Mag ik wel zwanger zijn?

De zwangerschap

In mijn vorige blog vertelde ik over de verstoorde relatie van Leon en mij en hoe we achter de zwangerschap zijn gekomen. In deze blog wil ik jullie graag meenemen in hoe de zwangerschap verlopen is. Voor mij hebben deze 9 maanden een eeuwigheid geduurd en vond het zwanger zijn vreselijk. Ik leg je uit waarom.

Leon had inmiddels nog meer problemen met zichzelf dan wanneer ik hem leerde kennen. Hij nam de corona situatie zwaar op en zag overal een complot in. Ook werkte het niet mee dat hij problemen had op zijn werk, voornamelijk met zijn leidinggevende. Regelmatig kwam hij agressief thuis omdat hij zijn manager wel wat aan kon doen.

Direct vanaf het begin van de zwangerschap heb ik mij over hem moeten ontfermen. Ik moest op mijn tenen lopen, want bij elk dingetje dat er bij mij verkeerd uit kwam, sloegen Leon zijn gedachten op hol en was ineens het hele leven verkeerd. Vaak kwam het er dan op neer dat de hele wereld tegen hem was, inclusief (en voornamelijk) ik.

Ook begonnen in deze tijd onze seksuele problemen. Leon zijn libido was veel hoger dan dat van mij en ik moest dan ook regelmatig tegen mijn zin hem “plezieren”. ‘Moest’ in de zin dat wanneer we 1 dag geen seks hadden, hij hier weer over ging nadenken en uiteindelijk weer tot de conclusie kwam dat het hele leven verkeerd was. Het ging zelfs een keer zo ver, dat hij had besloten dat onze relatie geen kans meer van slagen had, omdat ik hem niet wilde pijpen. Ik geloof dat ik op dat moment 6 maanden zwanger was.

Leon hing zijn zelfbeeld aan de hoeveelheid seks die we hadden. Ondanks dat ik hem meerdere keren heb proberen uit te leggen dat 1 keer per dag écht wel voldoende was, kon hij het niet accepteren dat ik af en toe een dag geen zin had. Hij kreeg dan direct het idee dat ik hem helemaal niet meer wilde en hem niet meer aantrekkelijk vond. Ik moet eerlijk toegeven, dit werd door dit gedrag ook steeds meer de realiteit. Ik ging voornamelijk nog met hem naar bed, omdat ik geen gezeur wilde. Mijn veranderende lichaam en de mentale problemen van Leon zorgden ervoor dat seks echt het laatste was waar ik aan wilde denken.

Op een dag opende ik mijn Instagram en zag dat ik een berichtje had in mijn overige postvak. Iemand die ik niet kende had dus een berichtje gestuurd. Het was een berichtje van een meisje.

In deze berichten vertelde ze mij dat Leon contact met haar had gezocht en zich op nogal ongepaste wijze uitliet naar haar. Hij zou vooral geïnteresseerd zijn in hoe groot haar borsten waren en of zij hem even kon ´helpen´, ondersteund door een video waarop hij met zichzelf bezig was. Walgelijk. Dit meisje was zelf ook zwanger en Leon vroeg dan ook aan haar of zij nog wél zin had in seks. Hij vertelde haar dat ik dat niet meer had.

Het meisje vond het allemaal erg ongepast wat hij zei, dus besloot ze dit met screenshots aan mij door te sturen.

Ondanks dat ik walgde van dit gesprek en ontzettend boos was, had ik niet direct het gevoel dat dit voor mij het einde van de relatie zou zijn. Ik dacht nog steeds aan ons kindje en dat ik graag wilde dat zij geboren zou worden met de liefde van twee ouders, die ook van elkaar houden.

Wél ging ik beraden op wat mijn strategie zou zijn om hem te vertellen dat ik het wist.

Leon kwam die avond laat thuis van werk. Ik heb die avond een sexy lingeriesetje aangetrokken en rond de tijd dat hij thuis kwam heb ik hem beneden met kaarsjes in de woonkamer opgewacht.

Natuurlijk was hij aangenaam verrast en hij had nog geen idee van wat er zou gebeuren. Nog steeds liet ik niets merken en gaf ik hem het idee dat hij éindelijk zou krijgen wat hij zo graag wilde. Ik zoende hem en ging langzaam naar beneden. Toen hij opgewonden genoeg was en ik zijn broek uit had gedaan, heb ik hem met zijn lid in mijn hand gevraagd wie dit meisje was. Hij stotterde dat het iemand van zijn oude werk was. “Was dat het?” vroeg ik, hem eraan herinnerend dat ik zijn waardevolste lichaamsdeel vast had. “Eh, ja ik heb met haar geappt”, antwoorde hij nog steeds erg zenuwachtig. Schreeuwend en woedend vertelde ik hem wat ik die dag had gehoord en gezien, dat hij niet alleen met haar geappt had, maar ook video’s van zichzelf heeft gestuurd. Ik heb hem die avond ook een klap gegeven. Ik denk dat bijna elke vrouw dit zou hebben gedaan in dit geval.

Nadat ik uitgeraasd was, zijn we op de bank gaan zitten. Heel zielig zei hij “Nou, dit was het dan he? Ik heb het verpest he?” Op dat moment kwam mijn schuldgevoel naar boven. Ik heb hem zelf niet gegeven wat hij wilde en dit was wat er van kwam. Ik vertelde hem dan ook dat ik hem kon vergeven en dat ik meer rekening zou houden met zijn wensen. Inmiddels 32 weken zwanger.

Hoe stom was ik? Ik heb mijzelf 9 maanden zo op zij gezet voor hem, voor wat hij wilde, voor zijn gevoelens en deed vooral mijn best om het hém naar de zin te maken.

De hele zwangerschap is er, voor mijn gevoel, geen aandacht geweest voor mij én niet voor onze dochter. Alles draaide om hem. Leon ging wel mee naar echo’s en afspraken met de verloskundige, maar echt betrokken was hij niet.

De eerste keer dat hij een beetje aandacht had voor mijn buik was toen ik de kleine echt hard voelde schoppen. Verder was hij zo afstandelijk naar de kleine en daardoor ben ik voor mijn gevoel ook steeds verder weg van hem komen te staan.

We zijn tijdens de zwangerschap ook wel uit elkaar geweest, maar altijd maar heel kort. Dan stond hij hier weer voor de deur en maakten we het weer goed. En ook al stond ik daar niet altijd achter, ik deed het voor de kleine. Ik wilde haar zo graag een gezin geven, dat ik mijzelf vergat.

Ik ben tijdens de zwangerschap 24kg aangekomen en kon mezelf er niet toe zetten om gezond te eten. Steeds lustelozer werd ik en ik wilde vooral dat de zwangerschap afgelopen was, dat ik ons kleine meisje vast kon houden.

Dan zou het vast ook beter gaan tussen ons en zou hij hopelijk die liefde voelen die ik al voelde voor de kleine meid.

Helaas was niets minder waar.