Medische zwangerschap #2

Nadat mijn spiraal er uit is gehaald waren we het er vrij snel over eens dat we geen andere anticonceptie gingen zoeken. Ondanks dat mijn ziektes niet helemaal stabiel waren, hebben we bij mijn arts aangekaart dat we graag een tweede kindje wilde. Dit was voor mij een heel erg spannend moment, omdat een arts ook gewoon nee kan zeggen. Tuurlijk is het altijd je eigen keuze en toch is in mijn geval de mening van de arts erg belangrijk. Een dikke vette "nee" kregen we gelukkig niet, maar een volmondig "ja ga er voor" kregen we ook niet. Juist omdat mijn lever schommelde en ik aan de prednison zat, sprong de arts geen gat in de lucht toen we dit zeiden. Geen één medicijn leek namelijk te werken en ze wilde juist net nieuwe medicatie gaan starten. En daar kwam het... met die medicijnen mag je ABSOLUUT NIET zwanger worden. Aan de ene kant waren we dus een soort van net op tijd en aan de andere kant was het toch lastig omdat we juist ook hoop hadden gelegd op dit nieuwe medicijn die ik nu dus niet kon gaan slikken. 

Het was gevoelsmatig een nu of nooit verhaal. Ik heb die nieuwe medicijnen nodig. En daarmee kan er geen tweede kindje komen. Maar we kunnen, met prednison, die nieuwe medicijnen ook nog een jaar uitstellen. De nieuwe medicatie waren we in ieder geval (gelukkig) nog niet gestart, toen ik dus in november 2020 een positieve test in mijn handen had. We waren zo blij. Blij dat het dus zo snel gelukt was. Blij dat we de medicatie nog niet waren gestart. De arts was gelukkig ook erg blij voor ons en belde me gelijk toen ze het mailtje had gelezen. Stiekem had ik nog de hoop dat ik misschien half in het ziekenhuis en half bij de verloskundige onder controle kon gaan, maar daarop kreeg wel een keiharde nee. Ik MOET in het ziekenhuis onder controle. En ze zou gelijk de afdeling gynaecologie bellen voor een afspraak. Onze eerste echo was dan ook al met 6 weken, waar de zwangerschap en een kloppend hartje werden bevestigd. Officieel zwanger van baby nummer 2! 

Het is en blijft wel spannend en heel intensief. Doordat ik zo streng onder controle moet blijven bij alle afdelingen, ben ik veel in het ziekenhuis te vinden. En niet alleen meer in Den Haag, maar ook in Leiden. Ik ben elke maand minimaal 4 keer in een ziekenhuis en soms zelfs vaker. Dit kost me erg veel mentale en fysieke energie. Die ziektes gaan nooit meer weg, dus die afspraken zijn normaal. En de extra afspraken die te maken hebben met de zwangerschap zijn enorm spannend, ik zit altijd te trillen in de wachtkamer met een hartslag van hier tot tokio. En het is het allemaal waard. Want in de zomer, mogen wij dus een heerlijk ventje in onze armen sluiten en word Raelyn grote zus!