Klein wonen

Je hoort het vaak in het nieuws woningen te kort, leven wordt duurder, mensen studeren langer, wonen tot 30 bij hun ouders en de koop/huurwoning markt staat op slot voor jongeren, starters en middeninkomens.

Om vervolgens de pagina die er op volgt te vermelden dat er vergrijzing is en dat mensen steeds later met kinderen beginnen.

Mensen beginnen later, omdat de maatschappij nu zo in elkaar zit. Lees; Langere opleidingen, eerst carrière maken, duurder leven en geen woningen.

En dat is allemaal dikke prima, maar ik denk regelmatig; Joh, geen wonder. Als je een godsvermogen neer moet leggen voor een degelijk huis waar je een gezin op moet voeden dan ben je gekke jan uit de biertent als je daar aan wil beginnen toch?

Nou ik ben gekke Jan, aangenaam. Mama van Marley en straks van nummer 2. Wiens geslacht wij lekker verborgen houden tot het zich aankondigt in februari.

Zoals jullie in mijn voorgaande blogs hebben kunnen lezen. Kregen wij vorig jaar december ons huis particulier na een turbulente periode in ons leven. Namelijk het overlijden van mijn schoonmoeder halverwege mijn zwangerschap. Dit terwijl wij net ons huis opgezegd hadden, zodat er aan hun huis een woning gebouwd kon gaan worden. Dan kon zij mij kon helpen met onze dochter. En ik haar met het herstel na haar deels longverwijdering door de kanker. Ze wilde ons graag in de buurt hebben.

Helaas was dit allemaal niet meer mogelijk toen zij plotseling overleed. En hebben wij een lange periode ingewoond bij mijn schoonvader en een aantal van zijn zoons die nog thuis woonden en later bij mijn moeder. Niet ideaal. En zeker niet wat wij voor ogen hadden, maar zeker de beste en enige oplossing op dat moment. Waar we heel dankbaar voor zijn dat dit kon

maar wij zouden onszelf niet zijn als ons leven ons niet één of andere curve ball toegooit en wij die als de malloten die we zijn met twee handen willen vangen.

Inmiddels wonen wij dus al 9 maanden in ons eigen poppenhuisje. En dat met heel veel plezier. Het huis is niet groot, maar wat is groot? En hoeveel ruimte hebben we nu eigenlijk precies nodig. Marley kan voorlopig prima bij ons op de kamer tot wij een ander huis vinden.

En tot die tijd zoeken wij wel snel wat anders.

Dachten we.

Inmiddels ben ik zwanger van de tweede. En wonen wij, ja je raadt het al. Nog steeds in ons kleine huisje, met maar één slaapkamer. Nu konden we heel dramatisch gaan doen, maar we hebben hier zelf voor gekozen.

Velen zullen mij nu voor gek verklaren, want hallo. Wij voldoen alles behalve aan het perfecte plaatje. Niet die 1.5e auto voor de deur, geen dikke spaarrekening en niet het huis met de 5 kamers voor onze kroost. Die we voor sommige Nederlandse standaarden blijkbaar moeten hebben. Die memo is mijn postbus voorbij gegaan blijkt maar weer.

Wél hebben we huisje, boompje, beestje. Veel liefde, alleen je raadt het al, maar 1 slaapkamer. Iets wat we zelf ook niet optimaal vinden, begrijp mij niet verkeerd hè. Het liefst heb ik ook een eigen kamer voor de kids en voor samen met mijn partner, maar die komt wel. De situatie is nu alleen anders.

Wie zegt dat het over 8 jaar nog lukt om een tweede te krijgen? Ik heb in onze familie de aandoening vleesboom zitten. En je hoort vaak genoeg dat kinderen krijgen helemaal niet van zelf sprekend is. En ga ik mij laten leiden door her niet hebben van een groter huis?

Het is ons nu gegeven. Onze opa’s en oma’s sliepen ook met veel kinderen op één kamer. We slapen ook echt alleen maar in onze slaapkamer. En in de woonkamer wordt gespeeld. In ons tuintje staat een glijbaan en een zandbak en komt ons meisje en baby2 straks niks te kort. En er is genoeg geld voor een goed leven.  En kunnen we altijd nog schuiven. Zodat de Kids samen op een kamer slapen en wij desnoods in de woonkamer, maar voor nu werkt dit prima.

Tot die tijd, zoeken we hard naar een koop of huurwoning, al is het met maar één kamertje extra. Waar we ons liefdevolle gezin iets beter kwijt kunnen.

Al past het voor nu ook nog prima. Kindjes in een stapelledikant kinderdagverblijf style en wij voor nu in het bed ernaast.  We doen het ermee, want ik ben elke dag dankbaar. Het zou zomaar anders kunnen zijn.