klaaguurtje...sorry dames

Ik zal vantevoren alvast zeggen dat dit niet bepaald een upbeat positieve blog gaat worden... Er zit me al een paar dagen wat behoorlijk dwars, en hoe ik ook probeer, ik blijf er als een berg tegenop zien....Dus misschien dat het helpt als ik het van me afschrijf hier, en wat positieve berichten of misschien tips krijg van jullie hoe ik dit het beste kan aanpakken?

Ik zal proberen het kort te houden haha...

Ok, Met mijn eerste zoon was de bevalling spannend maar snel, maar de kraamweek was een eersteklas hel. Hij had een luchtwegeninfectie en was met 36 weken geboren dus moest een week de couveuse in aan de antibiotica met alle toeters en bellen van dien... Langer dan een voeding en een verschoning vasthouden mocht niet. Helemaal niet hoe je je kraamweek inbeeldt helaas...

Ik heb ook erg lang met pijn ervan rondgelopen... En helaas speelt dit ook weer een grote rol nu de tweede bevalling erg dichtbij komt. Ik kan er niet naar uitkijken omdat ik zo bang ben dat het weer zo gaat verlopen! Ik was gister bijvoorbeeld de vluchttas aan het klaarmaken, en alle kleertjes die ik in de koffer wilde doen, deden me denken "oh zou hij het zelfs wel aan Mogen hebben? Wat als ie weer meteen de couveuse in moet...wat voor zin heeft het leuke kleertjes uit te zoeken, dalijk gaat het misschien weer helemaal mis".

Lekker negatief ja... maar goed. Ik probeer me er een beetje overheen te zetten, krijgen we 3 dagen geleden telefoon van mijn man zijn ex, de moeder van zijn 12 jarige dochter. Ze kan het kind nu niet meer aan want ze luistert van geen kant, en in December dumpt ze het bij ons want zij gaat met vakantie naar de vs. Bij familie.

Het kind is opstandig, luistert niet, en ik heb geen band met haar omdat haar moeder haar altijd tegen mij opgezet heeft, waardoor wat ik ook probeer, niet werkt. ALtijd als ze bij ons is, (ze woont op een ander eiland dus dat is altijd voor een vakantie dan, dus meerdere dagen achter elkaar), ben ik degene die met haar erop uit gaat. Ik ga naar de dierentuin met ze, speeltuinen afstreunen, wat ze maar wil. Nu mijn oudste een intresse in haar opgebouwd heeft, (hij is nu immers 2.5), doet ze extra lelijk tegen hem. Ze negeert hem, en het breekt mijn hart als ik zie hoe hard hij probeert om haar aandacht te kunnen krijgen.

Ze wilde de laatste keer niet eens bij ons komen langer dan 2 minuten want ze wilde bij haar neef blijven. Wil niets met haar vader te maken hebben tenzij hij haar geld en kleren enz geeft. Dat is ook de enige reden dat ze contact zoekt. Verder houdt ze geheimen en liegt ze en is gewoon puur opstandigheid. Nu had ik de hoop dat ze dit keer dan ook niet bij ons wilde blijven, maar met een nieuwe baby wil ze er weer wel bij zijn.

Ik wilde dit keer van mijn kraamtijd kunnen genieten, de borstvoeding helemaal in prive onder de knie kunnen krijgen, ons zoontje erbij betrekken zodat hij ook kan genieten van de nieuwe aankomst. Maar nu moet ik dus ook nog een rebelerende puber en alle stress van dien erbij nemen... Ik kijk er zo enorm tegenop dat ik er gewoon helemaal down van ben.

Heb het met mijn man besproken maar hij zegt dat hij al tegen de moeder gezegd heeft dat het "moeilijk" (uh meer onmogelijk!) is voor ons om haar dan op te vangen, maar de moeder heeft er geen oor naar. Ze dumpt haar bij ons en wij zoeken het maar uit...

Dit is trouwens de tweede keer sinds ik zwanger ben dat die ex probeert om ons leven extra moeilijk te maken door de dochter te gebruiken... In September zou ze zogenaamd geen maand vrij kunnen krijgen om met het kind naar Colombia te gaan voor een medische checkup van haar rug, terwijl ze dat echt wel krijgen kon (ze werkt voor de overheid, en dat heb ik ook gedaan dus ik ken de regels ook). Dus zou mijn man dan zogenaamd ook 2 weken weg moeten terwijl ik dan zwanger achter zou blijven met een peuter van 2, alleen want heb hier geen hulp... Dan op het laatste moment hoeft het ineens niet meer.

Ik weet even niet meer wat ik hiermee aan moet... Ik heb geen energie of zin in stress terwijl dit zo'n blije gelegenheid zou moeten zijn...