Little bananas adventures are coming

24 november 2017

We gingen een weekeindje weg. We vonden een knusse cottage in Oisterwijk. Jaim had zwangerschapstesten gekocht. Bij de Etos in Amsterdam-noord hadden de caissières hem met een plat accent succes gewenst. ”Hoop je dat het positief is? Nou dan hope wij dat ook jonge!”

Ik was er niet heel erg mee bezig. Om ons heen hoorden we dat het zo makkelijk nog niet is. En ook verhalen over stellen die er uiteindelijk medische hulp bij nodig hadden om zwanger te raken. De realist in mij ging er dus echt van uit dat het nog wel even zou duren. En ik had mij voorgenomen niet zo een vrouw te worden met een zwangerschapstesten verslaving. We zien het wel. We hebben alle tijd.

De eerste ochtend in Oisterwijk word ik wakker van de geur van koffie. En gek genoeg ruikt het niet lekker. Nee, verre van zelfs. Als ik dus ook mijn koffie laat staan vind Jaim dit vreemd. Tja, ik vind het zelf ook wel vreemd. En als Jaim een eitje pelt krijg ik kokhalsneigingen. Jaim begint te glunderen. Hij had volgens hem al meerdere aanwijzingen om te denken dat er meer aan de hand was. Zo had hij laatst een kop thee voor me ingeschonken. Een uur later vraagt Jaim waarom ik mijn zakje wat naast de thee lag niet gebruikt had. Ik dacht dat hij er een zakje had in gedaan. Maar het bleek dat ik achteloos heet water had zitten drinken. Ik kon niet geloven dat ik het niet eens gemerkt had… Jaim had toen met een knipoog gezegd; ”Begint het nou al?”. En ook toen ik op de weg naar Oisterwijk zo de afslag voorbij rijd vind Jaim dit bijzonder. Tja je kunt overal wel iets achter zoeken he?! Maar goed, dit teken. Ik die geen koffie drink. Dit is een reden voor een test voor vind hij. Maar het is nog zo vroeg… Kunnen we niet gewoon mijn menstruatie afwachten? ”Ach jij met je onregelmatige cyclussen. Gewoon testen kan toch geen kwaad?” vind Jaim. Ik geef toe. Ik ga testen. ”Echt?” ”Ja, ik geloof het wel. Maar de kans dat het de eerste keer raak is is echt heel klein hoor! We maken ons zelf alleen maar gek volgens mij” hoor ik mezelf zeggen. Toch weet ik in mijn achterhoofd dat ik mij met vlagen misselijk heb gevoeld de afgelopen dagen. Maar de gedachten dat het nu al raak zou zijn kon ik niet toelaten.

Het duurt nog een half uur voordat ik daadwerkelijk durf te testen. Maar goed, uiteindelijk doe ik het. Mijn hart zit in mijn keel. Ik leg de test omgekeerd op tafel en Jaim houdt de tijd bij. De drie minuten zijn om. ”Ja…we kunnen kijken” zegt Jaim”. We kijken elkaar aan. En nog durf ik niet. Er gaat van alles door mij heen en dan draai ik de test om…

ZWANGER.

Ik schrik me rot en barst in tranen uit. Ik kan geen woord uit brengen en laat direct Jaim lezen.

”Echt? neeee… echt?! neeeeeeeee! WAT GOED!” Ook Jaim houdt het niet droog. Huilend feliciteren we elkaar. Buddy snapt niet wat er aan de hand is maar wil er ook bij. Zo staan we nog een tijdje. Vol ongeloof. Met de test in mijn handen. Zo verrast. Zo blij. Zo gelukkig.

Zo een moment wat mijn hele leven nog in de toekomst lag. Is nu ineens hier. Het is een heel gek idee. Ik ga mama worden. En Jaim gaat papa worden. Als alles goed mag blijven gaan dan ga ik straks een hele dikke buik krijgen. En ik zal moeten bevallen!? Het is allemaal heel overweldigend en het liefst deel ik het met de hele wereld. Maar we besluiten het nog even voor ons te houden en om samen te genieten van het geheimpje wat niemand op de wereld weet behalve wij. De rest van ons weekeindje weg, zitten we op een roze wolk. En dat bevalt goed. Het gaat écht gebeuren… Een kindje op komst…