Jullie baby lijkt in spaarstand te gaan, paniek! | deel 2.

Vervolg op deel 1. 

Vanaf het moment dat ik thuis was, had ik volgens de verloskundige/gynaecoloog 1 taak. Drinken, drinken en drinken. Als ik genoeg zou drinken en vocht tot me zou nemen, zou het de kans op een opname verkleinen. Heel fijn want als je je zo naar voelt, wil je niet ook nog in een andere omgeving zijn (tenminste ik niet...).

Ik kreeg medicatie (emasafene) om wat meer rust te krijgen. Dit leek een dag of 2 even goed te gaan... Helaas gebeurde snel het tegenovergestelde. Ik was weer net zo veel aan het spugen, kreeg amper voeding binnen en ik voelde me van de medicatie een totaal ander mens (niet positief ;)). 

Verloskundige heeft overleg gehad met de gynaecoloog en een zwaarder medicijn (primperan) voorgeschreven. Hier voelde ik me nog slechter door. Een paar dagen geprobeerd en toen in overleg gestopt met medicatie. 

Ik bleef liever spugen - ziek zonder medicatie dan spugen-ziek zijn en ook nog last van hele nare bijwerkingen hebben.

Mijn dagen waren saai en eenzaam... ik was veel bij mijn moeder (die thuis werkte i.v.m. corona). Bezoek ontvangen was niet te doen. TV kijken en lezen was geen optie. Het enige doel wat ik had was de dag goed doorkomen en zorgen dat ik snel die 12-13 weken zou aantikken. 

Bij de 13 weken zwangerschap had ik een echo bij de verloskundige. Alles met de kleine spruit was goed maar bij mij was er geen verbetering. Ik weet het nog goed: de verloskundige zei dat het ook bij 15-16 weken zou kunnen omslaan. 

Oké, nieuw perspectief; wellicht gaat het toch nog omdraaien, nog 2-3 weken doorbijten! We hadden een nieuwe afspraak gepland bij 16 weken zwangerschap. De avond voor de afspraak belde de verloskundige met een corona check. Op dat moment zat ik net aan tafel met poging 30 om iets te eten. Toen ik de verloskundige sprak en ze vroeg hoe het ging, barste ik in huilen uit. Het gaat gewoon kut en ik weet het niet meer. Ze was ontzettend lief en zei dat ze heel erg haar best ging doen, om met de echo (dag erop) te gaan kijken of we een zoontje of dochtertje zouden krijgen. Zodat we weer iets hadden om hopelijk van te genieten..........

Met dat gevoel ben ik vroeg m'n bed ingedoken en de volgende dag naar de echo gegaan. Omdat auto rijden en in een auto zitten geen succes was qua misselijkheid, heeft mijn moeder me gebracht. Partners mochten op dat moment niet mee naar echo afspraken i.v.m. corona. 

Toen ik binnen kwam, zei ze meteen ga maar snel liggen en dan gaan we eens kijken... We hadden afgesproken dat ik niet zou kijken, zij het zou opschrijven en in een envelop zou doen zodat ik het samen met mijn partner kon bekijken thuis. Voor mijn gevoel duurde het heel lang, ineens zei dat ik weer mee mocht kijken want ze had het gezien. Yes, het was gelukt! 

Ik ben naar huis gegaan en gaan wachten op het moment dat mijn partner thuis zou komen. Hij kwam thuis maar was niet lekker. Was ook niet om te genieten. Op dat moment besloten dat hij eerst maar even ging slapen want ik wilde het moment niet laten verpesten... Hij is gaan slapen boven en ik heb onder gewacht tot hij zover was... Hij kwam uiteindelijk een stuk gezelliger naar onder. Had goed geslapen en voelde zich een stuk beter. YES! We gaan de envelop open maken...

In de envelop zaten een paar echo's en op de echo's stond met pijltjes geschreven.......

MEISJE! We kregen een dochter..... super super super leuk! Ondanks dat ik mezelf echt een jongens mama vond, waren we snel aan het idee gewend.... een dochtertje, de vrouwen komen in meerderheid..........

Helaas, op dat moment 16 weken zwanger en nog geen verbetering........ maar, we bleven positief! Wellicht komt er nog een omslagpunt....

Een collega van mijn partner had zelf ook een HG zwangerschap gehad. Ik heb ontzettend veel bruikbare tips van haar gekregen. Zij tipte me bijvoorbeeld op Aquarius. In dat drankje zitten veel mineralen waardoor je hopelijk weer uitdroging kunt voorkomen. Ook tipte ze me op perenijsjes... heel gek maar die kon ik goed eten zonder weer te hoeven spugen. Zo bleef het een giga grote zoektocht, iedere dag opnieuw naar wat goed ging en wat niet...

Ik ben op die manier door kunnen hobbelen tot week 25. Ik was bij de verloskundige en gaf aan dat ik het toch wel vreemd vond dat ik nog geen buikje had... dat ik nog steeds niets was aangekomen en ondanks mijn nuchterheid, nu toch wel wat beter naar ons dochtertje wilde kijken. Zo gezegd, zo gedaan, we hebben toen een groei echo ingepland. Hierop was te zien dat ze wat aan de kleine kant was en de verhoudingen een beetje scheef waren. Het advies was om over 2 weken weer een groei echo te doen en te kijken of er wat veranderd was...

In week 27 was er weer een groei echo. Tijdens die meting was mevrouw niet gegroeid en zat ze onder de P10. Op dat moment was het een volgende stap om over te gaan naar de gynaecoloog. Ze belde de gynaecoloog waar ik bij zat en vertelde een heel ander verhaal als dat ze mij vertelde, termen als spaarstand- Maastricht- zorgelijk kwamen voorbij. Naar mij werd ondertussen lief gekeken en geseind dat het allemaal wel mee viel... de volgende dag konden we ons al melden in het ziekenhuis. 

De ochtend van de afspraak belde de assistente van de verloskundige of we niet wat eerder konden komen, wij vroegen ons af waarom? Is er iets aan de hand? Toen ik eindelijk bij de gynaecoloog was, hebben ze heel uitgebreid met 2 man een groeiecho gemaakt en allerlei onderzoeken gedaan (doppler onderzoek - bloed onderzoek - urine kweek - CTG). 

De zorg bij ons meisje was de achterstand in groei gecombineerd met gekke verhoudingen. Haar buikje liep behoorlijk veel achter (5 weken), het hoofdje een week of 4, de benen daarin tegen liepen redelijk op schema. Deze ''scheve'' verhoudingen konden duiden op het feit dat de baby in spaarstand ging. Dit kon meerdere oorzaken hebben maar zou niet liggen aan de HG zwangerschap. Wat op dat moment, at ik nog steeds amper en was ik nog steeds niets aangekomen. Op dat moment bleef het gewicht stabiel (ik viel niet meer af zoals tijdens die eerste weken) maar kwam ook niet aan. 

Er werd ons verteld dat er iedere week een controle zou plaats vinden, wij heel alert moesten zijn op de levendigheid van ons meisje en er overleg zou plaats vinden met Maastricht. We kregen een gynaecoloog die gespecialiseerd was op dit gebied. 

De rest van de weken zagen er veel het zelfde uit, rusten, thuis zijn, amper kunnen eten, erg misselijk, spugen en veel in het ziekenhuis.........

Wordt vervolgd...