Klinefelter en verder

3 Weken geleden kregen wij de diagnose Klinefelter. Klinefelter komt bij 1 op de 500 jongens voor. Daarbij is azoöspermie een bekend probleem. Mannen hoeven hier geen klachten van te hebben, zoals mijn vriend. De afgelopen 3 weken was internet onze grootste vriend. Wij hebben enorm veel geprobeerd op te zoeken maar het blijkt lastiger dan gehoopt. Daarbij maakte de diagnose ons ook gek. 

30% kans dat er spermacellen gevonden worden, 30% kans dat mijn vriend de biologische vader van onze kinderen zal worden. Er zijn enorm veel vragen bij ons opgekomen, Wat voor gevolgen heeft de operatie voor mijn vriend? Heeft het kindje een grotere kans op een beperking? Is Klinefelter erfelijk? 

Daarnaast ben vooral ik mij gaan verdiepen in onze volgende mogelijkheden. Eigenlijk is dit voor nu alleen donorsperma. Ik kon dit niet goed bespreken met mijn vriend. Emotioneel was hij hier niet aan toe en het deed hem pijn dat ik al verder ging. We zouden eerst de onderzoeken afwachten was de afspraak. Voor mijn gevoel wacht ik al 1,5 jaar om zwanger te worden en ik wil nu doorpakken. Ik verloor mijzelf in deze weken en was dan ook niet reëel naar mijn vriend toe. Dit zorgt voor veel frictie en onzekerheid.

Met een enorme lijst aan vragen liepen wij bij de arts binnen. Alle vragen zijn beantwoordt. Klinefelter is niet erfelijk, er is geen grotere kans op een beperking en de gevolgen voor mijn vriend zijn minimaal.

Over een donor hoeven wij nu niet na te denken volgens de arts. Ik werd terug gefloten en moest stap voor stap gaan denken. Ik ben iemand die het liefst op een rijdende trein stapt en maar blijft gaan. Mijn vriend blijft wat langer op het perron hangen. 

Voor nu starten met testosteron omdat dit schadelijk laag is en wachten tot de operatie. 

Januari 2020 zal de TESE behandeling plaatsvinden. Dit is een operatie waarbij er onder een microscoop wordt gekeken of er in de teelbaal spermacellen worden gevormd. 

Fingers crossed