Lief klein hummeltje... Daar ben je eindelijk!

Een paar weken geleden schreef ik je deze brief. Vol verwachting keken we naar je uit. Elk pijntje, steekje, of gevoel werd onder een denkbeeldig vergrootglas gehouden, of het misschien toch niet het begin zou zijn... Maar aan de andere kant vond ik het nog prima dat je zo lekker warm bij mij zat. Het voelde fijn om je nog zo lekker compact bij me te dragen. Elke dag na de 40e week vroeg ik me af of ik er wel genoeg van genoten had, dat je zo fijn rond zwom. Al was er de laatste weken weinig ruimte voor je om te zwemmen. Elke dag probeerde ik iets leuks te plannen, om maar niet te gaan zitten wachten. Want dan duurde de dag zo lang! 

Zo belandden we dinsdagmiddag gezellig voor de 2e x die week op de boerderij. Ja, inderdaad. Dat betekent dat we er maandag ook al waren. Jouw oom en tante hadden 8 weken geleden ook een prachtig meisje gekregen. Iedere dag stapte ik lacherig binnen met: 'Waar is dat kleine knuffeldier? Ik kom even één of ander hormoontje aanmaken dat die van ons naar buiten stuurt.' 

Iets wat die middag verdacht dichtbij kwam. Onder de koffie kwam de zoveelste harde buik opzetten en liep ik met kromme rug weer een rondje. 'Ga zitten dan,' stelde je tante voor. Maar nee, 'het moet nu doorzetten. Nou ben ik er klaar mee... morgen is ze er.' Ik wist het zeker!

Er is een mooie spreuk: 'Every day is a new beginning. Take a deep breath and start again.' Nou, lief hummeltje, ik heb die nacht nog nooit zoveel deep breaths getaked. Ik bedacht dat we de spreuk maar moesten veranderen. Every wee is a new beginning. Take a deep breath aaaaannnd pùfff! 

Steeds moest ik aan je denken. Bij elke wee die kwam opzetten focuste ik op jou. Elke wee bracht me dichter bij jou. Ja, zo'n wee doet verrotte zeer. Maar als hij dan afgezakt was, kon ik toch weer lachen. Omdat jij onderweg was. Papa, de verloskundige en tante Rosalie deden hun uiterste best om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken. Kruik warm maken, flesje water vullen, fluisteren als ik weer aan een 'deep breath' begon, het was heerlijk rustig in de best wel volle slaapkamer. De kraamverzorgsters kwamen binnen en ik hoorde ze fluisteren of de voordeur nu dicht was, of dat er nog meer mensen moesten komen. Papa wist het niet. 'Hoeveel mensen kun je eigenlijk verwachten bij een thuisbevalling?' Ik kon hem gelukkig nog net uit de droom helpen. 'Degene die nu nog komt, komt niet door de voordeeeuuur, pffffff...' 

Het duurde toen gelukkig niet lang meer voor ik je in mijn armen kon houden. Juist op het moment dat ik dacht dat ik het echt niet meer kon, hoorde ik papa 'goed zo' fluisteren, tante Roos roepen 'daar komt ze Mariet!' en de verloskundige juichen: 'Kijk eens even wie we hier hebben!' Ik hoefde natuurlijk niet te kijken om te weten dat jij het was. Maar oh, wat was je mooi. En wat was ik blij dat jij er was. Jouw eerste kreetjes overstemden mijn stiekeme gesnik. Je werd bij me gelegd en ik hield je vast. Papa knuffelde ons en vol trots keken we elkaar aan. Je was er. Onze dochter. De mooiste beloning op het harde werken en de 2e bekroning op onze liefde. Wat zijn we blij met jou!!