lief klein wonder,

YES! Naar twee jaar in behandelingen zijn we dan eindelijk zwanger. Toen ik het hoorde kon ik het niet geloven, zo vaak speel je, in je hoofd af hoe het moment zal zijn wanneer je zwanger bent, hoe je gaat reageren, hoe je het gaat vertellen, pas twee jaar bezig wat goed, mijn hoofd draaide over uren in twee seconde.

Ik persoonlijk brak, normaal gaat mijn partner altijd met mij mee in dit geval door werk was dit niet mogelijk en ik kon prima alleen heen gaan, het was immers gewoon een controle om te kijken hoe de behandeling aansloeg.

Mijn wereld stond even stil toen ze me aan keek en zei mevrouw u bent zwanger nu 6 weken, mijn hart sloeg over ik kon niks doen behalve huilen uiteraard van blijdschap maar er ging een enorme angst over mij heen waarvoor? Waarom? Dit is fantastisch nieuws. Over drie weken zouden we terug moeten komen voor controle, deze drie weken durfde ik niet blij te zijn maar elke dag werd dat moeilijker want jij klein wonder groeide in mij. 9 weken echo time!! Uiteraard wou mijn partner heel graag mee, onschuldig en stiekem al denken in de toekomst zaten we te wachten om ons klein wondertje weer te kunnen zien.

Daar gingen wij onze grootste nachtmerrie tegemoet het was een Donderdag ochtend, gelijk toen ze keek voelde ik dat het niet goed was, ze keek ons aan en vertelde dat het hartje gestopt was met kloppen onze wereld stond stil de kamer werd kleiner en ik wou heel hard weg rennen want dit was niet waar, dit kan niet en mag niet.

Ik weet nog dat we in de kamer zaten en dat ze de volgende stappen vertelde ik kon mijn vriend niet aankijken want dan zou ik breken ik moest weg daar uit de kamer, onze gynaecoloog hoe rustig ze is gaf aan dat we even tijd voor ons zelfs moesten nemen, dat wou ik niet schiet op maak je verhaal af ik wil hier weg.

Alleen in de auto terug naar huis was ik leeg het duurt 20 minuten van het ziekenhuis naar ons huis maar ik was leeg, hoe kan dit nou? Waarom? Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik kon niet meer nadenken ik was leeg… eenmaal thuis gaf mijn vriend mij een knuffel ik besefte me ineens dat ik enorm egoïstisch was geweest, want dacht alleen aan mijzelf ik had ruimte en tijd nodig maar niet alleen ik was ons kindje kwijt geraakt ook hij stond machteloos tegenover mij. Ik denk dat we samen wel een half uur in de keuken hebben gestaan knuffelen en huilen. ( wat is het een fantastische man!)

Rouwen om iets wat er niet is hoe doe je dat?. Ik vond het ook erg moeilijk omdat we nog maar 9 weken zwanger waren mensen zeiden het is een vruchtje, dat klopt maar voor ons was het toch echt ons kindje. Het was donderdag middag gelijk vrij gevraagd van werk voor de komende twee weken, we hadden medicatie mee gekregen om de zwangerschap stopt te zetten, omdat de dochter van mijn vriend er dat weekend zou zijn, hadden we in overleg met de arts besloten om hier maandag mee te beginnen zodat het een normaal weekend zou blijven.

Vrijdag kwam ons meissie en wat was ze vrolijk, een vriendin van mij kwam langs en ik kon niks anders dan huilen.. Zaterdag ochtend gingen we naar de Hema we zouden gaan knutselen samen met mijn vriendin mijn partner en een enorm vrolijk kind van 6 gingen wij naar de Hema, er kookte woede in mij hoe kon iedereen verder gaan hoe konden we normaal doen ondertussen dat ons kindje in mijn buik niet meer leeft, wat doen jullie allemaal? Op het moment dat ik dat dacht gebeurde er iets met mijn lichaam YEP mensen het begon spontaan allemaal in de Hema.

heel subtiel liet ik aan mijn vriend weten dat er iets uit was gekomen en dat het niet helemaal goed met mij ging. Snel naar huis naar boven ondertussen dat mijn vriendin samen met nog steeds een enorm vrolijk kind aan het knutselen is, zoals gewoonlijk gaat alles bij ons op een heerlijke chaotische manier. En ja hoor alles kwam eruit ( dachten we ), ik wist niet wat me over kwam want had ook niet de moed gehad om me online te gaan verdiepen wat ons te wachten stond en alles wat de gynaecoloog had gezegd was ik kwijt. Dit ging soepel dacht ik nog, 4 uur verder en de buikpijn was redelijk te doen. Die nacht heb ik ook enorm goed geslapen naar twee nachten niet, was dit heel fijn, zondag kwam de hardste klap, toen dacht ik dat mijn lichaam kapot was gegaan vanbinnen, maandag ochtend toch maar bellen met het ziekenhuis of dit normaal was, nee was het niet. Aan de monitor in het ziekenhuis en toen EIN-DE-LIJK weer thuis. Uiteindelijk zijn we denk ik een week intensief bezig geweest om alles eruit te halen ik zal nooit meer een miskraam onderschatten in welke week dan ook van de zwangerschap het moet eruit je moet bevallen.

Ik was drie weken lang bleek, en veel mensen om heen die aan het praatten waren volgde ik ook niet helemaal dat ging te snel.

Nu zoveel maanden verder is het gemis nog niet minder word dit minder? Denk het niet, maar je leert er mee om te gaan. Ik had je graag willen ontmoeten, knuffelen, en de wereld aan je willen laten zien.

Lief klein wonder zo spontaan kwam je en zo spontaan ging je weer weg, we houden van jou

Liefs papa & mama