Let's do this!

Het is alweer donderdag en nog steeds kan ik het niet bevatten. We weten nu ongeveer een week dat we een tweeling krijgen en het eerste wat er in ons opkwam was dat we de keuze moesten gaan maken of we het gaan redden met twee kindjes erbij of dat we kiezen voor het geluk wat we nu hebben. Ik zou net kunnen gaan doen wat ik zelf wil, aangezien mijn zoontje naar de basisschool gaat na de zomervakantie. Ik zou nu alle tijd hebben om met vriendinnen af te spreken en mijn eigen social-life weer op te bouwen. Maar ergens in mij zit ook nog een kinderwens, die ik eigenlijk had weggezet omdat het goed is zoals het nu is. Dat het dan dus blijkt dat ik zwanger ben en ook nog is van een tweeling maakt de keus nog moeilijker. Mijn droom zou alsnog uit kunnen komen, maar wil ik dit nu of toch later?

Samen komen we er op dit moment niet uit dus hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. We hebben ons verhaal gedaan en ook verteld dat we allebei geen enkel moment voor 100% achter een abortus hebben gestaan. Steeds als ik bijna zeker wist dat we met zijn drieën verder zouden gaan bracht mijn vriend mij weer op andere gedachten en ook andersom. De huisarts heeft ons aangehoord en hij zei dat hij twee onzekere maar trotse ouders zag zitten die eigenlijk gewoon heel bang zijn voor het geen wat komen gaat. En dat klopt, want wij zijn van het plannen. En als iets niet binnen het plan past dan wordt dat al best wel ingewikkeld. Hij heeft ons naar huis gestuurd om maar is goed hierover na te denken, ieder voor zich en daarna een beslissing te maken. Aangezien mijn vriend woensdag weer 2 weken van huis zou gaan voor werk zouden we echt allebei even helemaal alleen zijn met onze gedachtes. Daarnaast is er ook altijd nog het stukje dat je nooit weet of je later nog kinderen zou kunnen krijgen en een abortus je altijd zou kunnen blijven achtervolgen.

Dinsdag ben ik de hele dag bezig geweest om dingen uit te zoeken. Voors, tegens, financieel. Wat zijn de leuke dingen en wat zijn de minder leuke dingen. 's Avonds hebben we mijn bevindingen besproken en hij zei zonder al te veel woorden dat we dit gewoon samen gingen doen. Maar er staat dan wel tegenover dat ik mezelf niet ga wegcijferen en ook aan mezelf blijf denken. Dat ik alsnog een mama ga en kan zijn die ook lekker met vriendinnen gaat shoppen en een baan kan krijgen waar ze het naar haar zin heeft.

Woensdagochtend is mijn vriend in alle vroegte weggegaan om te werken. Het eerste waar ik mee bezig was, was dat ik al het beste uit deze zwangerschap wil halen. Want ik voel me al 4 maanden zwanger. Maar wat wil je ook, je buik groeit 2x zo snel en ook nog is met dubbel HCG hormoon. Een tijdje geleden werd er op mamaplaats gesproken over moeders voor moeders. Op dat moment dacht ik dat ik het nooit zou gaan doen omdat er voorlopig toch geen kinderwens was. Maar nu is het anders. Ik ben gelijk naar de website gegaan en heb mij ingeschreven. 's middags is er al iemand bij mij thuis geweest en ik ben gelijk begonnen met moeders voor moeders. Het is ook heel dubbel dat ik er over nadenk om afscheid van deze twee te nemen, terwijl anderen zoveel moeite moeten doen om zwanger te kunnen raken. En juist door het extra hoge HCG kan ik nu nog meer moeders helpen. Wat betreft mijzelf? Ik laat dit nog even rustig bezinken.