Krampachtig

De weken die volgden, nadat wij erachter kwamen dat we papa en mama mogen worden, waren een mengeling tussen blijdschap, onzekerheid en angst. Niet zozeer aan de kant van mijn vriend, die is sinds dag 1 de zekerheid zelve. (Iets met in één keer raak schieten en het mannelijk ego 😉) Ik daarentegen heb me de eerste 12 weken veel zorgen gemaakt.

Dat kwam met name door de hoeveelheid krampen die ik de eerste weken van mijn zwangerschap heb gehad. Een menstruatie-achtige kramp, die zo’n twee tot drie keer per dag op kwam zetten. Niet fijn als je op kantoor je gezicht in de plooi moet houden omdat je in gesprek bent met je baas of leveranciers. Die dagen heb ik beleefd als een aaneensluiting van angst dat het mis zou gaan, dat ik het vruchtje zou gaan verliezen. Om het voor mezelf nog lastiger te maken, ben ik op internet forums gaan afzoeken naar verhalen van vrouwen die dezelfde krampen ervaarden. En nee, daar kom je niet de meest positieve verhalen tegen.

1+1=….3?

Hoewel ik in eerste instantie erg aan het idee moest wennen dat ik zwanger was (Ik? Moeder? Hoe dan?!), stemde het idee om dit kleine vruchtje in mijn buik te verliezen me heel verdrietig. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent voel je al een band met dat kleine frotje binnenin. Het is van ons, dit hebben wij samen gemaakt. Het is de uitkomst van de optelsom van onze liefde voor elkaar.

Wolken van baby’s

De eerste 8 weken echo stond al gepland, maar ik voelde me op een gegeven moment zo slecht dat ik besloten heb aan de bel te trekken bij mijn verloskundige. Gelukkig kon ik daar een week eerder dan de geplande 8 weken echo terecht. Omdat mijn vriend zo gauw geen vrij kon krijgen van zijn werk, ben ik alleen gegaan. Met een brok in mijn keel en op van de zenuwen nam ik plaats in de wachtkamer van de verloskundige. Ik word omringd met boeken en brochures met titels als ‘Fijn bevallen’, ‘Oei, ik groei’, en foto’s van lachende moeders met wolken van baby’s. De wand met geboortekaartjes van pasgeboren baby’s maken me nog zenuwachtiger dan dat ik al ben. Zou ons geboortekaartje hier ook tussen mogen hangen?

Klamme handen en gefrot met een handdoek

Na een aantal minuten wachten met zwetende handjes, ben ik aan de beurt. De verloskundige, een man met een erg aangename en kalme stem, weet me al wat meer gerust te stellen. Na wat vragen beantwoord te hebben mag ik plaatsnemen op de ligstoel. Ik schuif mijn shirtje omhoog en krijg een handdoekje in mijn opengeritste broek gefrot. ‘Zo, laten we eens kijken,’ zegt de verloskundige die het echo-apparaat over mijn onderbuik schuift.

‘Ja hoor! Daar zien we iets… En het heeft zelfs al een kloppend hartje!’ Ik kan mijn ogen niet geloven. Daar zit het… ons kindje, nog niet meer dan een klompje cellen groot. Met een snel kloppend hartje.

Groei- en bandenpijn

Alles is aanwezig, alles zit op de goede plek. De krampen die ik de eerste weken heb gevoeld hadden te maken met de groei- en bandenpijnen van de baarmoeder. Ik heb altijd al veel last gehad van menstruatiekrampen tijdens mijn ongesteldheid (waardoor ik op mijn elfde al aan de pil ben gegaan) en kennelijk moet ik me erbij neerleggen dat ik nu eenmaal veel voel van wat er in mijn buik gebeurt. Gelukkig verdween de meeste buikpijn na de twaalfde week van mijn zwangerschap.

Zie je nou wel?

Een week later lig ik weer op dezelfde ligstoel, dit keer met mijn vriend aan mijn zijde. Ook nu zien we een kloppend hartje op de echo. Als ik mijn vriend aankijk zie ik dat ook hij erdoor geëmotioneerd is en zijn ogen spreken: ‘zie je nou wel’. Zijn zekerheid over deze zwangerschap, zijn onafgebroken steun, liefde, geduld en vastberadenheid hebben mij door de eerste weken heen geslagen. En zullen mij er, zo blijkt later, eigenlijk door de gehele zwangerschap heen slaan.

Frummel is gezond, ik ben gezond en niets staat ons in de weg om dit kleine frummeltje uit te laten groeien tot ook een jawel: wolk van een baby!  Heb jij je ook zo gevoeld tijdens je zwangerschap? Onzeker? Bang? En hoe is jouw zwangerschap verlopen? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen :)