“ Kotsknot”

Ik weet het moment van testen nog heel goed, we waren twee jaar getrouwd en in de ochtend heel vroeg deed ik een test, een licht streepje was zichtbaar.. ja wat is het nu dan? Wel of niet zwanger? Snel mijn man wakker gemaakt “ ik denk dat ik zwanger ben, maar het streepje is heel licht” we hebben de test samen onder het nachtlampje gehouden en twijfelden toch wel allebei, we durfden het ergens ook gewoon niet te geloven ( zie mijn vorige blog) We hebben ons gedoucht en aangekleed en zijn de stad in gegaan om lekker te lunchen voor onze trouwdag. “ zullen we toch even een nieuwe test halen vroeg ik? Hup de kruidvat in, een nieuwe test gehaald en door naar het restaurant eenmaal ons eten besteld zei mijn man dat hij het eigenlijk nu wel zeker wilde weten met andere woorden, kan je dat niet ff hier doen?

Dat heb ik gedaan, wat een gemartel daar op dat toilet  zeg.. ..maar zodra ik de test in mijn opgevangen urine hield, kwam er direct een dikke vette plus te voorschijn! Ik maakte een gillend geluidje van geluk, hopelijk was er verder niemand op het toilet..

Alles spulletjes snel ingepakt en terug maar de tafel! Ik had mij voorgenomen om met een poker face aan de tafel terug te keren, maar dat ging natuurlijk niet ik straalde van oor tot oor ik voelde het gewoon, mijn glimlach was zo breed die kon ik niet verbergen.

Ik vraag me af of mensen het hebben opgemerkt terwijl ik langs hun tafel paradeerde 

Aan tafel vroeg mijn man: “ nou??” Ik liet een foto zien van de test, ZWANGER!!!! We pakten elkaars hand en kusten elkaar, wat waren we gelukkig! En wat was het onwerkelijk.. ik kon mijn tranen uiteraard niet meer bedwingen, daar gingen ze..

Ik riep nog heel stoer, “ het maakt mij niet uit of ik misselijk ben of moet spugen, ik ben zwanger en ben dolgelukkig.” 

Twee dagen later kreeg ik mijn ontbijt niet weg, wat was ik misselijk! Een paar uur later hing ik boven het toilet... Op mijn tax spuugde ik 30 keer op een dag, het maakte niet uit of het ochtend of avond was, spugen moest ik.

Het kleine beetje wat ik at, en ook het drinken  hield ik niet meer binnen, mijn urine kreeg al de kleur van appelsap en ik dacht, dit is niet goed.. een emmer nam ik overal mee naar toe, onder de douche, in de auto, op visite overal ging de emmer mee. Ik voelde me verslapt, emotioneel.. het huilen stond mij nader dan het lachen, ik kon niet genieten. Autorijden ging ook niet meer, ik heb meerdere malen de auto aan de kant moeten zetten om te braken. Ik heb heel veel uren in bed, met de emmer naast mij doorgebracht, gordijnen dicht, proberen zoveel mogelijk te slapen zodat ik zo min mogelijk zou moeten spugen en mij niet zo ellendig hoefde te voelen. Ik heb veel gehuild omdat ik op was van al het braken, zelfs mijn keel begon pijn te doen van al het braken. Op een gegeven moment kwam er zelfs geen gal meer maar alleen nog maar het braak geluid.

Mijn man vond dat het tijd werd de verloskundige te bellen, hij schrok van de kleur van mijn urine en was bang voor uitdroging. Ook maakte ik mij enorme zorgen om de baby, want als ik al geen voedingstoffen binnen krijg, hoe zit het dan met de kleine? Bij de verloskundige werd ik gerustgesteld, het hartje klopte en de groei was prima. “ de baby neemt van jou, de rest krijg jij” vertelde de verloskundige, niets om mij zorgen om te maken.

Ik kreeg emasefene voorgeschreven, daar werd het braken minder op. Maar de misselijkheid blijft, soms spuug ik nog wel eens op een slechte dag. Momenteel gaat het vooral op en af, 2 dagen in bed met heftige misselijkheid, braken en weinig tot niets kunnen eten en drinken en dan vervolgens gaat het weer een paar dagen “goed”. Ik geniet zoveel mogelijk van mijn “ goede dagen/momentjes” en probeer dan ook de deur uit te gaan. De andere dagen lig ik helaas in bed. Ik merk dat er nog wel heel wat onbegrip bestaat over dit onderwerp, er word vaak gezegd “ ja..... je bent zwanger” of “ ja, dat hoort er nou eenmaal bij he!” Ik vraag me af of mensen ook iets anders zouden kunnen zeggen, als je het niet hebt meegemaakt kan je er ook niet over oordelen lijkt mij. Beter zeg je dan niets of je kan iets aardigs zeggen zoals “ Wat vervelend voor je!” 

Maar ik kan weer kleine beetjes eten en vocht binnen krijgen en ik heb langzaam mijn “ kotsknot” weer getransformeerd in een gezonde bos krullen. De emasefene kan gelukkig veilig worden gebruikt tijdens de zwangerschap en zo te zien ben ik daar de eerste tijd ook nog niet vanaf. 

Met de kleine spruit is alles gelukkig goed! Ondanks al het braken en weinig tot niets kunnen eten groeit hij of zij goed. Volgende week ben ik 19 weken zwanger, we hebben dan de 20 weken echo, ik ben heel benieuwd wat het geslacht is van onze spruit! En wie weet kan ik straks ook nog stoppen met de emasefene.....