Lege armen op mijn uitgerekende datum

Vandaag is het dan zo ver...de uitgerekende datum als ik geen miskraam had gehad. 

Ik had niet verwacht dat het mij zo zou raken als dat het doet.

De zwangerschap kwam als een verrassing. Rayan was nog maar 5 maanden oud toen ik weer zwanger was. Ik had nog iets langer van hem (en alleen hem) willen genieten. Alleen hij zou het voorrecht hebben te weten hoe het is om enigkind te zijn en alle aandacht van Omar en mij te krijgen. 

Maar aan de andere kant dachten we vooral aan de voordelen van twee kinderen die maar 14 maanden met elkaar zouden schelen. Wij hebben ons glas nou eenmaal graag halfvol in plaats van halfleeg. 

Ze zouden zoveel aan elkaar hebben in hun leven. Écht samen opgroeien, samen spelen, samen hun diepste geheimen met elkaar delen...

Helaas was ons glas opeens helemaal leeg. Bij een controle 's ochtends bleek het hartje niet meer te kloppen en lag ik 's middags al op de operatietafel voor een abortus. 

Achteraf vond ik dat dit veel te snel ging. Ik had haar (ja, het was een meisje), nog zo graag eventjes bij mij willen houden. Nog één keer tijdens het douchen de stralen tegen mijn buik houden, nog één keer de hele nacht mijn buik vasthouden in bed, haar vertellen dat het goed is zo en haar vragen of ze goed over haar grote broer wilt waken vanuit de plek waar ze zal zijn. Helaas heb ik deze momenten niet meer kunnen hebben en was het moment van afscheid snel een kus van Omar op mijn buik, terwijl ik in een operatiekamer lag in mijn ziekenhuisschort.

'S ochtends met zijn drieën de deur uitgaan en 's avonds met zijn tweeën thuis komen. Wat heb ik er ontzettend veel verdriet van gehad. 

Het doet veel meer pijn dan ik van te voren had kunnen bedenken, net zoals deze (uitgerekende) dag mij toch harder raakt dan ik had gedacht...

She never arrived in my arms, but she'll never leave my heart. Rest in paradise princess!