8 jaar geleden
Je was welkom op deze wereld in mijn armen
Je had aankomende maandag op de wereld moeten komen, nu zal ik deze dag aan het werk zijn in plaats van jou mooie snoetje te bewonderen.
Ik zal geen blog schrijven aan ons verloren kindje. Want ik ben er nog niet uit of ik deze miskraam beschouw als "verlies van een kindje". Dat het een afgebroken zwangerschap is weten we zeker. Maar mijn gevoel is zelfs nu ruim na een halfjaar nog erg dubbel. Ik kom er ook nog altijd niet uit met mezelf.
Ik huil niet meer elke dag, maar ik voel wel nog elke dag de pijn. Het gemis van wat we nu hadden kunnen hebben. Het gemis is afgelopen weken intens geweest. Niet alleen stond ik mijn zwangerschapsverlof op de werkvloer, dit zal ook zijn op de geboorte dag van onze uk. Onze uk had nog geen armen en benen, ookal was onze zwangerschap wel 11 weken. Had je maar geen benen en zat je nog maar in mijn buik. Wij hadden niet minder van onze uk gehouden. Ik vraag me af of ik die bepaalde datums ooit nog als iets positiefs ga zien. 9 maart zagen we een kloppend hartje, maar 24 oktober hebben wij geen kindje samen. En laat dat nou net hetgeen zijn wat wij nu zou graag willen. Een liefdesbaby samen. Ik wil niet hier elke maand mijn verdriet op mamaplaats zetten.. Mijn onzekerheden of mijn verwachtingen. Het is wel iedere maand weer spannend. Al heb ik de afgelopen 2 maanden mijn menstruatie wel voelen aankomen.
En hoe graag wij ook een kindje willen, nooit zal mijn verdriet minder worden om het verlies van onze eerste uk. Een nieuwe uk zal het verzachten, dat zeer zeker.. Maar nooit zal de een de ander kunnen vervangen. Nu zal dit altijd ons eerste ukje zijn. Ons eerste ukje wie ik maandag had mogen ontmoeten, in de grote boze wereld. Wat had ik mijn ukje gaan beschermen zeg! Ik wilde mijn ukje al beschermen, maar daarin heb ik gefaald.
Mijn hart huilt nog elke dag.
Anoniem
Lieve schat! Onze eerste kindje werd ook een miskraam met 11 weken. Eerst een hartje en daarna spontaan afgelopen... Ik heb daarna 2 kindjes op de wereld mogen zetten. Dat maakte mijn verlies niet minder. Ik snap jou volkomen. Ook mijn hart huilt nog iedere dag om onze eerste uk. En omdat het vandaag mijn verjaardag is raakt jouw verhaal mij misschien nog wel meer. Praat erover. Geef je verdriet een plekje. Schrijf een brief aan je ukkie, je hebt niks fout gedaan!het is niet jouw fout, de wereld is gewoon heel erg hard. Als ik alle andere reacties lees van alle meiden die hun ukkies hebben verloren. Alle liefde die wij niet hebben kunnen geven... Als het je oplucht dat je iedere maand je leed post, schrijf ons dan! Ik hoop, met heel veel liefde, dat jullie kindje komt! Misschien duurt het nog lang, ik hoop dat je morgen op zo een stikkie pies en dat het raak is, misschien duurt het kort. Raak de moed niet kwijt lieve schat! En als je ons nodig hebt voor steun of een schouder om op te huilen we zijn er voor je.
Anoniem
Die vraagtekens waren een verdrietige emoticon maar dat gaat hier blijkbaar niet.
Anoniem
???? ja dat snap ik!! En je hoeft je ook niet groot te houden. Het is helemaal oke dat je je verdrietig voelt! een hele dikke digi-knuffel!
pluisje2410
Dat is echt heel mooi! Dan zal zij extra veel liefde in zich hebben als zij haar broertje/zusje onbewust mee draagt. Ik hoopte het ook op de natuurlijke manier te doen, maar dit liep uit op een helse "bevalling" ook met curretage erachter aan. Wij zijn afgelopen vrijdag uit eten geweest, ik geloof niet dat ik morgen echt kan funtioneren. Ik ga ook met een bezwaard hart aan het werk. Bedankt voor je lieve berichtje xx