IUI of IVF?

Hey lieve lezers,

Even een korte recap: ik had besloten dat we meteen IVF zouden doen maar mijn man (die natuurlijk mee moest beslissen) vond IUI een beter idee. Dat had ik eerlijk gezegd helemaal niet verwacht. We waren (in mijn ogen) al zo lang aan het proberen en werden er beide niet jonger op. Begreep hij dan niet hoe graag ik een kind wilde? Ik kon toch echt geen jaren meer blijven verder sukkelen en wachten. Maar het was natuurlijk niet alleen mijn beslissing.

Om de een of andere reden had ik, meteen toen we hoorden dat we "onvruchtbaar" waren, het in mijn  hoofd gestoken dat we IVF moesten doen. Ik had nooit aan inseminaties gedacht. Dit leek voor mij iets wat vrouwen deden die geen mannelijke partner hadden en die toch kinderen wilden. Hoe ontzettend kortzichtig van me.

We reden naar huis, deden allebei "onze zeg" en besloten om nog even te wachten alvorens te beslissen. Koppige Ellen die ik ben, was ervan overtuigd dat ik wel weer mijn zin zou krijgen. Maar toch besloot ik te luisteren naar de argumenten van mijn man. 

Al snel begreep ik dat deze voortkwamen uit zijn liefde voor mij. Ja, hij wilde me wel kinderen geven, maar hij wilde niet dat ik pijn had. Daarom wilde hij de IUI. De personen die mijn man echt heel goed kennen beschrijven hem als 'een grote mond met een peperkoeken hartje'. Hij heeft stoere praat maar zal toch altijd proberen om mij te beschermen. Net daardoor wist ik van het begin dat hij een goede papa zou zijn.

Na veel met elkaar gepraat te hebben, voor- en nadelen tegen elkaar op te wegen en informatie op te bekijken, hebben we dan toch samen besloten om eerst inseminaties te proberen. Mijn cycli gingen nauwkeurig opgevolgd worden en wanneer ik mijn eisprong had zou de arts sperma inbrengen rechtstreeks in mijn baarmoeder. 

Benieuwd hoe ik dit heb ervaren? Dit lees je de volgende keer in mijn blog.❤