Kraambedpsychose/ ppd, en wat moet je dan?

In mijn vorige blogs vertelde ik over mijn zwangerschappen en vooral na de laatste kwam er nog een staartje achteraan.

Ik heb tussen mijn eerste kindje (2011)en de tweede (2013) 5 miskramen gehad. Mijn beste vriendin overleed plotseling in de maand juli 2012. 

En dus was het jaar van 2012 het verschrikkelijkste jaar ever. Maar goed ik moest door. Na mijn vriendin begraven hebben de dag voor mijn 24 verjaardag. Was slopend en heftig alles de eerst keer zonder haar mee maken. Niet zwanger samen zijn als afgesproken. Maar ik moest door. Nog geen week later overleed er een vriendin aan borstkanker wat verschrikkelijk of dat het niet erg kon. In augustus dat jaar heeft de man van mijn goede vriendin zelfmoord gepleegd. Dus ook toen een dichtbij zijnde vriend die we hebben verloren maar ook oma besloot dat het een mooie tijd voor haar was om te gaan. En dan tussen door de miskramen mijn hele huishouding was overhoop. Mijn hart kon niet gebroken zijn als dat het toen was. En daar kwam mijn twee kindje in 2013. Ons zoontje is eind mei begonnen met 37 weken gehaald vanwege complicaties. Na hele snelle bevalling werd ons manneke geboren. Helaas levenloos. Maar de kinderartsen zetten alles op alles om het te laten overleven. Na paar moeilijk uren gaat het met onze Xavi. Al snel na huis. Leuke kraamzorg. En rustig aan gedaan. Toch voelde het niet zoals het hoorde de roze wolk kende ik al helemaal niet. Maar ik durfde er niks over te zeggen het idee dat ze maar raar of gestoord vonden. Het werd van kwaad tot erger ik kreeg stemmen in mijn hoofd en haalde de raarste  fratsen uit. Na 6 weken vertelde ik alles aan mijn moeder die acuut mijn huisarts belde. Na een bezoek bij mijn thuis werd mijn oudste bij opa en oma gebracht en de baby lag op de huil poli voor onderzoek. En ik kreeg een stempel postnatale depressie en kraambedpsychose? Nog nooi van gehoord. Ik ging naar een speciale afdeling in Erasmus mc en werd hier behandelt samen met mijn zoontje die daar tot 6 maanden mocht blijven. Dagen weken en maanden verstreken maar vooruit gang zat er niet in . Wat heb ik toch en waarom ben ik niet normaal net als de rest? Een traject van medicatie en therapie gaat voort. En de band tussen mij en baby moet verbeterd worden. De 6 maanden zijn voorbij en mijn zoontje terug naar huis. Verschrikkelijk vond ik heb al gauw besloten ze dat ik ik twee weken later ook wel naar huis kon. Ik gaf zelf al aan dat ik het geen goed idee vond maar ze zeiden dag het zenuwen waren om weer voltijd thuis te zijn. Dus ja hun zijn de expers toch.... Nog geen week thuis en dan gaat het dinsdag op woensdag nacht goed mis de jongens slapen en wij eigenlijk ook. Ik wordt rond 00.00uur wakker met idee dat ik mijn hele gezin had uit gemoord. Ik liep de kamer binnen van de jongens en wat ik zag was verschrikkelijk alles zat onder het bloed ik ging naar me man en ook hij ligt er verdacht stil bij. Ik worden geleid door iets of iemand. Ik ging naar beneden en daar heb ik een overdosis aan pillen genomen. Vanaf dat moment weet ik niks meer. Alleen een ambulance en een ziekenhuis politie en beveiliging. 

Na twee dagen werd me hele verhaal verteld en mijn wereld storten in. Ik werd naar een crisis gebracht en daar moest ik wachten op een plek voor opnamen.

Ik voelde schuldig tegen over mijn gezin, ik faalde als moeder en vrouw. En zat goed in de knoop.

De jongens konden bij opa en oma blijven en ook mijn man bleef daar in huis. En ik werd in een nieuwe inrichting gebracht. Nieuwe medicatie en strenge toezicht en pittig traject. Maar na een paar weken ging het wel goed dacht ik zelf ik ging weer op verlof voelde me rustig. Maar toen was daar de volgende psychose en stond ik op het punt van een brug te springen. En dus door toeval van een bekende ben ik er de politie ambulance en psychiater er vanaf gehaald en ging ik weer terug naar een gesloten afdeling.... Na paar zware weken. Mocht ik maart 2014 eindelijk naar huis.

Ik was blij ik voelde me goed. En zag het weer zitten. Maar na 10 maanden opgenomen te zijn geweest bleek mijn plek in het gezin weg te zijn. 

Dat was hard maar de realiteit. Ik kreeg gelijk een thuiszorg speciaal voor dit soort gezin en de begeleiding heb ik nog steeds. 

We zitten inmiddels september 2014. En ik kan zeggen dat ik me met de medicijnen erg stabiel voel en eigenlijk weer alles zelfstandig doe. Ook de band tussen mij en het gezin in vrijwel helemaal hersteld.

Ook blijven voorlopig nog onder begeleiding. We gaan steeds weer berg opwaarts en ja soms glij een stuk je terug maar door er mee om te leren gaan klim ik weer terug. 

Ik wilde dit graag nog met jullie delen omdat je niet altijd op een roze wolk beland na de bevalling en door dit met jullie te delen hoop ik dat er moeders zijn als ik die snel in grijpen dan dat ik heb gedaan want dat kan veel schelen.  Bedankt voor het lezen van mijn blog. En ook hier komt een spannend vervolg op.....