Ja eindelijk zwanger! Maar wat een hel

Toen was ik 3 weken zwanger, van week 3 tot 6 had ik weinig last en was ik vooral gelukkig. Toen kwam week 6 en ik was misselijk en gooide al mijn eten eruit. Daarbij zit ik thuis in de ziekte wet vanwege syndroom van tietze. Dus ik kon alleen maar misselijk en naar zijn en had geen afleiding maar ik dacht gelukkig duurt dit maar tot 12 weken.

De eerste echo was goed een kloppend hartje❤️

En zoals ik tegen me vriend zei het is er maar 1 , ik vind dit jammer 🤣 mijn vriend was erg blij 😀

Toen kwam week 12 en jammer genoeg bleef ik mij beroerd voelen wel hadden we ook de volgende echo en ook die was goed , ons frummeltje bewoog al goed. Ook hadden we besloten on de NIPT test te doen. Deze kwam gelukkig goed terug!

In week 14 konden wij het niet laten en deden wij een geslachts echo. En het is een meisje 👧 wat we allebei heeeeel graag wilden. 

Daarna begon ik mij lichamelijk steeds slechter te voelen en nog steeds gooide ik al mijn eten eruit 🤢 Dus er bleef weinig energie over en ik zat nog steeds thuis ( waar ik niet zo goed in ben). Wel was ik bezig met mijn studie paravatinair dierenartsassistent. Bij de bedrijfsarts bleek ik door mijn heupdysplasie al bekkeninstabiliteit te hebben ☹️

De 20 weken echo was gelukkig helemaal goed en ons meisje was weer druk aan het bewegen , echt mooie echo’s hebben we nooit gehad want ze kon niet stilliggen 🤪

Toen kwamen we bij de 25 weken en kreeg ik bovenop alles ook slaap tekort want ik kon niet Slapen. Wat maakte dat ik me toen al depressief voelde en dit alleen maar erger werd . De citolapram werd verhoogd en dit deed wel iets maar niet genoeg eigenlijk. Ik  modderde zo door tot week 32 en toen ging het niet meer de verloskundige leefde mee en zei dat ze in iedergeval met 39 weken me in gingen leiden. Vanaf week 33 ging ik 2 /3 x per week naar het ziekenhuis om daar met behulp van medicatie te slapen ze noemen het sederen, de andere nachten kreeg ik voor thuis ook een inslaper dit hielp voor 2-3 uurtjes en daarna zat ik net zo.

Inmiddels had ik mijn hele zwangerschap eigenlijk al wel pech en ik voelde het ook echt als een hel. En toen met 38weken 5 dagen werd Ik opgenomen om voor de laatste keer gesedeerd te worden voor de inleiding. Ook is er inmiddels Corona in het land waardoor mijn partner nog bijna niet bij me mocht slapen die nacht...

Hoe het verder gaat vertel ik in mijn volgende blog het inleiden en de bevalling