Krampen en bloedverlies

*triggerwarning: in deze blog schrijf ik over mijn miskraam.

De avond voordat de intake bij de verloskundige zou plaatsvinden, kreeg ik hele heftige buikkrampen en verloor ik een beetje lichtroze afscheiding. Neeeee! Het zal toch niet... Ik huilde en belde een goede vriendin... "Ik denk dat ik een miskraam heb..." Omdat het al laat was besloot ik de verloskundige pas de volgende ochtend te bellen. Ik wist immers dat ze bij deze termijn toch niks voor me konden doen.

In de nacht die daarop volgde stopten de krampen, maar het bloedverlies werd heviger en helderrood. De volgende ochtend moest ik werken en belde ik de verloskundige. De telefoniste gaf meteen aan dat de intake niet door zou gaan en de afspraak dus kwam te vervallen. Wel wilde ze de echo 2 weken naar voren halen om te kijken of de miskraam al dan niet volledig was.

Kapot van verdriet ging ik die dag aan het werk. Ik had niet eens de datum van de intake gehaald met deze zwangerschap, wat voelde ik me leeg en gefaald. De donor durfde ik het eerst niet eens te vertellen. Ik was amper 14 dagen na de positieve zwangerschapstest nu alweer van mijn roze wolk geblazen.

Uiteindelijk belde ik hem toch en hij vond het heel erg verdrietig voor me. Gaf aan dat hij openstond voor een nieuwe poging zodra ik daar zelf ook klaar voor was. Die avond verloor ik het vruchtje. Ik kon het opvangen op wcpapier. Het was heel erg klein en niet echt te identificeren als mensje. Het was dus al in een vroeg stadium misgegaan.

Twee weken later was het bloeden gestopt en kreeg ik een controle echo om te zien of mijn baarmoeder goed leeg was. Gelukkig was dit het geval en volgens de echoscopist stond ik op het punt van ovuleren! Van haar hoefde ik geen cyclus af te wachten omdat het om een hele vroege miskraam ging. Het was volgens haar in feite een soort late en heftige menstruatie.

Ik zocht contact met de donor en deed een ovulatietest. Inderdaad zag ik al een mooie streep. Hij kon gelukkig snel komen voor een nieuwe poging. Zou het dan deze keer weer zo snel lukken? En zou het nu wel goedgaan?

Wordt vervolgd

Trending op Mamaplaats: Trauma in het ziekenhuis: veel tranen van angst