Lentekriebels

Onlangs had ik in mijn stories op instagram (@anniesmomstories) een poll geplaatst met de vraag hoe bepaalde factoren bijdroegen en het gevoel (weer) klaar te zijn voor een kindje. Zoals jullie misschien al beetje aanvoelde is dit onderwerp iets wat de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd gaat. Lowen is 14 maanden en wij zijn aardig geland als ouders. Het begint langzaam aan een beetje te kriebelen. En als ik door oude foto's scroll zoals deze krijg ik spontaan klapperende eierstokken. Maarja wanneer ben je daar nou echt klaar voor zo'n 2e spruit? Ik dacht altijd dat de stap van 0 naar 1 lastiger zou zijn dan van 1 naar 2. Je leven is dan toch veel meer ingericht op kinderen.Toch merk ik dat dat best tegenvalt, en valt er nog over een hoop factoren na te denken.

Momenteel ben ik druk in de sollicitatiegesprekken. Maar hoe gaat zo'n nieuwe werkgever reageren als ik relatief snel zwanger ben. Ik weet dat dit totaal niet zou moeten meewegen want het komt nooit goed uit voor een werkgever, maar makkelijk is anders. En wat als het solliciteren langer duurt ga ik dan zwanger solliciteren met de kans dat het alleen maar lastiger wordt? De conclusie is natuurlijk dat het absurd is dat je je als vrouw hier druk om moet maken maarja de huidige banenmarkt is niet makkelijk.

Daarnaast is gezondheid ook een belangrijke factor. Lowen is geboren met dubbel duimpje (polydactylie) en momenteel wachten we nog op de genetische screen. Ondanks dat Lowen voor ons perfect is en hij ook verder hardstikke gezond is, maakt voor mij een tweede zwangerschap toch wel net wat beladender als het komt op de gezondheid van een tweede kindje. Ik hoop dan ook dat, zoals de artsen eigenlijk verwachten, er niks uit de screen komt en ik die onzekerheid wat meer kan loslaten.

Ook mijn eigen gezondheid speelt mee. Ik weet nu dat er best een kans is dat ik weer de eerste maanden enorm misselijk zal zijn. Bij Lowen zat ik zelfs op randje van opname 2x. Dat is het natuurlijk allemaal waard maar met een nieuwe baan en de operatie van Lowen in het verschiet wel spannend of ik overal er nog voldoende kan zijn. Ik wil er natuurlijk volledig voor Lowen kunnen zijn dan en niet constant boven een wc hangen.

Ook de bevalling zit ik erg tegenop. De bevalling met Lowen was gewoon pittig (niet ingedaald, met ambu naar ziekenhuis, inleiding, geen vordering, weeënstormen, knalweeën, koorts, overgeven en na 15 uur inclusief minstens 2 uur persweeën die weggepuft moesten worden een keizersnede met veel bloedverlies) dus sta ik niet per se te springen op een bevalling🤭. Ik probeer nu vooral na te denken wat ik dan dus echt graag anders wil bij een volgende bevalling. Een natuurlijke bevalling zou bijvoorbeeld fijner zijn als dat zou lukken als mijn lijf dat kan, maar de kansen zijn klein en de impact als het weer niet zou lukken enorm. Ik merk dat weer bevallen echt een ding vind en tja die baby zal er echt uitmoeten dus merk ik dat ik het fijn vind nu al een soort plan te hebben hoe het anders kan.

Kortom mijn hoofd maakt overuren als het gaat over een tweede kindje kan wat dat betreft soms echt een piekeraar zijn. Ik denk dat er net als bij de eerste vanzelf een moment komt dat ik/we er echt klaar voor zijn en ik hoop dat als dat moment komt het ons ook weer gegeven is🧡, want ik besef me ook maar al te goed dat ook dat niet vanzelfsprekend is.

Meer van dit lezen? Volg me op instagram @anniesmomstories!