Jongen of meisje maakt niet uit, als ons kindje maar gezond is ...

Na het bekendmaken van mijn zwangerschap vliegen de weken voorbij. Mijn buik begint al lekker te groeien, dus mensen kunnen nu ook zien dat ik in verwachting ben. Heerlijk vind ik het, al die lieve reacties. Rond 18 weken voel ik de baby voor het eerst, wat een superfijn gevoel! Doordat ik de baby nu voel maak ik me ook al wat minder zorgen. Op 22 april hebben we weer een controle bij de verloskundige. Deze is weer goed, het hartje klopt mooi dus we kunnen met een gerust hart vertrekken. Onze dochter moet op 28 april naar het ziekenhuis voor buisjes, ze kampt steeds met oorontsteking en de KNO-arts vindt het verstandig om haar buisjes te geven in de hoop dat dat zal helpen. Op de dag van de operatie zitten mijn man en ik samen naast haar bed. Ze vindt het erg spannend, net als wij. Mijn man gaat met haar mee naar de operatiekamer, ik ben zo emotioneel door alle hormonen dat ik het even niet aandurf, haha. Gelukkig gaat de operatie goed en nadat onze dochter een ijsje heeft gegeten mag ze weer met ons mee naar huis. We hebben geregeld dat mijn ouders de dag erna op haar passen, zodat mijn man en ik samen naar de 20-weken echo kunnen gaan. Zenuwachtig loop ik die woensdag het echocentrum binnen. Voor veel mensen is zo'n 20-weken echo alleen maar leuk en willen ze vooral weten of ze een zoon of dochter verwachten, maar ik hoop toch vooral dat alles goed is met onze baby. Het geslacht maakt mij echt niets uit, als de baby maar gezond is. Ik ga op het bed liggen, de echoscopiste spuit wat gel op mijn buik en begint met de echo. Deze gaat ontzettend vlot en we durven bijna opgelucht adem te halen, tot de echoscopiste de echokop van mijn buik haalt en ons ernstig aankijkt. ‘Ik heb iets gezien wat ik met jullie moet bespreken.’

Het is dat ik lig, maar het voelt of de grond onder me vandaan zakt. Er is iets mis met onze baby. Dus toch. De echoscopiste legt uit en laat zien dat onze baby een omphalocèle heeft. Een omphalocèle ontstaat doordat de buikwand rond de navelstreng niet (goed) gesloten is en ingewanden daardoor buiten de buik groeien in plaats van in de buik. In het geval van onze baby blijken de darmen buiten de buik te liggen. Wel in de navelstreng, dus dat kan niet echt kwaad. Wel raadt de echoscopiste ons aan om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Dit omdat een omphalocèle in de meeste gevallen niet een op zichzelf staande afwijking is. We krijgen een doorverwijzing mee voor het Erasmus MC en ze adviseert ons nog met klem niet op Google te zoeken naar deze afwijking, waarna wij verslagen naar huis gaan. Huilend lichten we mijn ouders in en ik bel mijn broer en zussen om ze te vertellen wat we zojuist bij de 20-weken echo te horen hebben gekregen. Daarna gaan we naar onze schoonouders, die we eveneens inlichten. Iedereen zit, net als wij, vol vragen. Vragen waar wij op dat moment nog geen antwoorden op hebben.

De week erna krijgen we in het Erasmus MC een uitgebreide echo, een GUO. De baby wordt van top tot teen uiterst nauwkeurig gecheckt en we horen dat de omphalocèle de enige zichtbare afwijking is, wat kan betekenen dat de baby toch alleen de omphalocèle heeft en verder gezond is. We twijfelen ontzettend over de vruchtwaterpunctie, vooral door de kans op een miskraam. Ik heb tenslotte al twee keer een miskraam gehad en ik wil dit kindje echt niet kwijt! Een week na de GUO hebben we een gesprek met de klinisch geneticus. We vertellen haar dat we hoe dan ook dit kind willen krijgen, dat het niet uitmaakt als het gehandicapt is en dat we na de geboorte wel zien hoe ons kind er aan toe is. De klinisch geneticus hoort ons aan, vertelt ons dat er een kans is dat ons kind een afwijking heeft waar prima mee te leven valt, maar dat er eveneens een kans is dat ons kind zeer ernstig gehandicapt is en in het slechtste geval als een kasplantje zal leven. Ze vraagt ons om na te denken of we dat willen voor de baby, en of we dat willen voor het kind dat we al hebben. Mocht ons kind ernstig gehandicapt zijn heeft dat ook grote gevolgen voor onze dochter en ze vraagt ons of dat eerlijk is naar haar toe. Mijn man en ik besluiten even een luchtje te scheppen om even met elkaar te praten en te overleggen wat we willen. Uiteindelijk komen we tot de overeenstemming dat we willen weten wat ons te wachten stond en besluiten we de punctie te doen. We gaan terug het ziekenhuis in en melden ons weer bij de klinisch geneticus. Ze regelt direct een gynaecoloog die de punctie kan doen. Met pijn in mijn buik van de zenuwen neem ik plaats op het bed. De gynaecoloog is een hele lieve man, die geduldig uitlegt wat er precies gaat gebeuren. Mijn buik wordt ontsmet en de gynaecoloog pakt de naald voor de punctie. Op het scherm naast het bed kunnen we zien hoe de naald via de buikwand naar mijn baarmoeder gaat. Ik voel een soort drukkende pijn, alsof ik hele erge menstruatiekrampen heb. Er wordt wat vruchtwater opgezogen en dan is de punctie alweer voorbij. We worden naar een andere kamer gebracht, waar ik nog even rustig kan gaan liggen. Er zijn steeds hele lieve verpleegkundigen die komen vragen of ik me goed voel, gelukkig voel ik me prima. Na een half uur mogen we naar huis en volgt de langste week uit ons leven waarin we wachten op de uitslag.