogen vandaag, en dat ze fijn naar hun vriendinnetjes kunnen (en ik hoop dat ze een beetje afleiding kunnen krijgen daardoor). De juffen hebben we de avond daarvoor al op de hoogte gebracht dus die weten dat de meiden vandaag van slag kunnen zijn.

We staan op en gaan ons aankleden. Ik neem de moeite niet meer op mijn make up op te doen en bekijk mezelf eens in de spiegel. Wie is die vrouw? Ik ben harstikke wit, heb kringen onder mijn ogen en zie eruit alsof ik al weken niet meer heb geslapen.. Ik vind het te confronterend om naar mezelf te kijken dus ik loop snel naar beneden.

We zijn druk met brood smeren, tassen inpakken etc en voor ik het weet is het tijd om naar school te lopen. Eenmaal bij school aangekomen begint Nyla weer te huilen. Viënn klampt zich aan mij vast. Andere ouders om ons heen kijken verbaasd naar ons, niet wetend wat er gebeurd is en wat er aan de hand is. Ik negeer iedereen en focus me alleen op mijn meiden. Johan blijft met Jaxon vooraan staan en ik loop richting de poort waar we de meiden moeten afzetten, ze lopen dan zelf naar hun juffen die buiten staan te wachten. Ik geef ze een kus en zeg dat mama ze vanmiddag weer op komt halen. 

Maar ze laten me niet los. Nyla grijpt me vast en begint te huilen. In elke arm heb ik 1 dochter die beide intense tranen laten om de dood van hun zusje. En daar zit ik, gehurkt op de grond, met in elke arm 1 dochter, en in mijn buik nog een dochter, maar die leeft niet meer.. En die realiteit is zo hard. Zo gemeen. Het is toch te gek voor woorden dit, wie verzint dit?! 

De oude juf van Nyla komt naar ons toelopen en neemt de meisjes van me over nadat we nog even goed geknuffeld en gekust hebben. Ik zeg tegen ze dat als ze naar huis willen, dit maar tegen de juf hoeven te zeggen en dat mama ze komt halen.

Een vriendin van me staat naast me en neemt me mee. Ik kan niet stoppen met huilen.. Ik loop naar Johan en Jaxon en stort in, ik moet zó huilen. De pijn die ik weer in mijn borst voel neemt me helemaal over. Ik zie een andere moeder naar ons kijken, en in haar ogen zie ik dat ze begrijpt wat er aan de hand is. 

We moeten nog een kwartier wachten bij school voordat Jaxon naar de peuterspeelzaal mag. Ik voel dat iedereen naar ons kijkt en voel me ontzettend ongemakkelijk. Ik wil gewoon wakker worden uit deze nachtmerrie en weer geloven dat Zana veilig in mijn buik zit. 

In plaats daarvan lopen we naar huis nadat we Jaxon weg hebben gebracht en bellen naar de uitvaartondernemer, we moeten een crematie gaan plannen..