Kindje zonder naam

Het is alweer 7 jaar geleden. 7 jaar geleden dat wij ons eerste kindje samen verloren na 18 weken zwangerschap. De laatste tijd moet ik er gek genoeg vaker aan denken. Dat ik achteraf dingen toch anders had willen doen. Daar kan ik nu niks meer mee, maar het geeft wel stof tot nadenken. 7 jaar geleden vlak nadat mijn man en ik gingen samenwonen met mijn dochter, kwamen we erachter dat we een kindje van ons samen verwachtten. Dolgelukkig waren we, maar toch hielden we het stil tot de 12 weken echo. Bij de 12 weken echo zag de echoscopiste al dat het niet helemaal goed was met ons kindje. Ons kindje hield vocht vast in zijn lijfje en had een verdikte nekplooi. Wij werden doorgestuurd naar het AMC. De medische molen in, echo's, doktoren, klinisch geneticus en onderzoeken. Zo kwamen ze erachter dat ons kindje een hartafwijking had. Zo groot, dat als we de zwangerschap al door zouden komen het vlak na geboorte al geopereerd zou moeten worden. Inmiddels tikte de weken verder, en wisten wij nog steeds niet wat we moesten verwachten of dat we een keuze moesten gaan maken. Ik probeerde afleiding te zoeken in mijn werk en deed leuke dingen met mijn dochter. Het werd kerst, oud en nieuw maar genieten konden wij niet. Die donderwolk van onzekerheid en onmacht hing boven ons hoofd. Na de feestdagen hadden we weer een afspraak, er werd niks uit het bloedonderzoek gevonden. We zouden nog kunnen kiezen voor een vruchtwaterpunctie met alle risico's van dien. Dat durfde we niet aan, en dat begreep de arts gelukkig ook. We kregen de opdracht om over 3 dagen terug te komen en dan een plan te gaan maken. Thuis bespraken we de opties, gaan we door? Breken we de zwangerschap af? Gesprekken die je helemaal niet wilt voeren, en keuzes die je niet wilt maken. Wat wat als? Na 3 dagen werden wij weer verwacht in het AMC, het voelde anders die dag. Ik voelde een soort kalmte over me heen. De stress van afgelopen weken voelde ik even niet, ik voelde me kalm en rustig. Het echo apparaat werd op mijn buik gezet en daar zagen de arts en verloskundige vrijwel meteen dat er geen hartslag was. En ik voelde dat het goed was. Het was goed zo, ik mocht loslaten en hoefde geen keuze meer te maken. Het kindje had de keuze al voor ons gemaakt. Na 18 weken en 4 dagen heeft ons kindje besloten op te geven. Daarna kwam de booschap; "u moet bevallen". Want na 16 weken moet je via de natuurlijke weg bevallen van je kindje. Deze boodschap kwam hard aan, maar het moest wel gebeuren. En dan de vraag wat willen jullie met het kindje? Gaan we het een naam geven? Begraven of afstaan aan de wetenschap? Weer veel stof om te bespreken. Ik wilde dat helemaal niet! Ik wilde het zo snel mogelijk uit mij hebben, en afsluiten. Deze rollercoaster had lang genoeg geduurd. Ik wilde het geen naam geven en niet begraven. Afstaan aan de wetenschap wilde ik, want dat voelde als verpleegkundige een beetje als mijn taak. Bijdragen aan de wetenschap en anderen hiervoor kunnen behoeden. 2 dagen later werden wij smorgens verwacht in het AMC. Op een hele mooie kamer met een hele lieve verpleegkundige en verloskundige. De verpleegkundige zorgde voor prachtige foto's en een boekje. De verloskundige zorgde voor de weeënopwekkers en de geboorte van ons kindje. Vrij snel na het infuus met weeënopwekkers kwamen de weeën al op gang en na anderhalf uur voelde ik al persdrang. Daar werd ons zoontje geboren, prachtig in zijn vruchtzak. Wat volgens de verloskundige heel bijzonder is. Hij was helemaal af, 10 vinger, 10 teentjes, armpjes, beentjes en een iniminie lijfje. Zolang als wij wilden mochten wij hem vasthouden en bekijken. En daarna werd hij meegenomen, voor onderzoek en wetenschap. Wij kregen een prachtig boekje met foto's mee. En af en toe kijk ik hier nog in. Weken later kregen we bericht van de klinisch geneticus dat er gelukkig niks geks werd gevonden. Het was gewoon pure "pech". Om terug te komen op het begin van deze blog. Had ik hem achteraf toch graag een naam willen geven, bestaansrecht. Want nu voelt het soms alsof het nooit is gebeurd, want hij is er niet en heeft ook geen naam. Voor mij was dit toendertijd mijn copings techniek, zo snel mogelijk er van "af zijn." Gekukkig kan ik nu 7 jaar later ook zeggen dat we dolgelukkig zijn met 3 gezonde kinderen. We hebben na deze ervaring nog 2 gezonde jongens mogen krijgen. En dat is goed zo♡