Liever vandaag dan morgen!

Als geen ander weten we dat het ouderschap en zwanger zijn niet iets is wat je zomaar doet of wordt, dat het geen gegeven is. Dat we dankbaar zijn dat het nu eindelijk is gelukt staat dus ook buiten kijf, maar tegelijkertijd helemaal los daarvan ben ik van mening dat het zwangerschap niet echt iets is voor mij. En dan heb ik het niet over de gelukzalige knuffelmomentjes die ik heb met mijn buik als mijn boefje weer lekker aan het rommelen is in mijn buik.

Als ex-topsporter ben ik mijn hele leven bezig geweest met mijn lichaam, niet alleen om deze zo goed mogelijk te verzorgen en fit te blijven, maar vooral ook de negatieve kant door extreem bezig te zijn met de spiegel. Inmiddels ben ik 29 weken zwanger en herken ik mezelf absoluut niet meer terug. Niet alleen wanneer ik in de spiegel kijk, maar ook in mijn doen en laten. Waar ik voorheen s'morgens binnen vijf minuten in de auto kon zitten, heb ik nu alleen die tijd nodig om bij mijn voeten te komen en mijn sokken aan te trekken. Om terug te komen op die spiegel, nu zie ik dus vooral wat de weegschaal aangeeft, namelijk +16 kilo. En die kilo's zitten niet alleen bij mijn buik. Logischerwijs verandert mijn hele lichaam en waar ik het de ene dag prima red met de gedachte dat mijn lichaam bezig is om een mooi huisje te zijn voor mijn kindje, kan ik de andere dag bijna wel huilen en hoop ik zo dat het na mijn zwangerschap weer allemaal verdwenen is. Blijft toch ook wel een vrouwending. Zo lekker onzeker worden over uiterlijk, terwijl je van binnen heus wel weet dat dit er nou eenmaal allemaal bijhoort en het heus wel weer goed komt. Desonsdanks is het een onderwerp die onze dag beïnvloedt en waar misschien tegenwoordig ook wel een beetje een taboe op heerst. We horen nu eenmaal dankbaar te zijn dat je lichaam dit allemaal kan, terwijl dat voor mij helemaal losstaat van elkaar. 

De dag dat we ontdekten dat het eindelijk was gelukt, waren we echt in de zevende hemel. Eigenlijk zijn we daar ook niet meer uit gekomen, want elke echo en elke aankoop was weer een feestje. De eerste 12 weken van mijn zwangerschap vlogen dan ook voorbij, ik had nog niet echt kwaaltjes, had nog geen fysieke hindernissen en de vreugde dat we dit eindelijk mochten delen overheerste. Helaas veranderde dit compleet doordat ik hevige pijn in mijn Ischias kreeg. Non-stop en in elke houding had ik pijn in mijn billen en onderrug wat uitstraalde door bijna mijn hele lichaam. Dit had als gevolg dat ik vanaf week 16 nog maar vier ochtenden in de week drie uurtjes aan het werk was. Dat was wel even iets anders dan mijn actieve leven waarin ik ook fulltime aan het werk was. Het nemen van paracetamol had totaal geen effect dus hier moest ik het voorlopig maar mee doen. Ik kan dit, ik ben wel wat gewend! Inmiddels zijn we 17 weken verder en is de pijn niet minder geworden, maar ik kan dit nog steeds. Maar als het even kan, liever vandaag dan morgen.. De momenten waarop mijn kleine boef liefkozend mijn buik in elkaar aan het trappen is, zijn wel de momenten waarvoor ik het doe. Dat zijn de momenten waarop ik denk ja, ik hou dit vol! Maar ik zou liegen als ik niet hoopte dat hij op tijd komt. Niet alleen uit pure nieuwsgierigheid, maar ook zodat ik mezelf weer kan terugvinden of wellicht wel opnieuw kan uitvinden.