Jij bent mooi zwanger zeg!

Het maakt niet uit of je een first time mom of net zoals ik een zwanger van je vierde. Er zijn van die zinnen die omstanders tegen je zeggen. Goedbedoeld uiteraard maar daardoor niet minder irritant.

Als eerste dat je ervan moet genieten. Als die kleine er is. Maar ook tijdens die laatste paar weken van de zwangerschap, als je die skippybal in je buik zat bent en de charme van slapeloze nachten, kortademigheid en brandend maagzuur niet meer weg kan relativeren. Ten tweede heb je ook nog de mooie oneliner dat je er zoveel voor terug krijgt. Yep, tot tweemaal toe hechtingen in mijn onderkantje, donkere kringen onder mijn ooit zo jeugdige ogen en inmiddels ook een paar grijze haren. En als je geluk hebt, behoor je tot die categorie moeders die ‘mooi zwanger’ zijn.

Nu weet ik niet precies wie er bedacht heeft wat het verschil is tussen ‘mooi zwanger’ en ‘lelijk zwanger’. Of waar het betrekking op heeft. De vorm van je buik? Je uiterlijk? Of misschien interpreteren we het wel positief terwijl de persoon in kwestie bedoelt ‘daar zit je maar mooi mee opgezadeld”. Als het om mijzelf gaat, voel ik me meestal in die laatste categorie. Ik kan stiekem een beetje jaloers worden op aanstaande moeders die door hun zwangerschap fietsen alsof het niks is. Fit zijn en stralen van geluk. Mij is die roze wolk niet gegeven. Voor mij is zwanger zijn afzien. En ook deze keer is het weer niet anders. Sterker nog: het is erger dan de keren ervoor vandaar dat ik al vrij vlot aan de gynaecoloog en het ziekenhuis werd overgedragen. Daar ben je namelijk in goede handen. Tenminste daar ga je vanuit.

In 2006 werd ontdekt dat ik twee genetische bloedziektes heb. Per toeval want tijdens een zwangerschap prik je nu eenmaal net iets vaker bloed dan anders. Destijds was het zo onbekend dat men voor de bevalling het zekere voor het onzekere nam. Mocht er iets fout dreigen te gaan, dan zou men meteen ingrijpen. Maar alles ging boven verwachting goed. Na 3 maanden moest ik nog even op controle langs de internist. Die had een tropenarts gesproken en mijn case voorgelegd.

Lang verhaal kort: als ik regelmatig mijn bloed laat prikken ter controle, kunnen we een vinger aan de pols houden. Bij de zwangerschap van mijn tweede dochter begon het circus weer van vooraf aan want het was een nieuw ziekenhuis. En toen haar zusje 8 jaar later in hetzelfde ziekenhuis geboren werd, ontdekte ik tot mijn verbazing dat de medische kennis nog steeds niet was toegenomen. Wel is mijn ziekte sinds 2015 opgenomen in de hielprik. Daardoor weet ik dat zij het ook heeft. Iets wat ik van haar zussen niet met zekerheid zeggen kan.

Nu met zwangerschap nummer 4 weet ik wat ik verwachten kan: extra controles langs het ziekenhuis zonder heel veel wijzer te worden. Maar het voordeel van je voerde zwangerschap is dat je assertiever bent. Als sinds ik van verloskundige werd overgeplaatst naar ziekenhuis, wilde ik weer terug. Ik mis het persoonlijk contact. Uiteindelijk weet het ziekenhuis 13 jaar na ontdekking nog even weinig als toen. Artsen beginnen dat zelf ook steeds meer toe te geven. De kennis om je te genezen is het hoogst als je man bent en wit. En laat ik dat beiden nu net even niet zijn. Vandaar dat ik de meerwaarde dan ook niet zie en uiteindelijk mijn zin kreeg. Groei echo’s moet ik in het ziekenhuis doen de routinecontroles mogen gewoon bij de verloskundige. Ik mag me dan wel niet mooi zwanger voelen maar ik heb dit mooi wel zelf geflikt!