_Lastige.beslissingen_

Nadat we een paar dagen op vakantie zijn geweest moeten we weer terug naar de realiteit. De vakantie was even goed, overdag was er echt ruimte voor ontspanning. S ’nachts als onze zoon slaapt en er geen afleiding is dan is het lastig om alle zorgen even uit te schakelen. Het slapen lukt dus ook niet zo goed. Samen hebben we het goed kunnen hebben over wat we nu wel en niet willen. Daarbij hebben we een heleboel vragen opgeschreven. En dat lijstje nemen we mee naar onze afspraak in het ziekenhuis.

We zitten in een kamer met vier artsen. Eerst doen we een echo, helaas is de doorbloeding nog steeds niet goed. Dat betekend dat de zorgen, dat de kleine meid misschien al snel gaat komen, blijven.

Wij stellen al onze vragen en gelukkig is er veel tijd en ruimte voor de uitleg.We snappen dan ook heel goed dat de kansen van onze kleine meid heel minimaal zijn als ze nu gaat komen, bijna 26 weken, 550 gram, een groeiachterstand en een kleine kin. Helemaal als de neonatoloog uitlegt welke uitdagingen vroeg geboren kinderen altijd al hebben zonder de problemen die we bij haar nog extra zien. We willen haar echt geen ondragelijk leiden aandoen, dus we beslissen daar in die kamer dat als ze komende week gaat komen we niet gaan handelen. Wat een heftige en moeilijke beslissing en ik heb heel erg het gevoel om even te schreeuwen. IK WIL DIT NIET! Maar op zo’n moment wordt duidelijk dat je gevoel en je verstand heel ver uit elkaar kunnen liggen.Wel spreken we af deze beslissing elke week te evalueren. Als ze blijft zitten dan worden haar kansen steeds groter en kunnen we ook elke week opnieuw bekijken of niet handelen op dat moment nog het beste is.

Na alles wat we hebben gehoord hebben besluiten we toch om de vruchtwaterpunctie te laten doen. Nu doen we het niet meer om te beslissen of we haar wel of niet willen houden, want dat is wel duidelijk. We willen haar een kans geven wat de problemen ook zijn, wij hebben zoveel liefde voor haar. (daarbij zijn we die grens aan weken natuurlijk ook al voorbij)

Maar nu doen we het omdat de artsen graag willen weten wat er aan de hand is. En met die informatie haar dus ook beter kunnen opvangen en helpen na de bevalling.

De vruchtwaterpunctie kan dezelfde middag nog. Ik denk niet dat ik eerder zo’n spannend moment heb mee gemaakt. Wat ben ik zenuwachtig. Wat fijn dat de arts ook nu weer alle tijd neemt alles uit te leggen en mij gerust te stellen. Ik doe mij ogen dicht en durf niet te kijken. De prik op zich valt me mee, maar ik voel wel een gekke kramp in mijn buik. Natijd vraag ik of in het vruchtwater nog even mag zien, natuurlijk mag dat. Wat gek om dat buisje even vast te houden het voelt heel warm. Ik ben me erg bewust van de risico’s. Ik wil echt niet een miskraam krijgen door deze punctie. 48uur lang doe ik dan ook bijna niks. Het zal niet aan mij liggen als het mis gaat.

Maar er gebeurd niks, gelukkig.

Eind die week kunnen we terecht in het ziekenhuis die gespecialiseerd is wat betreft de kleine kin. Ook hier wordt onze kleine meid weer helemaal bekeken. Bijzonder om te zien hoe anders deze apparatuur is en hoe goed we al kunnen zien hoe mooi ze is. Als ik deze beelden zie weet ik zeker dat de naam die we gekozen hebben heel goed bij haar past.

Gelukkig zijn ze hier veel positiever, we gaan met een veel beter gevoel naar huis dan dat we kwamen. Want hier vinden ze haar kin afwijking maar mild, beademen zou gewoon moeten kunnen. Hun vinden dan ook dat we wel moeten handelen als ze nu ter wereld zou komen. Dat geven we natuurlijk gelijk door aan het ziekenhuis waar we al waren. Die staan er ook achter, dus het beleid wordt gelijk aangepast, wat een opluchting, zou het dan toch nog goed komen?