Deel 1
Val van de trap...
In mijn vorige post schreef ik kort over mijzelf (over doofheid en taal).
In deze post ga ik schrijven over mijn 1e zwangerschap.
In 2016, ik merkte dat mijn menstruatie uitbleef en ging de cyclus tellen en ik bleek overtijd te zijn. Zou ik zwanger zijn? Een kindje is heel welkom! We hebben wel een kinderwens maar lieten ons verrassen wanneer. Ik vertelde mijn partner dat ik overtijd ben en we kochten een Clearblue test, ik mocht op het staafje plassen en dan samen wachten op de uitslag. Op het schermpje verscheen 'zwanger 2-3 weken'.
He? Wat? Wow? Ik ben echt zwanger, we krijgen ons eerste kindje! Heel spannend vonden we het!
Zwangerschap verliep goed op een paar kwaaltjes na. Ik werkte toen pas 2 maandjes bij een klein bedrijfje met op 1 hand te tellen werknemers. Mijn toenmalige baas was er niet blij mee maar ja so what! Gelukkig had ik wel lieve collega's.
Met 20-weken echo in het ziekenhuis was het te zien dat wij een jongen krijgen, wij zijn dolblij! De baby lag mooi op schema. Mijn buik groeide goed en werd wel steeds groter. Ik had veel vruchtwater in mijn buik waardoor ons baby hele tijd van ligging kon veranderen en verloskundige wou graag dat ik een suikertest deed. Boh wat was dat voor een smerig drankje bahbah! Gelukkig was de suikertest goed en had gewoon teveel vruchtwater.
1 dag voor mijn 30e verjaardag, zou ik alvast de verjaardag samen met mijn familie gaan vieren. Ik was 25 weken zwanger. Een paar uurtjes voor het feest viel ik ineens van de trap af, ik weet tot heden nog steeds niet hoe dat is gebeurd. Op een of ander manier heb ik tijdens de val kunnen voorkomen dat ik op mijn buik zou terecht komen en dus met de rug van de traptredes naar beneden gedonderd. Geschrokken en vol met pijn lag ik beneden in de hal... shit... Mijn partner was werken en ik was alleen thuis. Ik videobelde mijn ouders en zei dat ze snel langs moest komen. Ik voelde mijn baby ook niet bewegen in mijn buik... Mijn ouders kwamen snel langs en zijn geschrokken, mama belde snel haar zwager (huisarts) op of hij meteen kon komen. Mijn rug werd langzaam bont en blauw. Mijn oom belde mijn verloskundige op, oh nee de antwoord apparaat met een telefoonnummer van vervangende verloskundige. Hij belde de vervangende verloskundige op en we mochten gelukkig meteen langskomen. Papa belde ondertussen familie en vrienden om te melden dat het feest niet doorgaat en dat ik van de trap was gevallen. Mijn oom bracht mij en mijn mama naar de verloskundige. Zij stond al klaar naast het bed met de echoapparaat in haar hand. Nou hop op het bed gaan liggen, de baby bewoog gelukkig goed en alles was in orde. Waarschijnlijk door de schrik voelde ik even niks meer.
Eenmaal thuis zagen we dat mijn hele onderrug "mooi" blauw was geworden en liggen deed toch zeer. Om deze reden heb ik me ziek gemeld op werk (het was geen kantoorbaan). Na een ruim maand moest ik bij de bedrijfsarts komen, (31 weken zwanger) ik vond het wel erg spannend want ik ben eerder nog nooit bij een bedrijfsarts geweest en hoorde vaak negatieve verhalen over. Maar wat een super aardige man was het! Hij zag 'n foto van mijn blauwe rug en vroeg hoe met me ging en of ik last had van harde buiken. Ik zei; mijn rug doet wel nog redelijk pijn en heb niet elke dag last van harde buik. Hij raadde me aan om tot de dag van de zwangerschapsverlof thuis te blijven. Wow dat had ik dus niet verwacht. En wederom mijn baas was hier ook niet blij mee... Ik kreeg geen een berichtje van hem.
Ik besloot op vrijdag 16 december even mijn collega's te bezoeken met wat lekkernijen. Toenmalige baas wist dat ik kwam en hij was er dus niet. Het was een gezellig 'pauze' veel gekletst en gelachen.
Zaterdag 17 december (33 weken zwanger) werd ik 's morgens wakker met pijn in mijn rechter zij. Vreemd, geen idee wat deze pijn is, ik keek nog even aan. Een paar uur later werd het niet minder ook niet na een warme douche. Ik appte mijn vk ff, zij appte terug; neem een warme bad en verder rustig aan doen.
Ik ging even in bad, pff het hielp niet. Ik ging zelfs nog even bij mijn ouders op bezoek in hoop dat de afleiding zou helpen. Niet dus. 's Avonds lag ik weer in bed, door de pijn kon ik niet slapen, paar uurtjes later leek het erger te worden. Ik vroeg aan mijn partner om even vk te bellen. Tegen 00.00 uur kwam de vk langs en ging mij controleren, zij ging zelfs voelen of ik al ontsluiting heb (dat was ook niet echt prettig pff). Ze gaf me een paracetamolletje en belde met moeder en kind centrum in het ziekenhuis. Nou... ze stuurde ons naar het ziekenhuis toe...
In mijn volgende post lees je het vervolg...