Ik wil zwanger worden. Mijn man zegt NEE (2)

In eerste instantie ben ik woest. Ik begrijp het niet. We wilden toch graag een kindje? Waarom nu dan ineens niet meer? Eelco wil dat ik eerst weer beter in mijn vel zit. Maar daar ben ik toch mee aan het werk? De afgelopen maanden heb ik steeds last van paniekaanvallen. Maar daarvoor loop ik bij een psycholoog. En voordat er een baby is, zijn we minimaal 9 maanden verder. Dan heb ik mezelf allang weer op de rit.

Maar het blijft nee. Langzaam maar zeker leg ik me erbij neer. Ik ga inzien dat het nu niet slim is. De paniekaanvallen worden erger en komen frequenter. Ik loop op constant mijn tenen. Zelfs als we een paar daagjes weg zijn, kan ik me niet meer ontspannen. En ondertussen hoor ik in mijn omgeving steeds vaker: 'wij zijn in verwachting'. Dat doet pijn. Want ik glij alleen maar dieper weg en daarmee lijkt mijn droom steeds onmogelijker te worden.

Januari 2015. Een heftige paniekaanval in de auto, op de snelweg. Helemaal overstuur kom ik thuis uit mijn werk. Ik stort in. In plaats van beter, gaat het alleen maar slechter. Conclusie: burn-out. Daar zit ik dan. Thuis op de bank. Ik durf de deur niet meer uit. Bang dat ik van de inspanning om naar de auto te lopen al dood ga. Medicijnen? Dat nooit! En nu slik ik ze. Omdat het moet. Bijsluiter: 'Niet gebruiken in de zwangerschap'. 

Het is keihard werken. Gelukkig krijg ik heel veel steun en support van Eelco. Maar we merken dat de meeste mensen in de omgeving er niets van begrijpen. Langzaam aan merk ik dat de medicijnen gaan werken. Ik loop niet meer zo te trillen, ik ga me weer een beetje mens voelen. Ik krijg weer overzicht en daardoor durf ik weer wat dingetjes op te pakken. Het gaat met ups en downs. Maar toch gaat het langzaam maar zeker beter! We maken een afspraak: als ik weer zelf normaal auto kan rijden, gaan we over een zwangerschap denken. Wow, dat geeft een enorme boost! Want een kindje, dat wil ik nog steeds! En met autorijden hangen heel veel dingen samen. Als ik dat weer durf kan ik ook weer ergens komen.

Ik vecht als een leeuwin. Het gaat moeizaam. Langzaam. Een stap vooruit en een stap achteruit. Maar het gaat. Langzaam maar zeker durf ik steeds verder te rijden. De snelweg trotseer ik ook weer. Steeds een afrit verder en de rest binnendoor. Want dat voelt veiliger. En bij file schiet ik er de eerste afslag af. Maar ik kom weer ergens. Ik ga weer zelfstandig naar mijn werk en werk weer hele dagen. 

Juni 2016. Ineens is het moment daar: we hebben het over onze kinderwens! Tijd om uit te zoeken welke invloed de medicatie op een baby heeft. Conclusie van de psychiater: met deze medicijnen en deze dosis zijn er weinig bezwaren. Beter met medicijnen rustig dan zonder medicijnen gestresst. Dus: groen licht! Yes! We gaan ervoor!