Laparoscopische electrocoagu....wattuh??
Kijkoperatie en LEO
In mijn vorige blog nam ik jullie mee in het traject van gonal F, waarbij na 6 'geslaagde' pogingen (wel een eisprong maar geen zwangerschap, ik kan het niet helemaal geslaagd noemen dus) de arts aan gaf graag te willen onderzoeken of mijn eileiders doorgankelijk waren. Omdat dit vanwege een vroegere buikoperatie met een kijkoperatie moet in plaats van alleen doorspuiten, wil ze graag meteen een LEO- operatie doen. Laparoscopische elektrocoagulatie van de ovaria. Dus. Tijdens deze operatie worden een aantal kleine gaatjes in je eierstok(ken) gebrand. Hierbij worden er hele kleine follikels (soort van de voorgangers van de eiblaasjes) weggebrand. Dat zorgt voor een verandering in je hormoonaanmaak in de eierstokken, waardoor er een kans is dat je weer een eigen cyclus krijgt. Aangezien dit met dezelfde kijkoperatie kan als wat ze toch al gaan doen voor het onderzoek naar de eileiders ga ik akkoord met deze operatie. De slagingskans (dat ik daadwerkelijk een eigen cyclus krijg) is zo'n 50%, maar het herstel duurt niet langer dan zonder deze ingreep. Dus, denk ik, baat t niet dan schaadt t niet.
Vanaf dat moment moet ik aan de pil (je mag absoluut niet zwanger zijn tijdens deze operatie), en eind augustus is het zo ver (na nog een afspraak in het ziekenhuis om bloeddruk te meten en een gesprek met de anesthesist). Ik moet me om 8 uur melden. Mijn man brengt me weg. Op het moment dat ik me heb aangemeld en wacht tot ik word opgeroepen gaat hij naar zijn werk. Ik vind dat het weinig zin heeft als hij moet wachten, en spreek af dat ik hem bel zodra ik wakker ben. Ik ben vrijwel direct aan de beurt. Er wordt een infuus geplaatst en ik word de operatiekamer ingereden. Daar word ik wel echt nerveus, maar voor mijn gevoel zijn ze 2 minuten later al klaar om te starten. De anesthesist zegt dat ik aan iets leuks moet denken, en met mijn gedachten bij de zeeschildpadden die wij tijdens onze huwelijksreis op de Malediven hebben gezien ben ik weg.
Ik word wakker omdat er iemand aan het roepen is 'mevrouw, doet u uw ogen open??'. Flink geïrriteerd doe ik mijn ogen open, ik lag voor mijn gevoel echt heel lekker te slapen. Blijkbaar ben ik nog heel erg wazig, de stem zegt 2 keer 'blijf daar maar vanaf' voor ik wakker genoeg ben om door te hebben dat ik aan mn infuus zit te sjorren. Dan krijg ik het heel erg koud. Ik begin te rillen. De stem vraagt waarom ik zo beweeg en ik zeg dat ik het koud heb. Er wordt een thermometer in mijn oor geduwd en ik hoor de stem zeggen 'hm, 36.3 is wel een beetje laag'. Ik krijg een soort deken met warme lucht over me heen, dat is lekker! Intussen word ik steeds helderder. Bij de stem die ik de afgelopen minuten hoorde hoort een vrouw zie ik nu. Ik krijg een waterijsje, dat helpt nog meer met wakker worden. Na een tijdje (ik heb echt geen idee of dit na 5 minuten of na een uur is) komt iemand me ophalen. Er vindt een overdracht plaats, ik krijg vaag iets mee over dat er een katheter geplaatst was en er 1 keer atropine toegediend moest worden omdat mijn hartslag wat laag werd. Dan word ik naar de zaal gereden. Nou ja, zaal, ik blijk naar dezelfde kamer te gaan waar ik me eerder heb uitgekleed, en ik heb deze kamer voor mezelf. Wat een luxe.
Ik app snel mijn man dat alles goed gegaan is en ik nog leef haha. Het is inmiddels 10 uur, ik denk dat ze alles bij elkaar een uurtje bezig zijn geweest met de operatie. Er komt iemand even kijken die me vertelt dat de artsen straks een ronde doen en me dan komen vertellen hoe de operatie is gegaan. Ze vraagt me of ze iemand kan bellen voor me, maar ik vertel dat mijn man al onderweg is. Hij is er een uurtje later, en samen wachten we op de artsen. Inmiddels ben ik weer wat helderder, al blijft mijn hoofd vol watten zitten. En we wachten... en we wachten... de dag verstrijkt, mijn man is al gaan lunchen en 2x een rondje gaan lopen en dan om 17 uur is daar eindelijk de arts. Ik zit al 7 uur te wachten...
De arts vertelt me dat de operatie goed verlopen is. De LEO is gelukt, dat is fijn. Mijn eileiders blijken ook allebei doorgankelijk. Maar, zegt de arts, de rechterkant van mijn buik is wel een beetje een zooitje. Er zijn door de vroegere blindedarmontsteking (daarbij moest mijn hele buikholte schoongemaakt worden) veel verklevingen ontstaan. Daardoor zitten mijn darmen aan mijn buikwand vast, plakt mijn baarmoeder hier en daar en heeft mijn rechter eierstok een hele rare kronkel. De arts geeft aan niet goed in te kunnen schatten of dit effect heeft op mijn vruchtbaarheid. Dat vind ik wel een eerlijk antwoord. Zodra de arts weg is, begin ik mijn spullen te pakken en bel ik om aan te geven dat ik graag naar huis wil. Er komt direct iemand aan, die vertelt dat ze weet dat ik al wel heel erg lang zit te wachten. We krijgen de ontslagformulieren en mogen gaan, eindelijk!
In mijn volgende blog vertel ik over de nasleep van deze operatie en het vervolg van de molen.