|| Ik zal ons even voorstellen ||

Hallo allemaal, Ik ga ons even voorstellen aan jullie. Ik ben Chantal 27 jaartjes jong en ik woon samen met mijn alle liefste man Thierry die 31 jaar oud is. Grapje natuurlijk, we zijn nog een lekker jong stel. Samen wonen wij in het dorpje Ede wat vlak bij Veenendaal ligt. Even geleden werd ik gevraagd om te gaan bloggen. Ik heb lang getwijfeld of ik uberhaupt wou gaan bloggen. Maar pfhoei ik moest even slikken hoor, But yes here i am. Ik ben nog geen kei in bloggen maar ik doe het gewoon en ik begin gewoon lekker met schrijven. Dan komt er vanzelf wel wat op papier toch?

Thierry heb ik leren kennen via vrienden van ons, Ik was op een verjaardag en toen werdt er gezegd tegen mij “ ik weet wel iemand voor jou ‘’ wij gaan een date regelen maar…. Wij gaan wel mee!! Hmm oke oke , zo gezegd zo gedaan. We zouden wat gaan drinken op het plein hier in Ede, ik denk dat Thierry en ik wel 3 uur lang niks tegen elkaar hebben gezegd. Maar oow wat een lekkerding is het. Tot op de terugweg…. Kreeg ik ineens een arm om mij heen. Je kent het wel de vlinders gierde door mijn lichaam heen. Ik was verliefd. En we werden een gelukkig stel samen.

Zo'n vijf jaar geleden zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar, we gaan ervoor. We hebben een huisje en alles leuk voor elkaar. We willen alle twee zo graag een mini mensje, dat we hadden besloten om te stoppen met de pil. Weg dr mee, het stripje ging zo met een grote boog de prullenbak in. We waren beide er van bewust dat het snel maar ook heel lang kon duren voor dat het überhaupt lukt.

Ik weet het nog heel goed, de een naar de andere witte omo testen had ik in mijn hand. Iedere maand weer. Even later had ik besloten om gewoon niet meer te testen, want elke keer een witte test is je hand maakt het je ook niet echt gemakkelijk allemaal. We wachten gewoon af of er een menstruatie komt aankloppen. Mijn menstruaties waren niet uit te houden. Schreeuwen kon ik als de beste op dat moment. Tot op een gegeven moment ook begon flauw te vallen en paniekaanvallen kreeg.

Meerdere malen heb ik de huisarts gebeld en aangegeven HELP ME, help me nou alsjeblieft. Ik hou het niet meer uit... ik weet het niet meer ik heb zo intens veel pijn. Maar ik ben wel vier keer weer naar huis gestuurd met de woorden.. '' Neem maar een paracetamolletje '' of '' ja mevrouw leer er maar mee leven, tja en anders ga je maar weer aan de pil '' WHAT!!! aan de pil?? maar hoe... hoe krijgen wij dan ooit een kindje?? dat was wat er door mijn hoofd heen spookte.

Maar goed je luistert maar naar de huisarts en gaat netjes aan de paracetamol, na aandringen kreeg ik naproxen mee naar huis en die mocht ik dan alleen innemen als ik aan het vloeien was. Oké hoe ga ik dit doen? Aangezien mijn pijnen eerder komen dan het vloeien. Elke maand was weer hetzelfde verhaal.

Tot op een maandag, ik weet het nog goed. Mijn vriend moest voor de zoveelste keer mijn werk bellen om te vertellen dat het niet goed ging met mij en dat ik niet kon komen. Dan voel je je echt klein als je vriend moet bellen. Mijn werk hoorde mij schreeuwen over de telefoon en hoorde dat het echt serieus was. We belde kort er na de huisarts op en die wou mij zelf aan de telefoon hebben. Dat was het moment, het moment dat ik mijn hart ging luchten en eens heel boos ging doen.

Ik nam de telefoon aan en mijn huisarts zei: Mevr. wat kan ik voor u doen? NOU of jullie gaan nu wat doen!! en sturen mij door naar het ziekenhuis of ik hoef nooit geen kinderen meer! Zeg het maar?

Het was stil, en opeens zegt ze... Oké mevrouw, ik ga de papieren in orde maken en die kunt u vanaf morgen opkomen halen.

Het enigste wat ik nog kon denken was... HÉHÉ met veel pijn.

Na veel onderzoeken in het ziekenhuis konden ze mij vertellen dat ze een diagnose hadden. Ik schrok. Heb ik iets... ben ik ziek?

U heeft ENDOMETRIOSE, we gaan een kijkoperatie plannen en dan kijken we hoe ernstig en waar het allemaal zit in je buik.

BAM! en toen zat er een stikker op mijn lichaam. Ik kreeg een hoop informatie mee naar huis om te kunnen inlezen wat endometriose nou precies is. Man man man wat een informatie. Maar ik was oh zo blij dat ze nu wisten waarom ik zo veel pijn heb. Toch wel een fijn gevoel.

En toen was er geen kans meer op een natuurlijke zwangerschap, en stappen wij het medische traject IVF in. 

Naast het bloggen voor Mamaplaats heb ik zojuist een blog voor mijzelf begonnen. www.bijchan.nl is pas net in de lucht, en daar ga ik ook het toedoe proberen te doorbreken. Ik ben erg actief ik Instagram, Hier deel ik wat meer over mijn ivf en mijn grote passie interieur. Het zou leuk zijn als jullie me daar ook komen volgen https://www.instagram.com/bij.chan/

Liefs Chantal