Kleertjes...nu al?

De buurvrouw komt jubelend op bezoek met zakken vol kinderkleren. Haar kinderen zijn er al lang uitgegroeid maar ze wilde ze natuurlijk niet wegdoen. Dus nu jij zwanger bent… komt ze ze alvast even brengen. Je moeder komt misschien op de proppen met de oude wieg. Je schoonmoeder wil met je shoppen. Je vriendin heeft nog bakken vol speelgoed. En voordat je het weet heb je je huis vol spullen terwijl je nog maar 4 maanden zwanger bent.

De een is er dolblij mee, de ander kijkt wat bedenkelijker…laat dat kind eerst maar eens komen zeggen zij. Er zijn zelfs culturen waarin het gebruik is om pas spullen voor de baby te kopen na de geboorte. De redenering daarachter is dat je er niet klakkeloos van uit mag gaan dat alles goed gaat. Dat je de goden ‘niet moet verzoeken’.

Andere mensen krijgen al tijdens de zwangerschap al het idee dat zij een gezond kind krijgen. Omdat ze een goede uitslag kregen na prenataal onderzoek. Maar hoeveel er ook opgespoord kan worden door een echo, een vlokkentest of een vruchtwaterpunctie, niet alle aandoeningen zijn van tevoren te zien of te testen. Als de artsen het vruchtwater op alle bestaande aandoeningen zouden onderzoeken, zouden ze jaren bezig zijn. Dat heeft dus ook geen zin. (Soms kijken ze wel gericht, bijvoorbeeld als er een bepaalde erfelijke ziekte in je familie zit).

Slechts 4 procent van de kinderen die geboren worden, mankeren iets. En dat zijn lang niet allemaal ernstige ziektes of afwijkingen. In veruit de meeste gevallen gaat het dus gewoon goed en krijg je een blakend gezonde baby. Genoeg redenen om je niet de hele tijd zorgen te maken.

En hoe belangrijk gezondheid ook is, ook ouders van een kind met een aandoening kunnen genieten en houden zielsveel van hun kind. Perfectie is natuurlijk nooit een voorwaarde voor liefde (en kleertjes ook niet. Al is het vaak reuzeleuk om ze te krijgen of aan te schaffen).