Is er dan toch nog hoop?

De dag na het slechte nieuws heb ik mijzelf opgesloten in de slaapkamer en ontzettend veel gehuild. Na twee miskramen en dan nu dit slechte nieuws moest ik het allemaal even verwerken. Daarna mezelf weer bij elkaar geraapt en gestart met inpakken voor de vakantie. 

Twee dagen later gingen we namelijk naar een all inclusive in Turkije. Het lukte mij daar redelijk goed om alles los te laten voor zover dat kon en te genieten van de zon, het zwembad en het eten. Van binnen werd ik overvallen met een gevoel dat het wel goed zou komen en dit zei ik in gedachten ook tegen de baby. Dat zij moest vechten en dat het goed zou komen (ja, mijn gevoel zei dat het een meisje zou worden). Klinkt natuurlijk ontzettend zweverig, maar het hielp mij om kalm te blijven. Die vrijdag voor de vakantie moest ik bloed laten prikken voor onderzoek op infecties. We hadden afgesproken dat het ziekenhuis na onze vakantie zou bellen met de uitslag. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heb tijdens de vakantie de app van het ziekenhuis geopend. Hierin was de uitslag namelijk ook te lezen. Zo ver ik kon lezen (met een beetje hulp van google)  was er niets uit gekomen. Later is dit inderdaad bevestigd.

 

Terug in NL had ik aan mijn eigen verloskundige gevraagd of we daar tussentijds terecht konden om te horen of het hartje nog klopte. Dit kon gelukkig al gelijk de dag na thuiskomst. Tot onze verrassing zagen we geen vocht meer rondom het hart en was de baby netjes gegroeid. Zij zijn natuurlijk geen medisch expert, maar het gaf wel een stukje hoop.

In de dagen voor maandag 5 augustus gingen mijn gedachten met me aan de haal. Ik besefte mij heel goed dat het de angst was die het overnam en allemaal doemscenario's passeerde de revue. Uren heb ik mezelf toegesproken en geprobeerd om bij mijn gevoel te blijven dat het goed zou komen. Maar hoe dichterbij de datum, hoe moeilijker dat werd. Alsof je jezelf mentaal gaat voorbereiden op het ergste in de hoop de pijn en het verdriet te verzachten, maar dit is in werkelijkheid natuurlijk nooit het geval als het daadwerkelijk slecht nieuws is.

Maandag 5 augustus is aangebroken en omdat de afspraak pas om 15.45 was, ben ik in de ochtend de trap in de woonkamer gaan schilderen. Dit was sowieso nodig en een goede afleiding en tijdverdrijf. 

Aangekomen in het AMC kwam mijn schoonmoeder ons vergezellen, aangezien ze daar werkt. Volledig in spanning en mijn hartslag in mijn keel zagen we de minuten voorbij tikken. Inmiddels was het al 16.15 en ging mijn man vragen hoelang we nog moesten wachten. Na nog eens 10 minuten werden we uiteindelijk gehaald. 

De arts begon gelijk met de echo en benoemde alles wat ze zag. Er was geen vocht rondom het hartje te zien en ook de cyste op de navelstreng was volledig verdwenen. Wel was er nog een kleine cyste in de buik te zien. Vervolgens vroeg ze of we het geslacht wilde weten en via de NUB zag ze dat het een meisje is... DUS TOCH!!!. Ze gaf aan de cyste ook te maken zou kunnen hebben met de eierstokken. Dat gebeurt namelijk wel vaker en kan dus zelfs al in de baarmoeder. De cyste zat niet aan organen vast en was zelfs al kleiner dan de vorige keer. Verder is ze alle organen langs gegaan en alles zat al erop en eraan. Ze zag een sterk kindje en geen enkel vermoeden voor een chromosoom afwijking. Om deze reden hoefde er dus ook geen vlokkentest. Ze vroeg of we wel de NIPT test wilde doen, dus na de afspraak hebben we meteen bloed laten prikken. De arts zei dat we de cyste wel moesten volgen en mocht hij groeien dan zou het kindje er wel last van kunnen krijgen. Maar dan zou na de bevalling gekeken worden welke behandeling het beste zou passen. Voor nu in elk geval niets levensbedreigend. Al met al niets om ons verder zorgen over te maken.

Mijn schoonmoeder heeft al die tijd in de wachtkamer gezeten en helemaal abuis konden we haar het goede nieuws vertellen. Maar zowel mijn man als ik waren helemaal van de kaart. Een soort omgekeerd slecht nieuws gesprek. Dat je na afloop denkt .. wat heb ik nou zojuist gehoord en dat je het allemaal even moet verwerken. Maar nu met al dit goede nieuws. Natuurlijk hadden we dit gehoopt, maar om eerlijk te zijn, niet verwacht. Dus het moest echt even landen. 

Rond de 18 weken hebben een nieuwe afspraak in het AMC voor de termijnecho. Mocht dan alles in orde zijn, hoeven we niet meer terug te komen.

De arts gaf aan dat het tijd werd om het ook onze andere twee kinderen te vertellen aangezien ik richting 14 weken ga. Gezien onze geschiedenis en de gevoeligheid van onze dochter vind ik dit enorm spannend. In een volgende blog hierover meer.