"je maakt nu toch geen grapje"?

Ik voelde me heel klein worden. Gingen we weer.

"ja",  zegt manlief," weet je wel hoe overweldigend dit soort onderzoeken kunnen zijn?? Je wilt dat ik me in mijn ballen laat prikken/snijden en ik zou het zo graag voor je willen doen als ik het aandurfde maar ik heb me ook verdiept in de risico's. Weet je bijvoorbeeld dat als het mis gaat ik mijn hele leven testosteron-tabletten zou moeten slikken?? Dan nog maar te zwijgen wat het mentaal met me zou kunnen gaan doen. Ik kan het echt niet. Ik durf het risico niet te nemen". Ik bleef stil.

Ook ik had me ingelezen over Tese (hierbij word er een sneetje in de balzak gemaakt en wordt er weefsel weggenomen om te kijken of er levensvatbare cellen aanwezig zijn) en Pesa (Hierbij wordt er met een naald in de bal geprikt en wordt er vloeistof uit de bal gezogen). Toen ik alles las wist ik dat het lastig zou gaan worden met mijn man. Niet omdat de wil er niet was, die was er echt wel maar gewoon omdat het lichamelijk en mentaal gewoon niet zou kunnen. 

Mijn antwoord verbaasde mijzelf ook, "dan laten we het erbij. Ik heb er veel voor over om samen een gezin te mogen stichten met jou maar het gaat niet ten koste van alles hoor. Ik houd zoveel van je". 

Het bleef even stil. Hij pakte mijn handen beet en ik zette me schrap voor wat komen ging maar wat ik toen te horen kreeg..... rillingen trokken door mijn lijf. 

"WE MOETEN MAAR OP ZOEK NAAR EEN DONOR!!"

Ik keek mijn man aan.... en ik dacht bij mezelf, "WIE BEN JIJ..... EN WAT HEB JE MET MIJN MAN GEDAAN". 

Ik wist niet wat ik hoorde..... mijn brein schoot direct in de overdrive. Bij mijn man moet ik namelijk het ijzer smeden wanneer het gloeiend heet is. 

Ik was al weer drie stappen verder in mijn hoofd. Het is ook maar goed dat hij daar niet in kan kijken. 

"KON HET DAN TOCH NOG??"