Kleine man, ben je daar?

Alsof de achtbaan nooit hard genoeg kan gaan meldt zich weer een spannend hoofdstuk in mijn leven. Of eigenlijk... het meldt zich niet. Tijdens de spanningen rondom mijn dochters, mijn nieuwe relatie, de samenwoonplannen en alle andere beslommeringen in het leven van een gescheiden mama kan dit er nog wel bij. Graag zelfs.

Grote liefde en ik. Pril, maar, ondanks alle zorgen,  dolgelukkig. Inmiddels ga ik ongeveer twee keer per week even heen en weer naar het huis dat op mijn spullen past. Even een stofzuiger erdoor, de post oprapen van de deurmat en spulletjes verzamelen die mee kunnen naar het huis van grote liefde omdat ze daar wel gebruikt worden. Maten worden gemeten, vergelijkingen worden gemaakt. Jouw kast? Mijn kast? Mijn bed? Jouw bed? De kinderkamer van de meisjes die eigenlijk op Marktplaats verkocht zou gaan worden.. mee? of niet?

Een week of 4 geleden besloot ik in alle chaos dat ik een ongeplande stopweek zou inlassen met de pil. Tijdens al het heen-en-weer gereis, de organisatie van twee huishoudens, de zorgen om de kinderen was ik meer pillen vergeten dan dat ik wel genomen had dus leek het me verstandig de boel weer even in het gareel te krijgen.

Waar ik normaal gesproken na een dag of 2, maximaal 3, een duidelijk signaal krijg dat alles nog werkt gebeurt er nu niets. Vreemd, maar, zoals de huisarts bevestigt, misschien is mijn lijf wel een beetje van slag door het gerommel met de pil. Rustig afwachten is haar advies en eventueel na een week een testje er tegenaan gooien. Prima. Doen we.

's Ochtends word ik misselijk wakker. Grote liefde merkt het op en grapt dat het wel heel snel zou zijn. Ik wijt het aan mijn lijf wat van slag is, drink mijn koffie en vergeet het.

De komende dagen voel ik me niet goed. Duizelig, een aantal keren gaat zelfs het licht bijna uit. Nu ben ik daar inmiddels aan gewend. Na een black-out vorig jaar waarbij ik een hersenschudding opliep ben ik regelmatig wat wiebelig dus ik zoek er niet direct iets achter. Wel is het vervelend dat het nu meerdere keren per dag gebeurt. Ik eet gezond, drink genoeg en slaap me een slag in de rondte. Waar ik normaal makkelijk van 07.00-01.00 in de weer ben val ik nu rond een uur of 17.00 in slaap. Hoe hard ik er ook tegen vecht, mijn ogen worden zwaar, mijn hoofd tolt en mijn benen geven op. Ik doe een klein soesje en ben er weer bij, maar tegen een uur of 23.00 zit de dag er toch echt wel op.

Grote liefde praat ( net als ik) graag over eten. We bedenken graag samen nieuwe combinaties, bereidingswijzen enzovoort. Maar nu is het anders. Bij 1 van zijn ideeen ( wat achteraf gezien echt niet zo slecht was) voel ik mijn maag draaien. Het bloed trekt uit mijn gezicht en ik kan me nog net op tijd vastgrijpen. Ook geurtjes kunnen dit spontaan veroorzaken.

Langzaam komt het besef. Een week of 2 na het stoppen met de pil. Vage klachten en de bezoekjes aan het toilet zijn niet te tellen, maar geen rode vlag. Gespannen ga ik, op advies van de doktersassistent, naar de drogist en koop een test. Trillend van de zenuwen wacht ik op de bewuste streepjes. Negatief.

Een paar dagen later nog een test. Weer negatief. Ik kan natuurlijk een griepje te pakken hebben, maar ook grote liefde is inmiddels aardig zeker van zijn zaak: ergens in mij zit een kleine man verstopt. In week 3 bel ik maar weer eens met de huisarts. 's Ochtends hevige buikpijn. Kort maar krachtig, wat kan dat zijn? Zwanger of niet, ik hoef me geen zorgen te maken. Wacht nog een week af. Doe over een paar dagen nog een test en als die weer negatief is kom maar langs voor een bloedtest.

De buikpijn blijft weg. De duizelingen en misselijkheid nemen af. Maar geen rode vlag. Al snel is ook week 4 een feit. Weer een test. Weer negatief. We snappen er niets meer van.

Eigenlijk zou ik nu naar de huisarts moeten voor een bloedtest, maar de kinderen hebben vakantie, de oppas is een paar dagen weg, dus ik heb besloten nog een paar dagen te wachten tot de kinderen weer op school zijn. Ze meenemen is geen optie vind ik.

Grote liefde is nog steeds zeker van zijn zaak  ( mijn buik dus). Mijn oudste maakte pas na 12 weken en ongeveer evenveel testen bekend dat ze toch echt onderweg was, dus wie weet is het nu weer hetzelfde? Zou er toch weer zo'n eigenwijze onderweg zijn? Volgens grote liefde is het een mannetje en al regelmatig vliegen de mogelijke namen voorbij. Ik was ook erg zeker, maar inmiddels twijfel ik. Voel me goed, testen negatief... Maar waar blijft dan die rode vlag? Nog een paar dagen dan is de vakantie voorbij en kan ik naar de huisarts...