We moeten jullie wat vertellen..

Nadat we uit het ziekenhuis kwamen en de arts aangaf dat het oké was om onze twee andere kinderen op de hoogte te brengen, besloten we dat we ook niet langer wilden wachten. Maar na twee miskramen vonden we dit ontzettend spannend om te vertellen. Bij de 1e miskraam hebben we achteraf verteld dat de baby overleden was. Het liefste had ik ze dit ook bespaard, maar zij zagen mij verdrietig en huilen en wilde weten wat er aan de hand was. Natuurlijk deed ik dit zoveel mogelijk buiten hun zicht om, maar verdriet kan je nu eenmaal niet sturen en overvalt je soms op de meeste onhandige momenten. 

Bij de 2e miskraam waren ze wel al op de hoogte van de zwangerschap en voor mijn dochter kwam de boodschap heel hard aan. Het is een ontzettend gevoelig meisje van 7 jaar en waar ik bang voor was gebeurde ook. Ze was ontroostbaar en een aantal dagen van slag geweest. Voor mijn zoon van 4 was het allemaal veel te abstract. Hij begreep dat er geen baby meer zou komen en vond dat jammer; " maar misschien komt er wel weer een andere baby" en dat was dat. 

Omdat het onze taak als ouders is om ze te beschermen,  hadden we nu ook met elkaar af gesproken dat we het pas wilden vertellen na de 13 weken echo. Niet wetende in welke rollercoaster we terecht zouden komen maar uiteindelijk toch een goede 13 weken echo hadden! 

Nadat mijn ouders naar huis gingen omdat zij aan het oppassen waren, vroegen we de kinderen op de bank te komen zitten. Mijn ouders wilden er graag bij zijn, maar ik vond dat het echt iets van ons vieren was. En ook omdat ik er voor mijn dochter wilde zijn, want ik had al een vermoeden van haar reactie. 

We zeiden dat we een verrassing voor ze hadden en dat ze hun ogen dicht moesten doen. We gaven de fotoreeks aan onze dochter en nadat ze hun ogen open deden viel haar mond open. Ze begreep precies waar ze naar keek. Eerst enorme blijdschap op haar gezicht om vervolgens te betrekken en ik zag haar denken..... " maar blijft deze baby dan wel leven?" vroeg ze hardop aan ons.

We hebben uitgelegd dat dit geen zekerheid is, maar dat de baby nu een stuk groter was dan de vorige keer en dat de dokter had gezegd dat het een sterke baby is. Op dat moment vloog ze in mijn armen en hebben we elkaar zeker 5 minuten vastgehouden. En mijn zoon vroeg " komt de baby weer terug?" (verwijzend naar de laatste miskraam).

Daarna nog even gekletst en de foto's goed bekeken. Toch kon ik een bepaalde terughoudendheid bij mijn dochter merken.

Nadat de kinderen al een tijdje naar bed waren gegaan, hoorde we haar ineens heel hard huilen.  " Ik ben zo bang dat deze baby ook dood gaat". We hebben haar getroost en geprobeerd gerust te stellen op een eerlijke manier. We gaan geen mooie verhalen vertellen en zeggen dat het goed gaat komen, want dat zal de tijd ons moeten leren.  Het brak wel mijn moederhart om haar zo kwetsbaar te zien.

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en groeit het vertrouwen. De kinderen knuffelen met mijn buik en zijn vooral heel benieuwd of het een meisje of een jongen wordt. Ondanks dat wij het al weten, moeten ze nog een weekje wachten... 

PS

15 augustus hebben we een echo bij onze eigen verloskundige. Ook om nogmaals het geslacht te checken

9 september worden we weer in het AMC verwacht voor een vroege 20 weken echo. 

Tot zover..