Kindje met een megablaas vervolg 2

Eindelijk was de dag daar, zaterdag 16 juni 2018,. Onze wekker ging om 05.00 uur want we moesten ons om 07.00 uur melden op de afdeling verloskunde in de VU. Mijn schoonouders kwamen op onze oudste zoon Sep passen. Het is zo'n raar gevoel...je gaat de deur uit wetende dat als je weer thuis komt je niet meer zwanger bent maar ook geen gezond kindje mee naar huis neemt. Ontzettend misselijk stapten wij de auto in en om 07.00 uur konden wij ons aanmelden op de afdeling. Ik was heel erg bang voor onaardige mensen, voor onbegrip en een oordeel. 

Kleine uitleg hierbij; jaren geleden heb ik een zwangerschap af laten breken in het AMC omdat het kindje een erfelijke aandoening had die mijn toenmalige partner ook had. Ik had nooit echo foto's gezien van dat kindje en 3 maanden na het afbreken van de zwangerschap wilde ik de foto's graag zien. We liepen naar de poli in het AMC, volle wachtkamer....ik vraag aan de dame achter de balie of ik mijn echo foto's mag zien. 'ja hoor! Ik kijk even of ze nog op het echo apparaat staan!' 'nou' zeg ik, 'dat denk ik niet want de foto's zijn 3 maanden geleden gemaakt, maar ik weet dat ze in mijn dossier zitten. 'Ok ik ga even kijken!'  Ik zie haar terug lopen en terwijl ze loopt zie ik dat ze mijn dossier openklapt. Ik ga er vanuit dat ze alleen het wordt apla (operatieve zwangerschaps afbreking)  ziet staan zonder reden, want ze klapt het dossier weer dicht, komt bij de balie staan, wil mij de foto's geven en op het moment dat ik ze aan wil pakken trekt ze haar hand terug en zegt in een volle wachtkamer tegen mij: 'Zo! eerst je kind weg laten halen en nu leuk foto's komen kijken?!?' Als ik dit nog wel eens vertel aan mensen kan ik wel weer huilen. Ik ben zo gekwetsts door die opmerking, ik heb geen reactie gegeven en heb de foto's uit haar hand gegrist.

Door die gebeurtenis ben ik altijd angstig geweest voor mensen met een oordeel, zo nu ook, want wij hebben zelf de beslissing genomen om ons kindje geboren te laten worden. Maar het tegendeel was waar, we hadden een enorm begripvolle en empathische verpleegkundige die ons die dag ging begeleiden. We kwamen onze kamer binnen en alle leuke dingen waren weg gehaald, het wiegje was weg, het badje afgesloten...heel confronterend. De gynaecoloog kwam bij ons en vertelde dat onze zoon hopelijk vanavond geboren zou worden, maar het kon ook dagen duren. Wat?? Dagen?!? daar had ik echt geen rekening mee gehouden. ook moesten we rekening houden met het feit dat in 90% van de gevallen bij een dergelijke geboorte de placenta niet vanzelf loslaat en dat dat nog op de operatiekamer moest gebeuren. 

Nou het was allemaal al heel verdrietig maar dit hielp ook voor geen meter..... Goed, eerst maar starten met de medicatie. Zo'n raar en verdrietig gevoel.... het kindje in mijn buik groeit nietsvermoedend en zal binnen afzienbare tijd geboren worden en overlijden. De eerste uren voelde ik nog weinig, maar heel snel werd dat anders. De bevalling van mijn oudste zoon duurde 24 uur en was heftig, nou deze bevalling deed daar niet voor onder!!! wat een drama zeg!! De verpleegkundige gaf aan dat ik iets moest kiezen! Of prikken met pijnstilling of een ruggeprik. Ik vroeg om paracetamol....Ze zei 'lieverd....het is allemaal al verdrietig genoeg, doe jezelf dit nou niet aan!! Je gaat nu kiezen!' want ja, laten we eerlijk zijn, voor het kindje maakt het niet meer uit wat voor medicatie erin gaat. Ik koos voor prikken, ik kwam in een soort roes en kon me daardoor redelijk goed ontspannen. Dat helpt natuurlijk bij een bevalling dus om een uur of 16.00 had ik het gevoel dat hij geboren zou worden. Dood en dood eng vond ik het.... Mijn man (mijn aller grootse steun) haalde snel de verpleegkundige en zij zei inderdaad meteen; 'ja, jullie zoon gaat geboren worden' Een paar keer persen en hij was er. Ik durfde niet te kijken, mijn man stond heel liefdevol bij hem om de navelstreng door te knippen. Hij heeft nog een paar ademteugen genomen en stierf vrijwel meteen na geboorte. Ik gaf het aan aan de verpleegkundige dat ik angstig was om te kijken. 'zal ik hem beschrijven?' dat vond ik een goed idee. Het enige wat ze zei was; 'meid, hij is prachtig! wat een mooi mannetje, maar schrik niet, hij heeft een hele dikke buik' Toen ik dat hoorde 'hij is prachtig' wilde ik hem zien. Ik kreeg hem in mijn armen en heb hem de eerste 2 uur niet meer los gelaten. Wat een verdriet maar wat voelde wij ook een trots!!!! Onze prachtige zoon!! Dus door de honderden tranen heen kwam er ook af en toe een glimlach.... Een klein voordeel was ook dat de placenta vanzelf losliet en ik du ook niet naar OK hoefde. 

Stichting Still kwam foto's maken en hadden ons geadviseerd om te kiezen voor wateropbaring. Ik vond dat zelf in beginsel een eng idee, maar uiteindelijk was het zo mooi. Jur werd in een mooie glazen kom met water gelegd en daardoor bleef zijn huidje heel erg mooi. We konden hem ook uit de bak pakken wanneer we dat wilde. Stichting Still kwam om een uur of 20.00 foto's maken. Eerst was ze op de voorgrond om gericht foto's te maken, maar daarna verdween ze naar de achtergrond en heeft nog heel erg veel niet geposeerde foto's gemaakt. Wat een prachtige stichting....zo waardevol! Ik zou het iedereen die een kindje verliest tijdens of na de zwangerschap aanraden omdat dat het enige tastbare is wat zij nog hebben. We kregen er ook een heel mooi blauw gehaakt kleedje bij met een gehaakt hartje. Vele foto's zijn gemaakt met Jur op dat kleedje en dat hebben wij nu thuis naast zijn kleine urn liggen.

Toen kwam op een gegeven moment toch de tijd dat we weer naar huis gingen. We kregen van de VU alle tijd, mochten zelf bepalen wanneer we naar huis wilden. om 01.00 uur hebben we afscheid genomen van ons kleine ventje. Hij bleef in de VU omdat ze obductie gingen doen; kijken wat nou de oorzaak was van zijn megablaas en ook belangrijk voor de toekomst; of het erfelijk is. Met de tranen over mijn wangen heb ik de verpleegkundige bijna gesmeekt om goed voor hem te zorgen, ze zouden toch wel liefdevol met hem omgaan....? Ondanks dat hij zo klein is? Ze kon me geruststellen.. We hebben Jur zelf in zijn kleine kistje gelegd. En daar gingen we, de afdeling verloskunde af. Zonder zwangere buik, zonder gevulde maxi cosi. Het gevoel wat ik nog zo goed terug kan halen is het gevoel dat we over straat liepen en dat de weinige mensen die er liepen niet konden zien dat wij net ouders geworden waren. Wij waren gewoon een stel dat daar liep. Ik wilde het wel over straat schreeuwen! Dat wij misschien geen maxi cosi bij ons hadden maar dat wij wel vandaag een zoon gekregen hadden!! Dat heb ik natuurlijk niet gedaan. Stilletjes huilend liepen wij naar de auto, zonder onze zoon.....