Ik zat tijdens mijn zwangerschap in een zorginstelling DEEL 2

Dit is het tweede deel van mijn blog. Wil je nou weten hoe het eerste gedeelte van mijn zwangerschap verliep? Lees dan even mijn vorige blog. 

Ik moest in gesprek met de manager, de gedragswetenschapper en een begeleider. Ik had onwijs veel steun aan mijn persoonlijk begeleider en zij was naast mijn moeder de enige die in mij geloofde. Ik wilde haar er graag bij hebben. En weer was ik misselijk van de spanning en angst. Het gesprek zou die middag om 14.00 plaats vinden. 2 uur van te voren kwam de manager al binnen en stuurde mij weg uit het kantoor. Hij ging in gesprek met mijn persoonlijk begeleider en ondanks dat ik constant paniek aanvallen had door de spanning moest ik het maar zelf uitzoeken. 15 minuten laten hoor ik de voordeur dichtslaan. Mijn persoonlijk begeleider liep weg uit het gebouw. Zonder iets tegen mij te zeggen. Ik rende in paniek naar beneden en werd direct tegen gehouden door de manager. Hij vertelde mij dat mijn persoonlijk begeleider had aangegeven bij hem dat ze klaar met mij was. Ze kon mij niet meer helpen en had zelf besloten om weg te gaan*. Ik moest het gesprek maar alleen doen. Ik ben toen echt ingestort. Waarom liet iedereen mij vallen? Was ik dan zo verschrikkelijk moeilijk? Ik ben naar boven gegaan en heb de 1,5 uur dat ik moest wachten trillend en huilend doorgebracht. Ik had niemand meer en wenste voor het eerst in tijden dat ik er niet meer zou zijn. 

* Achteraf is dit helemaal niet zo gegaan. De manager heeft haar weggestuurd. Ze heeft nog alles geprobeerd om toch bij het gesprek aanwezig te zijn maar er werd haar verteld dat ze anders ontslagen zou worden. Ze wilde wel, maar mocht mij niet meer helpen. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik de laatste persoon die ik had, de laatste persoon die het voor mij opnam uit mijn leven werd gerukt. Ze mocht ook niet meer terugkomen op de locatie waar ik op dat moment woonde. Ik heb haar daar nooit meer gezien. 

Totaal verscheurd nam ik deel aan het gesprek. Ik ben stukken van het gesprek kwijt, ik stond totaal in standje overleven maar het kwam erop neer dat ze een melding bij veilig thuis zouden doen. Het zou beter zijn om mijn buikbaby (tijdelijk) ergens anders te laten opgroeien. Ik kon alleen maar huilen en greep mijn buik letterlijk vast. Ik weet nog dat het voelde alsof ik met een mes in mijn hart werd gestoken. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken en ik smeekte "Nee, asjeblieft niet mijn lieve baby. Asjeblieft, ik wil alles voor haar doen, echt alles. Asjeblieft, alsjeblieft alsjeblieft niet het laatste wat ik nog heb" Na die woorden ben ik flauwgevallen. Nadat ik was bijgekomen wilde ik het gesprek stoppen, ik wilde er iemand bijhebben maar dit mocht niet. Het gesprek ging verder en ik gaf aan alles te willen doen om de veiligheid van mijn buikbaby te waarborgen. Ik had mezelf helemaal ingelezen over de hechting en borstvoeding. Ik wilde alles doen om (zeker in het begin) mezelf helemaal te focussen op de hechting tussen mij en de buikbaby. Juist door de zwangerschap vond ik dat onwijs belangrijk. Dus borstvoeding, veel huid op huid contact, alles op haar verzoek en natuurlijk het belangrijke uurtje na de geboorte. Als ze mijn buikbaby van mij af zouden nemen zou de eerste en aller belangrijkste hechting stuk gaan. Ik gaf dat ook als argument waarom ze bij mij moest blijven. Ik kreeg daarop het antwoord dat ik dan maar moest kolven voor haar. Ik probeerde haar uit te leggen dat je productie niet opgang komt als je je baby'tje niet kan zien. Ze zei dat ik vast een foto van haar kon krijgen. Weer brak ik. 

Na het gesprek wist ik dus dat ze een melding gingen doen bij veilig thuis en sterk zouden adviseren om mijn buikbaby bij de geboorte uit huis te plaatsen. Ik durfde mijn buik mijn meer liefdevol aan te raken. Bij elke schopje dwong ik mezelf ergens anders mee bezig te zijn om mezelf niet op haar te focussen. Ik durfde me niet meer te hechten aan het baby'tje in mijn buik. Ik huilde mezelf inslaap en bleef ook overdag alleen nog maar in bed liggen. Ik miste mijn persoonlijk begeleider. Maar tegelijkertijd voelde ik mezelf schuldig, ik was immers de reden dat ze hier niet meer wilde werken. 

Na vier dagen stopte mijn buikbaby met bewegen. Aan het einde van de dag begon ik toch ongerust te worden. Ik lag immers de hele dag op bed maar bewegen deed ze niet meer. Ik ging voor de eerste keer in die vier dagen onder de douche staan. De warme stalen gleden over mijn buik. Nog steeds niks. Na een paar minuten legde ik allebei mijn handen op mijn buik en begon het liedje te zingen die ik elke keer zong onder de douche voor haar. Ze draaide haar lichaampje direct en kwam met haar hoofdje (of billen) in mijn handen liggen. We hebben ongeveer een half uur lang zo gestaan. Het warme water gleed over mijn lichaam en droop over mijn buik, in mijn handen haar lichaampje. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoelt. Ik beloofde haar dat ik haar nooit meer los zou laten. Ik moest voor haar vechten.

De weken gingen voorbij en er veranderede weinig aan mijn situatie. Totdat ik een telefoontje kreeg van mijn cliënt ondersteuner, ik  was welkom in het moeder en kind huis. Ik sprong een gat in de lucht en was zo ontzettend opgelucht. Ik had weer hoop, een mogelijkheid om mijn kind een goede start te geven. Ondanks de onrust die er heerste in de jeugdinstelling voelde ik me sterk. Ik had geen paniek aanvallen meer en was eigenlijk de hele dag bezig met mijn buikbaby. Kleertjes wassen, het bedje opmaken en urenlang zong ik liedjes voor haar. Ik wist dat er een gesprek aankwam met veilig thuis maar doordat ik een plekje had bij een moeder kind huis wist ik dat het allemaal goed kon komen. 

Een paar weken later kreeg ik een telefoontje van veilig thuis. We planden een gesprek. Ik koos er bewust voor om die bij mijn moeder thuis te laten plaatsnemen. Ook was mijn moeder aanwezig bij het gesprek. Er kwamen 2 medewerkers langs en ik gaf aan dat ik zenuwachtig was. Ik was enorm bang voor een uit huis plaatsing. Ze gaven direct aan dat dat niet hun plan was en dat ze hier waren om met z'n alle te kijken hoe we de veiligheid van mijn buikbaby konden waarborgen. Ik zei dat ik in een moeder kind huis wilde wonen waar 24/7 iemand aanwezig zou zijn. Als ik de zorg voor mijn dochter even niet aankon dan zou er altijd iemand voor haar zijn. Het gesprek ging goed en de medewerkers starten een onderzoek. Na dat onderzoekt werd besloten dat de buikbaby bij mij mocht blijven en ze niet onder toezicht werd gezet. Wel moest ik verplicht in het moeder kind huis wonen en zou veilig thuis elk half jaar meekijken om te contoleren of het goed ging. Ik vond allang alles prima, als ze maar bij mij mocht blijven. 

De laatste weken die ik doorbracht in de jeugdinstelling waren stressvol. Er waren veel incidenten en onrust op de groep. Weer was ik aan het overleven. Ik besloot de laatste 3 weken voor de verhuizing naar het moeder kind huis weer naar mijn moeder te gaan. Op 02 januari verhuisde ik naar het moeder kind huis. Ik was toen 32 weken zwanger. 

In mijn volgende blog lees je hoe het laatste stukje van mijn zwangerschap verliep in het moeder kind huis.