''It's a hamburger!''

In mijn vorige blog beschreef ik hoe ik met behulp van een vruchtbaarheids coach onze kinderwens in vervulling ging. Ineens ben je dus zwanger en dan? Wij waren super gelukkig met het feit dat we eindelijk ouders zouden worden en het kostte ons dan ook de groot mogelijke moeite om het voor ons te houden. Na enkel een paar dagen, 4,5 week zwanger, vertelde ik het mijn zusje via een apje. Mijn schoonfamilie werd in week 7 geïnformeerd en na de eerste echo met 9 weken de rest van onze families en alle vrienden. We waren door het dolle heen toen bleek dat bij de eerste echo alles goed was, ons kleintje zag er dan op dat moment enkel uit als een aardbei, voor ons was het al ons kindje. Daarnaast waren we al druk bezig met het verzinnen van namen. Daarnaast waren we het er ook nog niet over uit of we het geslacht wilde weten. Ik wilde dat heel graag maar mijn man liever niet. Pas toen vrienden van ons blij vertelde na hun twintig weken echo dat ze een jongetje verwachtte en meteen de naam vertelden ging mijn man overstag. HIj wilde niet alleen het geslacht weten hij wilde hem of haar ook al meteen een naam geven. Dit zodat het echt een persoontje wordt en je aan het uitspreken van de naam kan wennen.

Doordat wij op Bali wonen en al onze familieleden in Europa besloten wij op zoek te gaan naar een doula. Mijn moeder is overleden toen ik 19 was en ik merkte dat ik iemand miste aan wie ik alles kon vragen omtrent de zwangerschap. Een doula leek mij daarvoor een geschikte oplossing. Via collega's kwam mijn man uit bij een Britse verpleegkundige die een opleiding tot doula volgde en na een eerste kennismaking met haar klikte het meteen. We hebben veel gesprekken met haar gevoerd waarin ons heel veel werd uitgelegd over de verschillende mogelijkheden die we hadden op Bali. We hadden namelijk zelf al besloten dat we graag ons kindje hier wilde verwelkomen en daarvoor niet naar Nederland terug zouden vliegen. We hadden goede verhalen gehoord over een holistische geboortekliniek in het stadje Ubud. We namen een kijkje en besloten meteen dat ik daar zou gaan bevallen. De kliniek heet Bumi Sehat wat gezonde aarde betekent, de kliniek zet zich er voor in om zorg te leveren aan mensen die daar anders geen aanspraak op kunnen maken. Voor Expats werken ze op basis van een minimale donatie, voor controle afspraken en de bevalling. Door deze donaties kunnen Balinese vrouwen gratis kunnen bevallen. Een hele mooie gedachte.

Via de oprichtster van de kliniek, Ibu Robin, kwamen we terecht bij een kliniek van een ob-gyn waar we met 9 weken voor het eerst onze baby konden bewonderen, of zoals een kennis van ons zei: ''it's a strawberry''. We konden daar altijd terecht en ik heb daar dan ook zes afspraken gehad inclusief echo. Zo ging ik in de zomer terug naar Nederland voor een korte vakantie en wilde ik voor en na de lange reis een echo laten maken om te checken of alles goed was. Zo kwamen we er met 18 weken achter wat het geslacht van onze baby was. Onze ob-gyn deed dat op geheel eigen wijze te doen door te zeggen: ''It's a hamburger!''. Ik was even helemaal van slag en begreep niet wat hij bedoelde totdat hij vroeg welk 'sign' ik linkte aan een hamburger. Een meisje! Mijn man en ik waren door het dolle heen, ik hoopte stiekem al op een meisje omdat ik mijzelf altijd al had voorgesteld als een meisjesmoeder. Net als mijn eigen moeder. Vanaf toen was onze baby, die ik tot dan toe altijd Ukkie noemde ons kleine meisje genaamd Fiene.

Na de zomervakantie gingen we met onze doula aan de slag. We spraken wekelijks met haar af en spraken over hoe we de bevalling voor ons zagen en wat wij zouden willen. Aangezien Sam, onze doula, helaas zelf niet bij de bevalling kon zijn (ik was uitgerekend tijdens de feestdagen) besloten we nog een doula in wording er bij te halen. Alisun, een Amerikaanse, die al een aantal jaar op Bali woont en hier ook bevallen was van haar zoontje. Met zijn vieren spraken we vaak af. Zo zaten we op den duur in een restaurant vlakbij de kliniek met de toepasselijke naam Mother waar we het geven van borstvoeding bespraken. Sam deed de verschillende houdingen voor tijdens het ontbijt, iets wat hier heel gewoon bleek te zijn. Met AliSun bespraken we wat wij graag wel en niet zouden willen tijdens de bevalling en wat we van haar verwachten. Alles was duidelijk en we keken er enorm naar uit om Fiene eindelijk te ontmoeten