Ik wist dat ik niet meer naar huis toe ging...

We zijn eindelijk thuis gekomen uit het ziekenhuis, allebei onze ouders zijn even langs gekomen en hebben alles rustig kunnen vertellen met heel veel tranen. We zijn vroeg naar bed gegaan maar heb die nacht geen oog dicht gedaan en met mijn handen op mijn buik gelegen met de gedachten waarom? Waarom moet ons dat overkomen? Waarom hebben wij altijd die pech? Ik ben uit eindelijk in slaap gevallen tot dat in de ochtend mijn telefoon ging privé nummer met de gedachten shit dat is Nijmegen. Ja ik had gelijk het Radboud belde op om te vertellen dat we aan konden rijden omdat ze ons verwachten en dat ik spulletjes mee moest nemen voor als ik een nachtje moest blijven. Diep van binnen dacht ik oké ik pak mijn tas met spullen in maar ik ga echt weer mee naar huis we gaan samen ernaar toe maar we gaan ook weer samen naar huis! Nou snel een broodje gepakt en wat koffie en hup in de auto onderweg naar Nijmegen met zwetende oksels. Eenmaal aangekomen in Nijmegen moest ik mijn boven op de afdeling melden bij de verloskamers, we werden gebracht naar de wachtkamer en ze vertelde dat er zo iemand ons kwam halen, Mijn vriend en ik bleven elkaar aan kijken maar we konden niks uitbrengen hoe de dag zou verlopen. Mevrouw u mag mee komen naar de verloskamer en dan gaan we onderzoeken doen en je aan de CTG leggen. Ook hier moest ik weer bloedprikken en urine inleveren om te kijken of ik geen vergiftiging had ondertussen werd ik ook aan de CTG gelegd hoe heerlijk is dat om haar hartje te horen kloppen. Voor mijn doen lag ik al uren aan de CTG terwijl ze al een paar keer naar binnen zijn gelopen omdat ons kindje zo druk was dat ze haar iedere keer kwijt waren op de CTG waarvan ik dacht oh dit zit wel goed want ze beweegt volop en haar hartje klopt goed. Het was rond 15:00 toen er een gynaecoloog binnen kwam gelopen en met ons een gesprek aanging zei had namelijk de "leiding" over mijn. Ze vertelde dat ons kindje heel erg aan de kleine kant was en dat mijn placenta niet functioneerde zoals het moest en dat het heel erg zorgwekkend was omdat ik ook 28 weken en 6 dagen was. De uitslagen waren ondertussen ook binnen en mijn bloed uitslagen waren goed alleen ze zagen wel al dat er wat eiwitten in mijn urine is gaan zitten en ik zat daarmee net op het randje ook kreeg ik te horen dat ze nog niet met longrijpers gingen starten omdat het toen nog allemaal goed was. Toen ze verder ging met vertellen kreeg ik niet alles meer mee mijn gedachten dwaalde af met nog steeds waarom? waarom wij? Tot dat ik haar hoorde zeggen; We vinden het verstandig als je hier blijft.... Het bed waar ik op lag verdween onder mijn vandaan en ik barste in huilen uit omdat ik wist dat ik niet meer mee naar huis toe ging. Mijn vriend probeerde mijn te troosten met de woorden lieverd je bent hier in goede handen het is beter zo! Ik hoorde dat ze mijn bed al gereed aan het maken waren en dat ze mijn zo kwamen halen om naar de afdeling te gaan. Ze kwam terug en vroeg vriendelijk of we met haar mee wilde lopen naar de kamer waar ik de nacht(en) zou doorbrengen (kamer nummer 14) 
VERVOLG KOMT