Maar dat kan toch helemaal niet?
Als het dan eindelijk zover is. En het is helemaal anders dan je verwacht. Ach zo heeft het ook wel iets.
Ik, een nuchtere eerlijke vriendin. Zo ben ik altijd omschreven door vriendinnen. Ik hou van gek doen, trek me weinig aan van andere, ik heb nog nooit hakken aangehad. (Yes onder mijn gala jurk droeg ik lak sneakers)
Ik raakte als eerste zwanger van mijn omgeving. Mijn zwangerschap was een droom zwangerschap, ik had amper een buikje, tot week 32 heb ik al mijn broeken kunnen dragen. Ben nooit ziek geweest, geen maagzuur en dikke enkels ook niet gezien. En opeens was het moment daar. Deze blog gaat niet over mijn horror bevalling (weeënstorm, inknippen tot ergens in mijn nek, vacuümpomp) maar het gaat over alles wat je moet weten maar niet weet.
"Het doet pijn, maar als het er eenmaal is ben je alles weer vergeten" nou mooi niet dus. Wanneer mijn klein blauw glibberige creatie op mijn borst lag, kon ik alleen maar huilen, van verdriet om wel te verstaan. Alles deed pijn, ik dacht dat ik mijn rug had gebroken, de hechtingen die gezet werden leken wel met breinaalden te worden gezet, liggend in een plas van vruchtwater en bloed. Nee deze had ik niet zien aankomen. Dat ik niet gelijk verliefd was heb ik me schuldig over gevoeld, omdat ik niet het zelfde gevoel had als iedereen me had verteld, dus bij deze, het kan ook anders.
"Je kraamweek is echt genieten, je hebt een mooi gezin en alles word voor je gedaan" nou op naar huis dan! Huilend in de auto van geluk dat ik naar huis mocht met mijn gezin. Kraamzorg geregeld. Tringgggg SCHOONOUDERS voor de deur. Daar zat ik dus echt niet op te wachten. (Geen goede band met mijn schoonouders) terwijl ik op bed lig met een grote blauwe plekken van onder, zullen hun mijn mannetje wel even verzorgen! Wanneer mijn vriend naar boven komen om een broodje te brengen en ik vraag waar mijn creatie is, antwoord hij doodleuk, in de box, mijn ouders vonden dat het beste. Halloooooooooo ik weet niet maar ik wil hem hier hebben bij mij. Mijn schoonouders zijn niet vertrokken voor ik hier alles bij elkaar heb geschreeuwd dat iedereen ons alleen moest laten. Later werd ik ondankbaar genoemd, want mijn schoonouders hadden wel onze kinderwagen betaald. Zucht.
Oke dan komen de kraam tranen. Alles was deze week anders gelopen dan ik ooit had kunnen bedenken. Maar oke, keep on going. Mijn kindje was mijn alles ik verloor hem geen moment uit het oog. En hield hem het liefst zelf vast. Wanneer iemand hem vast hield zat ik helemaal op hete kolen en al mijn haren stonden overeind. Pas als ik hem zelf vast had kon ik weer mee in het gesprek.daarna vond ik mijn kindje vies en wilde ik hem meteen schoonmaken zodat hij weer rook als van mij. Alles wat ik deed werd ik onzeker van, en alles wat anderen zeiden of deden maakte me twijfelen aan alles. 10 dagen had mijn vriend Google me geven voor deze kraam tranen.
Eigenlijk werd dat gevoel alleen maar sterker. Als ik weg moest en mijn kindje maar een half uur achter moest laten bij mijn moeder of vriend zat ik Huilend in de auto. Als mijn schoonouders vroegen wanneer ze eindelijk een dag mochten oppassen kreeg ik kippenvel over mijn hele lijf. Toen ze ons een weekendje weg aanboden en dat mijn kindje bij hun kon slapen heb ik kotsend boven de pot gehangen, het idee om te gaan werken heeft me 1 week non stop laten huilen. Sowieso kan ik huilen waar ik ook maar ben, in de rij bij de supermarkt, aan de telefoon met vriendinnen, tijdens babyzwemmen.
Juist. Postnatale depressie, ooit gelezen, ooit gezien (film; de gelukkige huisvrouw). Maar ik heb dus dat ik mij kind geen moment bij iemand achter wil laten, heb altijd het gevoel dat ik het niet goed doe. Voel me over het algemeen alleen maar verdrietig, ik eet niet meer en slaap niet meer. (Overigs heeft adele deze vorm van postnatale depressie ook gehad) ik krijg hulp, maar hey ik wilde even kwijt dat het dus niet altijd is zoals je hoopte en hoorde.
Mamaplaats
Hi, Wat leuk dat je bent begonnen met bloggen op Mamaplaats! Veel plezier en succes :-) En natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap! Liefs Mamaplaats