Zwangerschapsdiabetes en bed rust

Maandag ochtend 3 juli werd ik vroeg in de ochtend wakker met flinke dorst. Na 3 flesjes water, 2 glazen thee en sinaasappelsap in nog geen 3 uurtjes tijd had ik nog altijd even veel dorst al daarvoor. Op den duur toch maar op de bel gedrukt in het ziekenhuis om dat ik ergens dacht dit is niet goed. De verloskundige regelde gelijk dat ik een paar dagen later een suikertest kon doen. Ik verwachte hier niet te veel van, voor ik het ziekenhuis in ging had ik nog nergens last en had ik geen enkele klacht dit op zwangerschapsdiabetes zou duiden.

Deze dag kwamen er ook nog wat bloeduitslagen binnen om te kijken of ze een reden konden vinden voor de vroeg tijdige weeën. Alle uitslagen bleken goed te zijn en inmiddels was alles rustig geworden in mijn buik en mocht ik weer naar huis. Wel met de boodschap volledige bedrust en komende week niet zwaar tillen. Oke dit kwam zo niet goed uit dacht ik , er moeten nog 2 slaapkamers af en we zijn nog volop de badkamer aan het verbouwen en hoe ga ik dit doen met al een kindje van 1,5 jaar. Maar de kans dat de bevalling door zou gaan zetten was groot als ik nu niet mijn rust ging houden.. Dus helaas dit keer weer niet de 36 weken gehaald met werken en ging direct mijn verlof in.

Paar dagen nadat ik thuis gekomen was uit het ziekenhuis zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor de suikertest. De suikertest houd in dat je eerst bloedprik, daarna een heel mierzoet drankje drinkt , een paar uur moet wachten om daarna weer bloed te prikken. Zo kunnen ze zien wat je bloedsuikerwaardes zijn na een paar uur. Na het drankje zijn we in het restaurant van het ziekenhuis gaan zitten om de tijd door te komen, maar na een minuut of 15 begon in mijzelf heel slecht te voelen. Hartslag ging flink omhoog en alles werd wazig. Gelukkig was mijn man mee en gaf ik aan mijzelf niet zo goed te voelen. Niet veel later ging het licht bij mij uit, snel zijn ze van de spoedeisende hulp gekomen en hebben ze mij meegenomen. Ik was in de tussentijd nog steeds niet bijgekomen en mijn hartslag begonnen ze steeds minder goed te voelen. Achteraf werd mij versteld dat ze al rekening gehouden hadden met erger en er al een crashcard klaar stond.

Niet veel later kwam ik weer bij en was ik onwijs moe en slap. Om de suikertest niet voor niks te laten zijn hebben ze op spoed bloed geprikt en dit opgestuurd. Ik was zo bang dat ik dit nog een x moest gaan doen. Rond 12 uur konden we weer richting huis en zou ik gebeld worden voor de uitslag. Ik was nog geen uur thuis toen de verloskundige mij belde. Toen wist ik eigenlijk al hoe laat het was, ik heb zwangerschapsdiabetes. Alles afspraken werden gemaakt in het ziekenhuis en ben gelijk streng op dieet gegaan. Mijn suiker waardes waren ook ontzettend slecht bleek toen ik een dag curve moest gaan bij houden. Ineens zat ik een paar x per week in het ziekenhuis, voor nog meer groei echo’s, afspraken bij de internist en controles bij de gynaecoloog. De groei echo’s zag ik maar als iets moois zo kan ik wat extra naar de baby in mijn buik kijken maar gaven ook veel stress. Waarbij ze eerst dachten dat mijn baby te klein was, maakte ze zich nu zorgen dat ze veel te groot zou zijn. Hier werd ik heel onrustig van, ook omdat ik mijn suiker niet onder controle kreeg.

Ik had veel vragen hoe kom ik hier ineens aan? Waarschijnlijk heeft het longrijpingsmedicijn mijn hele hormoon huishouding op schijn kop gezet en hierdoor heb ik acuut zwangerschapsdiabetes gekregen.