Luister ALTIJD naar je moedergevoel!

Spannend! We hadden onze kinderwens uitgesproken.

Ik starte direct een flinke zoektocht op allerlei websites over het hoe, wat en vooral wanneer we het 't beste konden proberen,
Ik plaatste -hoe romantisch- kruisjes bij bepaalde dagen op de kalender in de keuken.
Uitleg aan manlief was overbodig, hij vond de kruisjes wel toepasselijk. Mannen.
In verband met een aankomende werkreis zijn we direct begonnen, en hadden eigenlijk maar een kans gehad voor manlief voor 6 weken vertrok.
Hoop is er altijd, toch verwachtte ik niet dat het meteen de eerste keer raak zou zijn.
En toch! Twee dikke strepen waren er verschenen op de test die ik omklemde met trillende handen.
Fantastisch, geweldig, spannend, onzeker, - internet op! Ah, nog even wachten met rondbazuinen - moeilijk!- en een afspraak maken bij een verloskundige.

Zo gezegd, zo gedaan en met 12 weken lag ik met ontblote buik zenuwachtig te staren naar een scherm.
Gefeliciteerd! Zie je dat lichtje daar knipperen? Dat is het hartje.
Tranen rolden over mijn wangen, zo mooi, zo overweldigend, het wormpje op het scherm was echt!
De termijn werd gesteld: 12 weken en 5 dagen, uitgerekende datum ook meteen bekend, fijn!
Tot onze grote teleurstelling konden de echo's niet uitgeprint worden, dat was terugkomen, 2 weken later.
Twee weken later lag ik er weer, minder zenuwachtig, toch spannend. Ditmaal een andere verloskundige.
Weer het prachtige hartje, maar de termijn die vastgesteld werd liet me schikken: 12 weken en 6 dagen.
Dat klopt niet! Ik was hier twee weken terug en toen was het al 12.5, dan zit ik nu toch op 14.5?
Ik bedoel, zonder een zichtbaar dikke buik lijkt het allemaal al zo lang te duren, dan is 15 dagen verschil groot.
Na overleg met de 1e verloskundige bleken we ons te moeten houden aan de termijn die zojuist gesteld was, ik legde me daar bij neer, zij wisten het toch immers beter?

De zwangerschap verliep prima, tot ik met 39 weken pijn kreeg, verschrikkelijke steken in mijn rug. Alles deed pijn lopen, zitten en liggen.
Slapen ging niet, en ik was gebroken, en uiteindelijk doodop.
Volgens de verloskundige heel normaal, heel veel vrouwen lopen op het eind met kwaaltjes, deal with it. Zo kwam het op mij over.
Door de steken in mijn rug had ik niet direct in de gaten dat het kleintje in mijn buik zich steeds minder liet horen.
Ik belde de verloskundige, ik kreeg een huisbezoekje en het hartje klopte prima, niets aan de hand.
De dagen die volgde, moest ik zo nu en dan echt even tegen mijn buik duwen om contact te krijgen, en kreeg dan een zwak trapje terug.
Weer hing ik aan de telefoon, het antwoord luidde ditmaal: neem maar rust dan word het kindje vanzelf actiever.
Maar het bleef uit, ik voelde nu al een hele dag niets en we gingen al richting 40 en 2 dagen.
Het zou nu geboren mogen worden toch? Ik nam weer contact met de verloskundige op, maar ze vertelde dat ze de natuur haar eigen gang wou laten gaan en de vermindering van beweging was omdat de ruimte nu echt op was en het kindje energie aan het sparen was voor de bevalling.

Ik voelde me een zeurkous, maar het angstige gevoel liet me niet los, mijn kind bewoog niet en ik was er niet gerust op!
Ik belde nog een aantal maal de verloskundige, en werd doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Eindelijk! Inmiddels 41 weken zwanger en doodop zien ze op de echo dat het kindje gehaald moet worden.
Direct!

Onze zoon word die dag gezond geboren, God zij dank, levend en gezond.
En flink was hij inderdaad 4350 gram.

Wat blijkt, ons mannetje had al dagen te weinig voeding en waarschijnlijk ook zuurstof binnen gekregen doordat de navelstreng
niet volledig meer verbonden was aan de moederkoek.
Of zoals de gynaecoloog zei net na de bevalling: "Oei, die zit nog net vast aan een vliesje"
Een vliesje! Ik kon mijn oren niet geloven.
Achteraf bleek, -zoals ik stiekem steeds gedacht heb- dat de termijn verkeerd gesteld is, 15 dagen verkeerd!
Dat verklaarde de ernstig uitgedroogde huid van ons mannetje en de slechte werking van de moederkoek op het einde, op is echt op.
Ik heb een zwangerschap van 43 weken gehad, en gelukkig met goede afloop, maar oh wat had het anders kunnen zijn.

Luister dus altijd naar je eigen gevoel, jij kent je lichaam en je kindje tenslotte het beste, vertrouw hierop.